အချိန်မီလေး...[ဘာသာပြန်]

Chapter 6

ကြောင်ကလေး

ဝူမြို့၏ နွေရာသီက အတော်ရှည်လျားသည်။ရှည်လွန်း၍ ဆုံးရော ဆုံးပါ့ဦးမလားဟုပင် ရိချန်းလျန်တွေးဖူးသည်။

ဤသည်က တစ်စုံ‌တစ်ယောက်ကိုသတ်ပြီးနောက် လူငယ်ထိန်းသိမ်းရေးစခန်းသို့ အပို့ခံလိုက်ရသည့် ရိချန်းလျန်၏ အတွေးဖြစ်ပေ၏။

°°°°°°

ကျောင်း၏အသစ်ခင်းထားသော ကတ္တရာလမ်းသည် နေ၏အငွေ့ပျံမှုအောက်တွင် ထူးဆန်းသော အနံ့များ ထွက်နေကာ လမ်း၏ဘေးနှစ်ဖက်ရှိ စိမ်းလန်းစိုပြေသော ဝူးထုံပင်များသည် ကစားကွင်းအဝင်ပေါက်အထိ ရှည်လျားလျှက် အဝေးမှကြည့်လျှင် ဒဏ္ဍာရီပုံပြင်ထဲက မှော်ဆန်သော တောအုပ်တစ်ခုလိုပါပင်။

ယွင်ဖန်းခေါင်းနည်းနည်း ငဲ့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ဘေးမှာလျှောက်နေသည့် လူငယ်လေး၏ ချောမွေ့သည့်ဘေးတိုက်ပုံရိပ်ကို မြင်လိုက်ရသည်။

ရိချန်းလျန်က ကျောင်းမှထုတ်ပေးသည့် အဖြူနှင့်အပြာ ကျောင်းအင်္ကျီကို ဝတ်ထားကာ နက်ပြာရောင်ကျောင်းဘောင်းဘီနှင့် ကွာတော့မလိုဖြစ်နေသည့်ကင်းဗက်ရှူးတစ်စုံနှင့်ဖြစ်ကာ မူလအဖြူရောင်ကင်းဗက်ရှူးက သူ့၏မူလအရောင်ကိုပင် မမြင်ရတော့ပေ။

ယွင်ဖန်း မှတ်မိပါသေးသည်။သူ ထိုရှူးဖိနပ်ကို အလွန်နှစ်သက်ခဲ့ပြီး အတော်ကြာအောင် စီးထားခဲ့ကာ ခြေထောက်နှင့် မတော်တော့သည့်အချိန်မှာတောင် လွှင့်ပစ်ဖို့ ဝန်လေးခဲ့ဖူးပေ၏။

ကင်းဗက်ရှူးထံမှ သူ့အကြည့်ကို ခွာလိုက်ချိန်တွင် ရိချန်းလျန်က သတိနှင့် သံသယအပြည့်ဖြစ်နေသည့်မျက်နှာဖြင့် သူ့ကိုကြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ နှာဘူးတစ်ယောက်အား ကြည့်သည့်အကြည့်မျိုးပါပင်။

ယွင်ဖန်းက သူ့အကြည့်ကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပင် ပြန်ရုတ်သိမ်းလိုက်၏။ အမှတ်တစ်အထက်တန်းကျောင်း၏ ကစားကွင်းက အတော်ကြီးလှသည်။ ဝူဟယ်နှင့် ကျန်းကျဲဟိုင်တို့က အတန်းသုံးမှ အတန်းဖော်များနှင့်အတူကစားကွင်း၏ အနောက်ဘက်နားတွင် ဘက်စကတ်ဘောကစားနေခဲ့ကြသည်။ ထိုနေရာကိုရောက်ဖို့ရန် ကစားကွင်းကိုအဝေးကြီး ဖြတ်သွားရဦးမှာဖြစ်ကာ ကွင်းထဲ၌ အရိပ်မရှိပေ။ သူက မလှုပ်ရှားချင်စိတ်အနည်းငယ်ဖြင့် ကစားကွင်းအဝင် သစ်ပင်ရိပ်အောက်တွင်ရပ်လိုက်သည်။