အချိန်မီလေး...[ဘာသာပြန်]

Chapter 8

ပန်းပွင့်လေး

"မင်း တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ ရန်ဖြစ်သေးလား?"

ယွင်ဖန်း၏အသံက အနည်းငယ် ခပ်တင်းတင်းဖြစ်နေ၏။

ထိုလေသံကြောင့် ရိချန်းလျန်မှာ ဒီတစ်ယောက်က သူ၏ အချိန်အတော်ကြာပျောက်ဆုံးနေသော အဖေများလားဟုပင် မနေနိုင်မထိုင်နိုင် တွေးမိသွားရသည်။

ရိချန်းလျန်က ခေါင်းလှည့်လိုက်ကာ သူ့ကိုစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

"မဖြစ်ပါဘူးဆို !"

ယွင်ဖန်းက သူ့စကားထဲကနေ မကျေမချမ်းသံ အရိပ်အမြွတ်အနည်းငယ်ကို ထူးထူးဆန်းဆန်း ကြားမိသွားရကာ မသိလိုက်စွာဖြင့်ပင် အကြည့်တို့ကအနည်းငယ် နူးညံ့သွားလေသည်။

"တကယ်လား?"

နှလုံးသားထဲ ဒေါသများစိုက်ဝင်နေခဲ့သည့် ရိချန်းလျန်က ရုန်းကန်လိုက်လျက်ဖြင့်

"လွှတ်တော့။ငါ မင်းနဲ့ ရန်မဖြစ်ချင်ဘူး!"

ယွင်ဖန်း၏ စိတ်ရှည်မှုက အကန့်အသတ်ရှိလေသည်။ ပါးနပ်သည့် လှုပ်ရှားမှုနှင့်အတူ သူက ရိချန်းလျန်၏ လက်မောင်းကို နောက်ကျောဆီသို့ ဆွဲလှည့်ကာ နောက်လက်တစ်ဖက်နှင့် လည်ပင်းကို ဖိထားလိုက်ပြီး သူ့ခြေထောက်များကြားသို့ ခြေထောက်တစ်ဖက်လျှိုဝင်လိုက်ကာ ကောင်လေးအား နံရံတွင် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖိထားလိုက်သည်။

ရိချန်းလျန်မှာ အသိမဝင်ခင် မျက်နှာနှင့်နံရံက ရိုက်မိသွား၏။ သူ့ခွန်အား အားလုံး သုံးတာတောင်မှ လုံးဝ လှုပ်လို့မရပါချေ။

"ငါလူး ! ငါ့ကိုလွှတ်ပေး!"

ယွင်ဖန်းက ရုတ်တရက်ပင် သူ့ကျောင်းဝတ်စုံကို မတင်လိုက်ကာ သူ့နောက်ကျောရှိ ဒဏ်ရာခပ်ကြီးကြီးကို ကြည့်ပြီးမေးလိုက်သည်။

"အရင်ဆုံး ဘာဖြစ်ခဲ့တာလဲဆိုတာ ငါ့ကိုပြောပြ"

ရိချန်းလျန်မှာ ‌ဒေါသတွေထွက်လွန်း၍ နားရွက်များပင် ရဲလာ၏။

"မင်းသောက်လုပ်မဟုတ်ဘူး!"

"မင်း မပြောဘူးဆိုရင် ငါလွှတ်မပေးဘူး"