Karşımda gördüğüm siyah ekran ile kendime baktığımda tepkisizce kendimi izlemeye başladım. Hiçbir şeye tahammülüm yoktu, kendimi izlemeye bile.
Bakışlarım yanımda titreyen telefonuma döndüğünde arayan kişiye baktım.
Oğuz.
"Alo? "
"Ne var? " soğuk sesim ile oflamıştı.
"Nemrut suratlı.. Evde misin? " göz devirdim. "Sana ne? "
"Geliyorum, konuşmamız lazım. " cevap vermeme izin vermeden telefonu kapattığında saate baktım.
23.05
Aklıma iki gün önce Keremle tartışmamız geldiğinde yavaşça ayaklandım. Bugün mutlu görünüyordu. Daha doğrusu benim yanım hariç her yerde mutlu görünüyordu.
"Şu haline bir bak! Kaç saattir uyumuyorsun?! Kaç gündür yemek yemiyorsun?! Veya kaç aydır ailen ile görüşmeyip arana mesafe koyuyorsun?! " yutkundum.
Aklıma gelenler ile gözlerimi kapattım. Düşünmek istemiyordum. Onu düşünmek istemiyordum.
Yavaşça boy aynasının önüne geçip kendime baktığımda acıyla yutkundum.
Morarmış göz altlarıma, solmuş gözlerime, uzamış saçlarıma ve en son vücuduma baktım.
Çocukken bu yaşlarımı çok merak ederdim.. Nasıl görüneceğim, makyaj yapacak mıyım, sevgilim olacak mı, babam bana araba alacak mı, annem beni okula göndermeyi bırakacak mı, kendime bir sürü kıyafet alacak mıyım?
Ama sanırım merak etmeme gerek yokmuş. Hem de hiç yokmuş.
Gözlerim yeniden vücuduma kaydığında acıktığımı hissetmiştim. 3 gündür bir şey yemememe rağmen bir açlık hissetmiyordum. Sadece canım yemek yemek istiyordu.
