Size bir gün gelip on yedi yılınızın çöp olduğunu ve çektiğiniz acıların boşa olduğunu söylüyorlar. Ne yapardınız? Kendimce en mantıklı olanı yaptım. Kapıyı çarpıp Doktorun odasından ayrıldım.
Kalkmış 6 Abin bir de ikizin var diyorlar.
Onlarda esk...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yeni Bölüm Sınırı: 55 Oy, 15 Yorum
Duru Saral
Yaşanılanlar gözümün önünden bir film şeridi gibi geçmişti. Uzun süre baygın kalmamıştım. Uyandığımda beni sedyeyle ambulansa taşıyorlardı. Hızla indiğimi hatırlıyorum. İki abime birden koşmaya çalıştığımı ama birinin beni belimden yakalayarak engel olduğunu anımsıyorum. Gitmemi engellemişti.
Etraf çok fazla bulanıktı. Kimin kim olduğunu çıkartamıyordum. Biri tüm algılarımı hiç etmişti sanki.
Tehditler savurdum bırakması adına. Kendime zarar vereceğimi bile söyledim ama bırakmadı. O kolu belimden hiç ayrılmadı. Bir süre sonra gücüm tükendi. Kolumu kaldıracak dermanım kalmadı. Demir abim ve Dinçer abimin götürülüşlerini izledim.
Dizlerimin üzerine çökmüştüm. Canım yanıyordu. Arkamdaki adam da benimle birlikte yere çöktü. Ağlıyor muydu bilmiyorum ama ben çığlık ata ata ağlıyordum.
Ambulansları gözden kaybolduğunda çıldırmış gibi ayağa kalktım. Bu sefer kimse beni tutmamıştı. Zafer nidasıyla koşmaya başladım.
" Götürmeyin onları! Götürmeyin ne olur..." Önüme birisi çıktı. Başkası görse kovalamaca oynadığımızı sanardı ancak durum farklıydı. Omuzlarımdan tutarak bedenimi bedenine yasladı. Kulağıma bir şeyler fısıldıyordu ancak duyamadım.
Daha sonra ise koluma bir şeyler batırdıklarını hissettim. Bilincim benimle değildi artık. Gittikçe mayıştığımı hissediyordum. Gözüm kararırken kendimi beni tutan kişinin kollarına bıraktım.
Onlara bir şey olursa kesinlikle yaşayamazdım.
************
Hazar Saral
Bora abimin kollarından kurtuluşunu, ambulansların arkasından koşmaya çalışmasını görünce dayanamadım. Önümden geçeceği sırada kollarımın arasına aldım. Çırpındı. Gitmek istedi ama bırakamadım. Duymuyordu, görmüyordu. Bir çeşit sinir krizi geçiriyor gibiydi. Duru için gelen ambulanstan inen hemşire elinde iğneyle gelerek Duru'nun koluna iğne yaptı. Bir süre direndi ikizim ama ardından kollarıma bayıldı.
Ambulansa taşındı. Yola koyulduk. Annem arkamızdan gelmişti. Bayılır diye düşünmüştüm ama soğuk kanlıydı. Yaşananlara karşı tepkisiz kalmıştı.
Hastaneye geldik. Ben Duru'nun yanındaydım ancak; ikiz abilerim, annem, babam ve Bora abim ameliyathanenin önünde bekliyorlardı.
Uyanmaya başladı. Gözlerini açar açmaz yataktan kalktı. Kolundaki serumu sökmüştü.
