Size bir gün gelip on yedi yılınızın çöp olduğunu ve çektiğiniz acıların boşa olduğunu söylüyorlar. Ne yapardınız? Kendimce en mantıklı olanı yaptım. Kapıyı çarpıp Doktorun odasından ayrıldım.
Kalkmış 6 Abin bir de ikizin var diyorlar.
Onlarda esk...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kitapta kimlik olayını unutmuşum. B12 bitik bende. Neden demiyorsunuz Duru'nun kimliği hâlâ eski soyadıyla diye... Neyse sanki ben onu yazmışım da Duru Saral olmuş gibi davranalım.
Yoksa yazdım mı? Onu da hatırlamıyorum🫠
Bu arada 70.000 okuma sayısına ulaştık💞
Ben kaossuz duramıyorum...
Yeni bölüm sınırı : 100 Oy, 30 Yorum
Duru Saral
Yutkunma ihtiyacı hissettim. Abim açık ara bakışlarıyla tehdit etmişti resmen. Gene de hayatımı yaşayacaktım. Göz devirip Doruk'a döndüm.
" Ne sözü anlamadım?" Ah be canım Doruk... Abim yüzünden anlama kıtlığı çekiyordu. Ama ben bilirdim ona yapacağımı.
" Söz veren kendisi ben değilim. Boşver hem sen o mevzuyu." Bir şey demesine izin vermeden abime baktım uzunca. Mesajını almıştı en azından.
Değişiyordum. İlk başlardaki gibi korkak değildim mesela. Sesim çıkıyordu artık. Sevgisizliğimi iyileştirmişlerdi. Annemin veyahut babamın ne kadar iyi ebeveyn oldukları tartışılırdı. Ama bana iyi geldikleri kesindi. Abime bakarkende hissediyordum bunu. Daha demin tehditkar bakan gözleri yumuşamış ve koruma edasıyla yanıma gelmişti. Doruğu tanımadığı için beni ondan korumaya çalışması normaldi.
İnsanlar işlerine karışılmasını sevmezdi mesela ama ben on yedi yıllık hayatımda ilk kez sevdiğim insanların bana karışmasını istiyordum. Samet hayatımı mahvetmişti. Onun izlerini ancak bu şekilde kapatabileceğimi düşünüyordum.
" Biz bir konuşalım bakalım geçmişine ortaklık eden delikanlıyla." Abim Doruğun ensesinden yakaladığı gibi ileriye götürmeye başladı. Şaşkınlıkla ona baktım.
" Abi ne yapıyorsun?" Doruk arkadan elini havaya kaldırdı.
" Merak etme bir şey yok!" Abim Doruğun dediği şeyden sonra yüzünü ekşiterek baktı ona.
" Bir şey yoku göstereceğim ben sana. Bekle sen." Dedikten sonra beraber gözden kayboldular. Şimdiden Doruğa acıyordum. Anıl abimin kıskacına girmişti.
Onlar yanımdan ayrıldıktan sonra Demir abimin kaldığı odanın önüne geldim. Onu bu şekilde görmek beni üzüyordu. Derin bir nefes alarak kapıyı tıklattım. Bence yeteri kadar beklemiştik görmek için. Ses gelmeyince içeriye girdim. Abimin yatağı boştu. Nerede olduğuna bakmak adına tuvalete girdiğim an kapı açılma sesi geldi. Hevesle adım attım.
" Ne zaman çıkarmış?" Tanımadığım ses yerime çakılmama sebep olurken kendimi geriye çekerek duvara yaslandım.
" Hayır. Daha değil. Zamanı var. Sen ne zaman çıkacağını söyle." Abim ortada yoktu ve gelen her kimse birisiyle konuşuyordu. Dişlerimi sıkarak saklandığım yerden çıktım.
