We Found Love

Rozdział trzydziesty ósmy

Gdy bal dobiegał końca, moje stopy błagały o zdjęcie z nich srebrnych szpilek. Usiadałam, przy naszym stoliku, który dzieliliśmy z Killiamen, jego dziewczyną i z kilkoma innymi osobami. Gdy DJ zapowiedział trzy ostatnie piosenki, nawet nie ruszyłam się z miejsca, by dołączyć do reszty szkoły na parkiecie. Kyle, poszedł do toalety, więc przy stole zostałam sama. Odmachałam Lydii, która pomachała do mnie ze swojego stolika z drugiego końca sali. Przetańczyłam z nią trzy tańce, po których zawsze wybuchaliśmy śmiechem.

– Mieliśmy przyjść tutaj razem – Odwróciłam się na dźwięk głosu Ethana.

Chłopak usiadł koło mnie i nie odrywając wzroku od tańczonych ludzi, kontynuuje:

– Zabawne, że jeszcze kilka tygodni temu, zapewniałaś mnie, że między nami gra, a dziś pojawiłaś się tutaj z nim.

– Ty też nie przeszedłeś tutaj sam – Odpowiadam ostro.

– Kłamałaś wtedy? – Pyta, ignorując moją odpowiedź.

– Nie. Wszystko co do ciebie mówiłam, zawsze było prawdą.

– Wątpię w to – Przenosi wzrok na moją twarz – Teraz wątpię we wszystko co mówiłaś. Będąc ze mną, nigdy tak naprawdę całkiem ze mną nie byłaś. – Wstaje i idzie nie oglądając się za siebie.

Zacisnęłam palce w pięści, by tylko nie wybuchnąć. Odliczyłam do dziesięciu.

Kyle, wrócił chwilę później i gdy zobaczył moją twarze, wykrzywianą od złości, zapytał, czy coś się stało, opowiedziałam mu o mojej krótkiej wymianie zdań z Ethanem. Chłopak uniósł głowę i odnalazł mojego byłego chłopaka wzrokiem. On też na niego patrzył. Między nimi toczyła się bitwa, o której miałam pojęcia tylko ja, oni i Caspian, który dotykał ramienia Ethana i coś mu szeptał do ucha.

– Wracajmy już – Położyłam dłoń na udzie Kyle, by przyciągnąć jego uwagę. – Proszę.

Wrócił do mnie spojrzeniem, a jego oczy złagodniały. Przed wyjściem, podeszłam do tańczącej Lydii, by pożegnać się z przyjaciółką. Uściskała mnie i wróciła do czekającego na nią Todda. Kyle, rozmawiał o czymś cicho z Killanem, więc wykorzystałam okazję, by pożegnać się z jego dziewczyną.

Weszliśmy do holu hotelowego, odebrać nasze okrycia. Gdy zapinałam ostatnie guziki, usłyszałam za sobą „Ej, Kyle!", a później wszystko potoczyło się szybko.

Ethan, zamachnął się i pięścią uderzył Kyla, prosto w twarz. Krzyknęłam z przerażenia, gdy z jego nosa, trysnęła krew. Ethan, zamachnął się ponownie, ale Kyle zablokował jego cios jedną ręka, a drugą uderzył go w brzuch. Przerażona, nie ruszyłam się z miejsca. Gdy chłopaki ponownie chcieli się na siebie rzucić, między nimi pojawili się pracownicy hotelu, którzy zaczęli ich odciągać od siebie.

– Kurwa, Ethan! – Krzyknął Caspian, stając przed jego twarzą. – Mówiłem, kurwa, żebyś odpuścił.

Podbiegłam do Kyla, którzy szarpał się w uścisku pracownika.

– Uspokoisz się? – Po kilku sekundach, chłopak kiwnął głową, a facet go puścił.

Dopadłam do niego, ujmując jego zakrwawioną twarz w dłonie.

– Musimy z tym jechać do szpitala? – Nie wiem, czy brzmiało to, jak pytanie, czy stwierdzenie.

– To tylko nos. Nic mi nie będzie. – Do holu zaczęli wpadać nauczyciele, a za nimi zobaczyłam ciocię – Chodź stąd.

– Ale twój nos.

– Grace, proszę – Złapałam jego dłoń i dałam się wyciągnąć na zewnątrz, mimo protestów nauczycieli, którzy kazali nam się zatrzymać.