Size bir gün gelip on yedi yılınızın çöp olduğunu ve çektiğiniz acıların boşa olduğunu söylüyorlar. Ne yapardınız? Kendimce en mantıklı olanı yaptım. Kapıyı çarpıp Doktorun odasından ayrıldım.
Kalkmış 6 Abin bir de ikizin var diyorlar.
Onlarda esk...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Diğer bölüm sezon finali. Biraz eğleneceğiz. Yorum atmasını unutmayın. 🫶
✨✨✨✨✨✨
" Uyanınnn koğuş kalk!" Başımın dibinde kim dırdır ediyordu.
" Hala uyuyorlar anne ya... Haksızlık bu. Birde yan yana yatmışlar. İkizim o benim. İlk benim uyumam gerekmiyor muydu?" Hazar mıydı o?
" Hayır, aslanım. Gerekmiyor. Şimdi bizi rahat bırakın da uyumaya devam edelim. Kardeşimi uyandıracaksınız." Demirde uyanıktı. Cidden harika.
" İyide biz zaten sizi uyandırmaya gelmiştik abi. Kalkmanız gerekiyor. Hani dışarıya çıkacağız falan." Of sus artık be Hazar! Kendimi Demir abime daha çok yasladım. Başımı olabildiğince göğsüne gömdüm.
" Uyanmak istemiyor. Siz gidin de biz de kardeşimle beraber abi kardeş günü yapalım." Ne güzel olurdu... O Dinçer gıcığını da görmemiş olurdum.
" Ne abisi be! Pabucumun kenarı. Bu kız sana hayatta abi demez." Hmm demek sen geldin Emir Bey. Fırsatı yakalamıştım. Esneyerek gözümü ovaladım. Etraf aydınladığında gülümseyerek Demire baktım.
" Günaydın abi." Öksürük sesi gelmeye başlayınca şaşkın bir ifade takınarak Emire baktım.
" Sende mi buradaydın? Ne işiniz var odamda?" Tek kaşım havaya kalkmıştı. Ama annemi gördüğüm an gülümsedim.
" Günaydın anne." Sonra bakışlarım Hazarı buldu. Onun bir suçu yoktu gerçekten de. Gülümseyerek baktım ona da.
" Günaydın Hazar." Emir homurdanmaya başladı.
" Herkese sevgi sözcüğü, bize gelince sende mi buradaydın... Oldu paşam." Söylenerek odamdan çıktı. Onun bu haline yalnızca göz devirdim. Ciddi bir ilgi aşığıydı arkadaş.
" Sen ona bakma annecim. Kendisi ağacı sulamadan meyve vermesini istiyor yalnızca." Kaşlarını çatarak Demire baktı annem. O sırada bende uyuyan Demiri gördüm. Ne yani beni kaldırıp kendisi mi uyumuştu?
" Yapamadığım bir çocuk daha işte... Ne olsun!" Annem Demire söylenerek odadan çıktığında şaşkınca ona baktım. Omzundan dürttüm.
" Beni kaldırıp kendin uyuyamazsın." Cevap vermek yerine uyumaya devam ettiğinde hınzırca gülümseyip başının altındaki yastığımı çekip aldım. Başı düştüğünde şaşkınla yüzüme baktı.
" Kızım senin abine destek olman gerekiyordu köstek değil. Hani benim sevgi dolu günaydın abiciğimlerim? Böyle mi uyandırılır abi?" Hazar elimde tuttuğum yastığımı eline alıp Demir abimin kafasına vurdu.
" Haklısın abi. Duru'nun seni uyandırış şekli fazla bile. E ne demişler? Allahtan daha belanı mı istiyorsun abi? Şükür etsene." Hazarın söylediği şeyle yüksek sesli bir kahkaha attım. Kendime şaşırıyordum bazen. Yüksek sesli gülmeyi bırak gülen bir insan değildim.
