Kader Oyunu ( Gerçek Ailem)

Bölüm ³⁶ ~ Can Yakan Gerçekler

İyi okumalar :)

Yeni bölüm sınırı: 150 Oy, 60 Yorum

Yazardan

Tik, tak, tik, tak... Zaman sürekli akıyordu. Duru kitlenmiş vaziyette akıp giden saniyeleri izliyordu. Annesi bayılmıştı. Babası ise şok içerisinde gördüğü kişiyi idrak etmeye çalışıyordu.

Kader onları bir yerden daha vurmuştu işte. Hiçbir gerçek gizli kalmıyordu. Sadece bir kişi donuk vaziyette karşısındaki adama bakıyordu. Dinçer elini kalbine götürmüş öldü sandığı kardeşine bakarken nefes alamadığını hissetti.

Bugüne kadar sanki nefes alıyormuş da asıl nefesini şimdi kaybetmişti. Emir ise sakindi. Sanki her şeyi biliyormuş gibi bir sakinliği vardı üstelik. Hazar Duru'nun yanına geldiğinde koluna dokundu. Duru irkilerek kendisini geriye çektiğinde ikizine baktı. Gördüğü kişi konusunda yanılmadığına emin olmuştu artık.

" Poyraz?" Sonunda birisi konuşabilmişti. Duru, konuşan kişiye baktığında Anıl abisini gördü. Yavaş adımlarla kardeşine doğru yürüyordu. Anıl Poyraz'ın tam önünde durduğunda kardeşini sırtından kendisine çekerek sarıldı.

Doya doya sarılmak ve kokusunu içine çekmek istiyordu. Elleriyle gömdüğü kardeşi yaşıyordu. Yıllarca boş bir mezarın başına geçip dert yanmıştı.

Kardeşinin ona karşılık vermediğini hissettiğinde istemsizce vücudunu geriye çekerek kardeşine baktı.

" Abicim? Konuşsana. Neden konuşmuyorsun?" Poyraz yalnızca ikizine bakıyordu. Dinçer hiç iyi gözükmüyordu üstelik. Eli kalbinde dizlerinin üzerine düştüğünde Duru abisine doğru koşarak yere çömeldi.

" Abi! İyi misin?" Poyraz da elini kalbine koymuştu. İkiz hislerini hissediyor olmalıydı. Eli kalbinde inlediği vakit Dinçer'e doğru yürüdü. Duru'nun omuzlarından tutarak ayağa kalkmasını sağladında kızın yanağına düşen gözyaşını elinin tersiyle sildi.

" Ağlama küçük kardeşim. Şimdi izin ver abine bakayım." Duru şok girmiş vaziyette başını sakladığında Poyraz dizlerinin üzerine çömelerek Dinçerle göz göze geldi.

" Nefes al, ver. Hadi, devam et. Al ve ver." Dinçer bu anı bekliyormuş gibi ikizini dinlemeye başladığında kendine gelir gibi oldu. Poyraz ayağa kalktığı vakit ikizini de ayağa kaldırdı ve koltuklardan birisine oturmasını sağladı.

Sıkıntıyla annesine baktı. Hala daha baygın bir şekilde babasının kolları arasında yatıyordu. Demirkan Saral ise durgundu. Şok geçiriyordu belki de. Öldü bildiği oğlu yaşıyordu. Elini kalbine götürdüğünde acıyla inledi.

Yaşlanıyordu artık. Kalbi bu duruma daha fazla dayanamadı. Karısıyla birlikte yere çöktüğünde hırıltılı nefesler eşliğinde gözlerini yumdu. Kendisine gelen ve fark eden ilk kişi Hazar olmuştu. Babasının yanına hızla koşarak ikisinin yanına çömeldi.

" Baba! Anne!" Bakışları Doktora kaydı. " Sen Doktorsun, bir şey yap. İyileştir onları. Ne duruyorsun!" Canhıraş bir şekilde bağırdığında Doktor hareketlenerek Demirkan Saral'ın yanına çömeldiğinde Poyraza baktı.

" Ambulansı arayın. Kalp krizi geçiriyor olmalı." Gömleğin yakasını çekiştirerek düğmelerin kopmasını sağladığında nefes alacak alan kazandırmıştı Doktor.