Chapter (15)
မှုန်ဝေးဝါးသော အတိတ်ပုံရိပ်များ
"ဒါဆို ငါတို့ အဲဒီအခန်းထဲ ပြန်သွားရမယ်...ဟုန်ကျွင့်?"
လီကျင်လုံ မှတ်ဉာဏ်တွေအတိုင်း ပြန်သုံးသပ်ပြီး မျက်မှောင်ကြုတ်နေ၏။ အားလုံးက ဟုန်ကျွင့်ကို တစ်ချိန်တည်းမှာ လှည့်ကြည့်နေပေမယ့် ဟုန်ကျွင့်ကတော့ မသိစိတ်အလျောက် မတ်တပ်ထရပ်ကာ အိမ်ရှေ့ခန်းထဲက ထွက်လာပြီး ခြံဝန်းထဲက စင်္ကြံမှာ ရပ်နေလိုက်သည်။
ဤနေရာသည် ရင်းနှီးသော နေရာတစ်ခု ဖြစ်သော်လည်း သူ့မှတ်ဉာဏ်ထဲတွင် အရာအားလုံးက ခြားနားသွားသလိုပင်။ ဟုန်ကျွင့် ပတ်ပတ်လည်ကို ကြည့်ကာ သူ့ထံ၌တစ်ခါမှ မရှိခဲ့ဖူးသော အမှတ်တရ တစ်ခုခုကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် သတိရနေမိသည်။
--ဘာဖြစ်တာလဲ? ဝိညာဉ်ထွက်ပန်း ဝတ်မှုန်ကြောင့်လား။ သို့သော် ဝိညာဥ်ထွက်ပန်းသည် မှတ်ဉာဏ် မေ့ပျောက်ထားတွေ အပေါ် အကျိုးသက်ရောက်မှု မရှိဘူး မဟုတ်ပါလား။ အတိတ်ကို ဘယ်လိုလုပ် သတိရနိုင်မှာလဲ။
"ဖေဖေ--ဖေဖေ!"
သူ့မှတ်ဥာဏ်ထဲမှာ ဟုန်ကျွင့်အငယ်လေးဟာ သူ့အဆုတ်ထိပ်မှ အော်ဟစ်လိုက်ပေမယ့် အနက်ရောင် အရိပ်တစ်ခုက ပြေးလာပြီး ခြံထဲမှာ ဆင်းသက်လာခဲ့လေသည်။ အဲဒါကတော့ ချင်းရှူံပါပဲ။ ဟုန်ကျွင့် ရုတ်တရက် သူ့ခေါင်းကိုလှည့်လိုက်တော့ ယခင် ချင်းရှုံကို တွေ့လိုက်သည်။
သူ့၀တ်ရုံက ပျံဝဲလျက် ရှိကာ ရှေ့သို့ ခြေတစ်လှမ်းတိုးကာ “သတ်ရတာ လုံလောက်ပြီလား” ဟု လေးနက်သော အသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
ရွှေရောင် အလင်းတန်းအောက်တွင် ခန်းမအတွင်း၌ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ပွေ့ဖက်သေဆုံးသွားသော စုံတွဲတစ်တွဲ ရှိကာ ဟုန်ကျွင့်အငယ်လေးက ထိုအလောင်းများဘေး၌ အရူးအမူး အော်ဟစ်နေသည်။ ချင်းရှူံက ကလေးငယ်ကို ကောက်ဆွဲကာ သူ့ဘက်သို့ ခေါ်ဆောင်လိုက်သည်။
"အဖေ--!"
ဟုန်ကျွင့်အငယ်လေး၏ အော်သံများကြားတွင် ချင်းရှုံအသံက သူ့နားထဲတွင် ထွက်ပေါ်လာသည်။
YOU ARE READING
ထျန်းပေါင်ဖူယောင်းလု (mmtrans)
Historical Fictionjust fan translate. This is not my own story.
