PANZEHİR

16. Zehirli Ağacın Meyvesi

Merhaba hoş geldiniz...

Uzun zaman oldu biliyorum. Öncelikle bu kadar beklettiğim için özür dilerim. Ne söylesem bahane olarak algılanacağı için çokta bir şey söylemek istemiyorum ama bu durumun benimde hoşuma gitmediğini bilmenizi isterim. Bu aramızda Wattpad'e erişim engeli geldi zaten biliyorsunuz. Bazı şeyler de benim hayatımda oldu yazmak için çok zorladım kendimi ama pes etmedim ve buradayım. Sizden ricam beni yalnız bırakmayın çünkü siz olmazsanız benim artık gücüm kalmaz.

Özellikle bu süreçte yorumlarınıza ve sosyal medyadan etkileşim içinde olmamıza devam etmem için daha çok ihtiyacım var.

Duyurulardan haberdar olmak için beni Instagram, Wattpad ve X adresimden takip edebilirsiniz.

Instagram: nemesisyza
Twitter: dearvasilisa
Tiktok: nemesisyza

Panzehir ile ilgili tweetlerinizi  #PanzehirV etiketli ile atarsanız hepsine bakacağım.

Sınır: 2K oy 1.1K yorum

Beni buradan da takip etmeyi ve alma verme dengesi için beğenip satır arası yorum yapmayı unutmayın!

Keyifli okumalar...

Bölüm şarkıları;
Cathedral- Breathe
Tırnağın kırılmasın - Emir Can İğrek
Bak - Pilli Bebek

Vuslat Ece'nin güncesinden...

Bugün yine gelmedin sevgilim. Duvara attığım çentikleri tekrar tekrar sayıp durdum tüm gün. Çok gün olmuş Devrim. O kadar çok gün ben sana sarılmadan nasıl dayandım? Babam olacak adam buraya her geldiğinde senin beni unuttuğunu söylüyor. Sen beni unutmazsın ki Devrim. Saçmalıyor işte. Duymazdan geliyorum onu. Beni kandırmasına hiç izin vermiyorum merak etme. Biliyorum sen deli bebeğini unutmadın. Unutmazsın değil mi?

🪶

Nihayetinde insanız en kötümüz bile sevilmek isteriz. Ve nihayetinde insanız hiçbirimiz günahkar doğmadık ama hepimiz bir zamanlar sevileceğimizi sandık.

Küçükken tuttuğum günlükler vardı. Yaralı çocukluğumun kan revan ettiği beyaz satırlara çığlıklarımı atar sonra da iyileştim sanırdım. Her defter bittikçe bir yenisi alır sayfalarını tükettiklerimi ise yatağımın altında saklardım.

Dönüpte bir kere okumaya cesaret edemediğim o defterler; Devrim Ahver'in hayatıma girmesiyle birlikte kül olmuşlardı. Çünkü ben onunla beraber yeniden doğduğumu varsaymıştım.

Küllerimden...

Benim bu hayatta yaptığım en iyi şey kendimi kandırmaktı işte. Sanıyordum ki artık acı yok, gözyaşı yok. Nereden bilebilirdim ki en kanlı satırlarımı sevdiğim adamı çaresizce beklerken yazacağımı?

Bilemezdim.

Bilmediği şeyden korkardı insan. Mesela ben; ölümün ne demek olduğunu çok iyi bilirdim. O yüzden de hiç korkmuyordum. 3 Mayıs 2020' den beri göğsümde soğukluğu hiç geçmeyen bir ağırlıktı ölüm benim için. Bir son değil vuslata erişti.

Zihnim bir sis perdesi tarafından örtülmüştü sanki. Nerede olduğum hakkında bir fikrim yoktu. Etrafımdaki derin sessizliği hissediyordum sadece. Nefes alışverişlerim dışında çıt bile çıkmıyordu. Kapalı gözlerimi araladığımda ayılabilmiştim ama bedenim hâlâ kendine gelememişti. Bir süre başım ipinden kopan bir kukla gibi eğik bir halde durmuş, bulanık hafızam yavaş yavaş yerine gelince ise hızla etrafıma bakınarak ellerimin oturduğum sandalyeye arkadan bağlı olduğunu görmüştüm.