|Ve insan; bazen de tercihleri ile kaderini imzalar... |
Jessie Murph - Pray
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli Okumalar!
❤🔥🪶
Yağmurlu günleri çok severim.
Bunun için tek geçerli sebebim ise beni huzura boğması olabilirdi. İnsanlar suyun yerle buluşmasından oluşan gürültü ve ıslanmaktan nefret ettikleri için çoğu insan yağmuru sevmezdi. Ben ise en çok yağmuru severdim bu hayatta.
Victor Hugo'nun çok sevdiğim bir sözü vardı. "En çok yağmur yağdığında seviyorum bu şehri; herkesin yüzü ıslak,başı öne eğik, sanki herkes suçunu kabullenmiş gibi..."
İnsanların sahte gülüşlerinin olduğu bir oda düşünün. O odada kendinizi ne kadar mutlu hissedebilirsiniz ki? Herkesin aklındaki ve yüzündeki farklı iken, kimin ne olduğunu bilmediğiniz bir yerde, nasıl rahat davranabilirsiniz.
Hayat bize her zaman iki seçenek sunardı. Ya bize verdikleri ile yetinmek zorunda kalırdık, ya da ölürdük. Kendi seçeneğimizi kurduğumuz dahilde hiçbir şey rast gitmezdi. Belki de bu sebeple en büyük risk bu olabilirdi.
Kendimi derin bir kuyuda boğulmak üzere olan bir canlı olarak görüyordum. Elimde bir ip vardı. Bu ipe tutunarak buradan çıkabilirdim, ancak dışarıda beni ne beklediği hakkında en ufak bir fikrim yoktu.
Hayat sürprizlerle doluydu.
Elimdeki sigaranın külünün elime damladığını hissettiğimde bakışlarım elime düştü. Herhangi bir acı hissetmeyi beklesem de bir şey olmadı. Sigarayı küllüğe bastırdıktan sonra çenemi dikleştirdim ve önümdeki manzaraya baktım.
Yağan yağmurun şiddeti ile deniz yükselip alçalıyor, dalgalar gittikçe büyümeye başlıyordu. Deniz rengini koyu bir maviye bırakmış , kendini karanlığa teslim etmiş gibi siyahlara bürünmüştü.
İçime derin bir nefes daha çektiğimde yanıma yaklaşan ayak seslerini duydum. Bedenime vuran soğuk rüzgar üşümemi sağladığında montuma daha sıkı sarılıp çenemi dikleştirerek kendimi biraz sonra yapacağım konuşmaya hazırladım.
Victor yanıma oturduğu sırada nefesini vererek bana bakmıştı. Bakışları yerde üst üste birikmiş sigara paketlerinde gezdiğinde kaşlarını çatarak bana baktı. Alnının üzerinde oluşan çukur, çok sinirlendiğini gösteriyordu.
Elinde tuttuğu şemsiyeyi üzerime tuttu ve bakışları yerdeki paketlerde dolaştı. Ardından bana bakarak huysuz bir rahatsız bir tonda mırıldandı. "Kaç paket içtin?"
