Het verhaal van Robin

11.

Na de rest van de dag bij Fleur op de bank gehangen te hebben was ik nog net op tijd thuis voor het avondeten. Na het eten was het een en al drama met Jasmijn omdat ze haar schoen niet mocht zetten, aangezien de afspraak is dat we om de dag onze schoen mogen zetten. Maar daar was ze het dus totaal niet mee eens. En dat liet ze merken ook. Ik hoorde haar voeten stampen op de vloer en haar vuisten tegen de muur slaan. Verschrikkelijke drama Queen dat ze is. Na haar drama kwartiertje beneden was ze gewoon naar bed toe gebracht, waar ze nu al tien minuten lang door ging. Lachend zocht ik verder naar de boeken die ik morgen op school nodig had en al snel hoorde ik de voeten van Wolfs alle traptreeën op stampen. Elf treeën op, over de overloop langs mijn kamer, de volgende elf treeën op. 'En nu hou je op!' klonk zijn boze stem niet veel later. 'Het is afgelopen. Vanaf nu zet je je schoen maar helemaal niet meer.'
'Ik wil het!' huilde Jasmijn.
'Je wil staat op je bil.' Ik lachte om deze serieuze kwade woorden. 'Hup, je bed in.'
'Nee!' hield de kleuter het vol op niet te luisteren.
'Nu. Jasmijn Wolfs.' Had ze nu echt het punt bereikt waar mee ze te ver ging. Ik opende de deur zachtjes en sloop de gang over, naar beneden.
'Ai, ai, ai..' was het eerste wat ik zei tegen Eva, die samen met Camilla op de bank zat. Haar knieën opgetrokken, mijn kleine zusje tegen haar benen aan.
'Ja, ja..' zuchtte Eva. 'Het is me er toch eentje..' een kleine glimlach ontbrak niet op haar gezicht. 'Net zo eigenwijs als d'r vader hè.'
'Ja. En net zo eigenwijs als d'r moeder.' Knikte ik. Jasmijn leek op allebei ontzettend veel. En alle slechtere eigenschappen had ze volgens Eva van Wolfs en volgens Wolfs van Eva. Maar discussiëren over waar haar eigenwijs en doordrammend karakter nou vandaan kwam was totaal nutteloos, want dat hadden ze hun dochter allebei meegegeven. Met een zucht werd de woonkamerdeur dicht gedaan en Wolfs ging aan tafel achter zijn laptop zitten. 'Mag ik wel m'n schoen nog zetten?' durfde ik te vragen voordat ik er over na zou denken. Wolfs keek me met samengeknepen ogen aan.
'Robin!' riep Eva bestraffend maar ze moest al snel om mijn woorden lachen.
'Ik wil het zo graag..'
'Pas maar op jij, van Langen.' Ik vond het helemaal niet leuk om bij m'n achternaam genoemd te worden. Zeker omdat ik nog steeds de zelfde naam als die man die zichzelf mijn vader had genoemd had.
'Stomme Wolfs.' Sprak ik zijn naam daarom nu ook bewust correct uit. 'Waarom kan ik mijn naam nou niet veranderen? Ik wil helemaal niets meer met die klootzak te maken hebben.' Werd ik alleen al kwaad omdat ik weer aan hem dacht. Eva wreef over mijn arm en Wolfs kwam achter zijn laptop vandaan.
'Sorry,' verontschuldigde hij zich terwijl hij bij ons op de bank kwam zitten. Ik haalde mijn schouders op. Hij hoefde geen sorry te zeggen. Hij kon er toch ook niets aan doen dat ik zo'n klote achternaam heb? Ik zag dat Eva en Wolfs blikken met elkaar wisselde. Op een manier zoals alleen hun dat kunnen en waardoor ik dus ook geen flauw idee heb wat het betekend.
'Wat?' wilde ik het wél weten.
'Misschien dat we maar eens moeten opzoeken hoe dat moet..' vertelde Wolfs me en verbaast keek ik ze aan.
'Maar dat kost toch super veel geld?' had Eva me wel eens verteld dat je dat geld niet zomaar op tafel legt. Eva knikte.
'Maar dat is dan maar zo. Je bent ongelukkig met die naam en dat begrijpen wel heel goed. Als dit iets is wat je echt wilt, moeten we het maar doen.'
'Echt?' ze knikte.
'Maar..' ik wilde niet dat hun zoveel geld voor mij zouden betalen. Ik voelde me alleen al schuldig om het idee.
'Maar?' vroeg Wolfs me en ik haalde mijn schouders op. Eva ging met haar hand door mijn haar.
'Denk er nog maar eventjes over na..' knipoogde ze en ik knikte maar. 'Heb je je huiswerk af?' veranderde ze het onderwerp en zuchtend ging ik meer onderuit hangen.
'Ja.'
