Size bir gün gelip on yedi yılınızın çöp olduğunu ve çektiğiniz acıların boşa olduğunu söylüyorlar. Ne yapardınız? Kendimce en mantıklı olanı yaptım. Kapıyı çarpıp Doktorun odasından ayrıldım.
Kalkmış 6 Abin bir de ikizin var diyorlar.
Onlarda esk...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm sonunda buluşalım 🫶
✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨
Bu nasıl bir derttir dermanı yoktur Bedenimde değil ruhumda sızı Görünmez bir yara acısı çoktur Bedenimde değil ruhumda sızı Oy oy ruhumda sızı
Ruhumda sızı... Aklıma düşen şarkıyı defalarca tekrar ettim. Günlerdir huzur bulamıyordum. O evden kurtulduğuma sevinemeden bir sürü şeyle yüzleşmek zorunda kalmıştım. Dövülmüştüm. Bedenime kalıcı hasarlar bırakmışlardı. Hadi bedenimin acısı bir şekilde geçerdi ama ya ruhum?
Ruhun acısı hemen geçer miydi?
Başımı sağa çevirdiğimde uyuyan anneme baktım. Baş ucumda beklemişti. Bu gece hastanede kalmam gerekmişti. Şimdi ise gecenin bir köründe uyanmıştım. Boğazım kuruduğu için su içmek istedim. Bardağın içi doluydu. Elimi uzatacağım an acıyla çığlık attım. Sol elimi hareket dahi ettiremiyordum.
" Kızım?" Annem gözlerini ovalayarak bana baktı. Gözümden akan yaşa engel olamadım. Canım çok yanmıştı.
" Elim... Anne elim çok acıyor." Annem ağlayarak saçımı okşadı.
" Annem, güzel kızım. Geçecek yavrum." Elime baktı. " Elin biraz hasarlı ama iyileşeceksin. Bu günleri de atlatacağız." Geçmeyecekti. Ne zaman geçmişti ki? Ben hep yaralı bir şekilde kalacaktım. Hıçkırarak ağlamaya başladım.
" Annem ağlama." Başımı istemsizce sol tarafa çevirip elime baktım.
" Geçmeyecek. Geçmiyor. Bugün elim yarın kalbim. Beni her gün kalbimden vurdular ama dur diyen olmadı. Gene olmayacak." Sol elime dikkat ederek yatağın kenarına oturdu ve olabildiğince sarıldı.
" Biz varız. Yalnız değilsin artık. Annen var, baban var, ikizin var, abilerin var... Seninleyiz güzel kızım." Burnumu çektim.
" Benimle misiniz gerçekten de?" Bunu duymaya ihtiyacım vardı. Birilerinin varlığından güç almam gerekiyordu artık.
Tek yaptığı sarılarak ağlamak oldu. Konuşmadı ama anladım. Konuşmadım ama yaralarımı gördü.
Bir annem vardı artık. Canıma can olan. Beni her ne olursa olsun seven, koruyan.
Bir ailem vardı benim. Aile diyebileceğim.
Saatler geçti. Arada elime pansuman yaptılar. Söylediklerine göre bacaklarımda da ezikler vardı. Günün sonunda çıkmama izin vermişlerdi. Babam ile annem çıkış işlemlerini yaptırmaya gittiklerinde Hazar ve Emir ile yalnız kaldım. Diğerleri işteydi. Babamın yanında çalıştıklarını öğrenmiştim. Ne iş yaptıklarından bir haberdim.
" İyi misin?" Hazarın kısık sesini duyduğumda ona baktım. Perişan olmuştu. İkizim olduğu için mi hissetmişti?
" İyiyim ama sen iyi durmuyorsun." Başını salladı usulca.
