Kendimi bomboş hissediyordum. Yavaş yavaş yürürken Ezgin sağımda Kahraman solumda her an için destek olmaya hazır benimle birlikte hastaneden çıkmışlardı.
Behiç hastanenin son işlerini halletmek için arkamızdan gelecekti. Aklımda ki bir diğer soru da Behiç bir hafta boyunca yanımda kalmıştı. Duygu neredeydi? Behiç neden yanımdan ayrılmıyordu? Gitmem diyordu başka bir şey söylemiyordu. Ne bir duygu ne de bir his vardı çehresinde.
Kimse bir şey anlatmıyordu...
"İkizler döneceğin için çok heyecanlılar."
Ezgin aramızda ki sessizliği bozduğunda karnımı tutarken gülümsemiştim. Onları o kadar özlemiştim ki, gördüğüm anda yaralandığımı unutacağıma emindim.
"Demet sürekli Sarp'ı ağlatıyor. Muhtemelen Sarp sana Demet'i sürekli şikayet edecek."
Kahraman gülerek konuşmuştu. Onunla birlikte güldüğümde karnımda ki yara kendini hatırlatmış ve yüzüm ekşimişti.
"İyi misin?"
İkisi de aynı anda endişeyle konuşmuşlardı. Tam cevap vermek için dudaklarımı aralamıştım ki arkamızdan Behiç'in sesi gelmişti.
"Güldürmeyi kesersen iyi olacak Kahraman."
Sesi keskin ve duygusuzdu. Önümüze geçerek tam karşımda dikilmiş ve Kahraman ile Ezgin'e bakmıştı.
"Yürümesine niye destek olmuyorsunuz? Size emanet verende kabahat."
Çok huysuz ve agresif davranıyordu.
"Kendi yürümek istedi-"
Eliyle Ezgin'e susmasını işaret etmiş ve bakışlarını bana çevirmişti.
"Kolumdan destek al." diyerek duygusuz sesiyle kolunu uzatmıştı.
"Gerek yok ben-"
"Hastaneden iki adım dışarı çıktın diye cesaret gelmesin Yudum. Anlık hatan seni hastaneye geri sokar. Şimdi kolumdan destek al."
Sözleri sinirlerimi bozuyordu. Yüzüme bakmadan kolunu uzatmaya devam ediyordu. Sakin kalmak için nefesimi bırakıp kolundan destek aldığımda tüm dikkatiyle beni arabaya kadar yürütmüştü.