'Zeker?' vroeg ze lachend en ik knikte.
'Echt. Controleer maar.' Veranderde ik mijn houding weer door nu languit te gaan liggen. Met m'n benen over die van Wolfs. 'Perfect.' Glimlachte ik. Zo kon ik mijn hele zondagavond wel blijven liggen.

Ik had over Eva gedroomd. Eerst over papa, dat was echt niet fijn. En het was eng, omdat het net echt leek. Gillend was ik wakker geworden en mama had me lief getroost. Net zo lang totdat ik weer in slaap was gevallen. En toen kwam Eva dus. In haar mooie grote prinsessenjurk. En daarna in haar stoere kleding. Eva was mijn mama en haar baby'tje mijn zusje. Mijn babyzusje. 'Het was maar een droom..' zei ik voorzichtig toen ik Eva haar blik zag, nadat ik het haard had verteld. Ze lachte.
'Inderdaad.' Ze vond het dus een stomme droom. Omdat ze mijn mama helemaal niet wilde zijn. En dat kan ik eigenlijk best wel begrijpen. Ik loop alleen maar in de weg en doe alles fout. Wie wil nou mijn mama zijn? Ik pakte mijn kleurtjes weer en tekende het grote kasteel verder. Hier wil ik in wonen later. 'Is dat het kasteel van prinses Robin en prins Laurens?' raadde Eva in één keer goed. Hoe kon zij dat nou weer weten? Ik schudde snel mijn hoofd.
'Nee, dit is het kasteel van prinses Eva en prins grijze Wolf.' Probeerde ik er lachend een grapje van te maken. Misschien dat mama het dan niet gehoord zou hebben.
'Wie is Laurens?' vroeg mama en ik stopte met lachen. 'Robin?' ze had het dus wel gehoord.
'Laurens is een jongen bij Robin in de klas. Hè Robin?' vertelde Eva aan mama terwijl ze met haar hand door mijn haren ging. Ik knikte voorzichtig, terwijl ik naar de tekening bleef kijken. Mama mocht dit allemaal helemaal niet weten. 'En Laurens is best wel leuk toch?' ik schudde hard mijn hoofd. Zodat mijn stomme giechel niet te horen zou zijn.
'Echt niet hoor mama,' moest ik mama overtuigen.
'Je mag Laurens toch best leuk vinden?' vroeg Eva me en ik schudde nog een keer mijn hoofd. 'Wordt papa dan boos?' Eva mocht echt niet meer raden hoor. Ze raad alles, elke keer weer. Zelfs als ik helemaal niets vertel. Ik wilde mijn hoofd schudden. Maar toch knikte ik. Lief pakte Eva mijn hand vast en ze kneep er zachtjes in. 'Je weet dat papa je geen pijn meer kan doen hè?' toen ik knikte pakte Eva ook een tekenpapier en een stift. 'Weet je nog dat mijn collega's je in het park vonden? Afgelopen week?' alsof ik dat zou vergeten.
'Ja..' besloot ik ook maar weer te tekenen. Terwijl ik stiekem naar Eva keek, die lelijke bloementjes maakte.
'Weet je nog hoe je daar gekomen bent?' papa had me gebracht. 'En wat je daar deed?' vroeg Eva zoals altijd door, toen ik geen antwoord gaf. 'Weet mama wat je daar deed?'
'Mama was niet thuis.' schudde ik mijn hoofd en ik wees naar de stift die Eva vast had. 'Mag ik die stift?'
'Mag ik dan van jou de blauwe?' we tekende weer verder. Stiekem vond ik dit best wel leuk. Ik had nog nooit samen met iemand getekend.
'Wanneer wordt de baby geboren?' wilde ik weten wanneer ik een zusje zou krijgen.
'In December, als het bijna Kerstmis is.'
'Mag ik de baby dan zien?' vroeg ik voorzichtig en gelukkig knikte Eva, met een glimlach.
'Tuurlijk.'
'Dat kan natuurlijk niet hè Robin.' Zei de enge vrouw ineens.
'Niet?' teleurgesteld keek ik Eva aan. Ik wilde het baby'tje zou graag zien.
'Dat kan wel. Ik beloof het je.' Beloofde Eva en ik voelde me gerust gesteld. 'Ik beloof je dat je mijn baby'tje mag zien als je me verteld wat je in het park deed. En hoe je er bent gekomen.' Hier moest ik even over na denken. Dus als ik Eva niet zou vertellen dat papa me naar het park toe had gebracht en boos had geschreeuwd dat ik hier moest blijven totdat hij me weer zou komen ophalen, mocht ik haar baby niet zien. Nooit.
'Papa heeft me gebracht.. Ik had straf.' Ik zei het zo zacht mogelijk, zodat alleen Eva het zou horen. En zodat papa er nooit achter zou komen dat ik het had verteld aan iemand.
'En waarom had je straf?' wilde Eva weten en ik haalde mijn schouders op. Ik wil niet dat iedereen het zou weten. 'Je weet dat je me alles kan vertellen, toch Robin?' wilde Eva weten of ik het had onthouden. Ik knikte.
'Je bent lief,'
'Jij ook.' Glimlachte ze en ze deed mijn plukje haar achter mijn oor. 'Wil je het me vertellen?' eigenlijk wel. Eva kon mijn geheimpjes bewaren.
'Papa wilde me weer pijn doen..' had ik al gefluisterd voordat ik het door had gehad. 'En toen zei ik: "Nee!" en toen werd hij heel erg boos.' Maakte ik het ook maar af. Ik mocht nooit weigeren van papa. Ik moest doen wat hij zei dat ik moest doen. Hij is de baas. Maar ik wilde het echt niet meer. Daarvoor had papa me ook al zo veel pijn gedaan.
'En wat gebeurde er toen?' vroeg Eva, die alles wilde weten. Ze kneep nog een keertje voorzichtig in mijn hand.
'Toen deed papa het alsnog. En het deed nog meer pijn dan normaal.' Ik had nog nooit zoveel bloed gehad. Zoveel pijn deed het.
'Wat deed papa dan?' begreep ze het niet goed?'
'Hij deed me pijn..' herhaalde ik.
'En hoe deed hij dat?' begreep Eva het blijkbaar nog steeds niet.
'Moet ik dat ook vertellen?' Eva knikte. Ik moest haar precies vertellen wat papa had gedaan. Dat vond ik best wel lastig.
'Je kan het mij toch vertellen?' ik knikte. Dat kon ook wel. 'Durf je niet?' na even twijfelen schudde ik mijn hoofd. 'En als je het in mijn oor fluistert?' misschien was dat wel een goed idee. Eva boog wat meer naar me toe en zo zacht mogelijk vertelde ik haar hoe hard papa me had geslagen. Hoe hij mijn lievelingsbroek kapot had getrokken en hoeveel pijn hij me daarna deed. Over hoe ik de handdoeken daarna had vies gemaakt met bloed, en die daarna had verstopt onder mijn bed.
'En plassen doet nog steeds pijn..' eindigde ik.
Snel na mijn verhaal vertelde de enge mevrouw en Eva me dat mama en ik ergens anders gingen wonen. Ik mocht bij Wolf op zijn rug en ik mocht bij hem en Eva in de politie auto. Super stoer.
We haalde onze paar spulletjes op in het hotel waar we hadden geslapen. Van Eva had ik een kaartje gekregen met haar telefoonnummer erop. Als ik wilde praten mocht ik haar bellen. Altijd. Maar niet 's nachts op gewoon gezellig te kletsen. Beetje jammer, maar ik begreep het wel. Ze moest natuurlijk wel goed slapen voor haar baby'tje. Maar verder mocht ik altijd bellen als me iets dwarszat. Daarna werden we naar het opvangtehuis gebracht. Zoals het grote gebouw heette volgens Eva.
Ik had Eva net zo lang geknuffeld totdat ik mee moest komen met de mevrouw. 'Ik wil dat je even naar me luistert Robin.' Zei Eva nog voordat ze weg ging. 'Er zijn hier allemaal mensen die met je willen praten en je vragen gaan stellen. Ze willen je alleen maar helpen. En ze kunnen je ook echt helpen.' Beloofde ze me. 'En er zitten nu allemaal gekke dingen in je hoofd, allemaal nare dingen, maar dat wordt minder.' Het was gek dat Eva dat allemaal zo goed weet. Dat ze precies wist wat er in mijn hoofd zat. Alles waar ik helemaal gek van werd. 'Zolang je maar met de mensen blijft praten. Beloof je me dat?' ik wilde dat haar wel beloven. 'En als het écht niet gaat, dan bel je me.' Ik haalde het kaartje met haar nummer uit mijn zak en knikte. Nadat ik haar nog een keer een knuffel had gegeven en ook Wolf een knuffel had gegeven moest ik echt mee komen met mama en de mevrouw. Eva gaf me een kus en zwaaide me na. Ik zwaaide terug terwijl ik mijn tranen binnen wilde houden. Als ik Eva zou missen zou ik haar gewoon bellen. 
Ik keek eventjes in het rond. In de grote hal, waar heel veel tekeningen aan de muur hingen. Hier zaten heel veel andere mama's en kinderen, net zoals mama en ik. Die ook stomme papa's hadden die hun pijn deden of die niet meer thuis mochten wonen. Ik wist helemaal niet dat andere kinderen ook papa's hebben die hun pijn doen. Het voelde heel gek, om toch niet de enige te zijn. Maar ik ben en blijf natuurlijk wel de enige stomme Robin.