Het verhaal van Robin

51.

Eva.

'Goedemorgen sunshine!' vrolijk opende ik de gordijnen in Robin haar kamer en kreunende draaide ze zich om. 'Kom op Ro, het is al half twaalf.' Het werd nu echt tijd om op te staan.
'Ik ben moe..' zuchtte ze.
'Hoe komt het.'
'Klote pillen.' Zei ze en ik knikte. Ze had bepaalde medicijnen gekregen waar ze erg duf of moe van kon worden.
'Alleen de pillen?'
'Ik kon ook niet slapen..' zei ze eerlijk. Ik ging op haar bedrand zitten en trok de deken een stukje van haar af. Haar arm pakte ik alvast zodat ik de pleisters er weer af kon halen.
'En hoe kwam dat?' ze haalde haar schouders op. 'Wil je nog praten over gisteren?' nu schudde ze haar hoofd. 'Ik zou er wel nog graag even over willen praten.' Ik zag haar nadenken en ze knikte.
'Maar niet nu.' besloot ze.
'Dat is goed. Strakjes misschien.' Ik pakte de borstel van haar nachtkastje en begon aan het borstelen van haar lange blonde lokken die vol knopen zaten van het slapen. 'Ik ga strakjes even boodschappen doen met Jasmijn en tante Marion. Dan blijft Wolfs bij je thuis, goed?' ze knikte.
'Mag ik niet mee?'
'Het mag wel, het is alleen een beetje onhandig hè. Je bent nog niet sterk genoeg en ik met die rot krukken.' Ze glimlachte.
'Dat was wel een beetje stom van je hè.' Waarom precies wist ik niet maar ze imiteerde mij, behoorlijk goed.
'Beetje wel hè.' Knikte ik.
'Ja.' Bevestigde ze.
'Misschien wil Wolfs wel film met je kijken zo.' Probeerde ik haar een beetje op te vrolijken. Verbaast keek ze me aan.
'Wolf kan niet kijken.' verbazing maakte plaats voor verdriet en ze keek zo sip nu dat ik zelf ook weer verdrietig om werd.
'Hij kan wel gezellig bij je zitten en er naar luisteren.' Knipoogde ik. 'Vertel jij hem maar wat er allemaal gebeurd.' ze knikte. Film kijken met Wolfs deed ze zo graag. 'Kom, dan gaan we wat eten.' Een ontbijtje kon ze nu wel gebruiken. Ik ondersteunde haar het bed uit en de trap af en liet even achterwegen dat ik nauwelijks op mijn voet kon staan. 

Strompelend ging ik achter Marion aan die het karretje met Jasmijn erin duwde. 'Je moet me helpen.' Zei ik ineens na een lange stilte en ze keek me vragend aan. 'Met Robin.. Ze is zó moeilijk met eten. Al weken maar sinds ze uit het ziekenhuis is nog erger.'
'Hoe bedoel je moeilijk?'
'Ze wil gewoon niks eten.. Heeft nergens nooit meer trek in en van alles wordt ze dik.' Zuchtte ik.
'Het is ook een beetje de leeftijd hoor Eef..'
'Ja dat weet ik ook wel.' knikte ik. 'Maar ze uit haar verdriet steeds zo verkeerd. Eerst snijd ze haar polsen door en nu weigert ze te eten. Waarom kan het niet op een andere manier.' Uitgeput hing ik tegen het schap aan.
'Hé, dat komt wel goed.' Marion aaide even bemoedigend over mijn arm. 'Het heeft even tijd nodig.' Ik knikte.
'Ik wil gewoon iets kunnen maken wat ze wel wilt eten.'
'Zullen we eens kijken dan,' Marion gebaarde me mee en ik besloot ook maar echt mee te lopen. Anders waren de boodschappen volgende week nog niet gedaan.
Met boodschappen tassen vol kwamen we weer thuis. Ik weigerde dat Marion de tassen wilde uit pakken en we spraken af dat ik weer zou bellen als ik haar hulp weer nodig zou hebben. 'Wil je wat eten Robin?' probeerde ik terwijl ik de tassen uitpakte. Ondertussen warmde ik al een flesje voor Jasmijn op.
'Nee dankje.'
'Jawel, even iets eten. Je hebt maar één broodje op.' Op aanraadde van Marion deed ik wat kleine tomaatjes en plakjes komkommer in een bakje en ik bracht het haar.
'Ik wil niks Eva.'
'Lekker hoor.' Zei Wolfs en hij nam het schaaltje maar aan toen zij het niet deed. 'We hebben wel wat nodig om verder film te kunnen kijken.' verbaast van deze handeling bleef ik staan. Zonder moeite had hij het aangepakt en voor Robin haar neus gehouden. Even wist ik niks te doen of zeggen maar toen ik zag dat Robin een tomaatje opat kwam ik weer wat meer bij positieven.
'Wil jij Minnie de fles geven?' hij glimlachte om haar nieuwe bijnaam en knikte.
'Graag.' Ik haalde Jasmijn en haar flesje uit de keuken. Nadat ze rustig lag te drinken drukte ik een kus op Robin haar hoofd en ze keek me vragend aan. Waarom ik dat deed. Ik pikte één plakje komkommer van haar en ze glimlachte flauwtjes waarna ze met moeite nog wat in haar mond stopte. 'Ik ben trots op je,' knipoogde ik en opnieuw deed ze haar best op een glimlach, al leek het weer niet echt te lukken. Daarna ging ik terug naar de keuken waar ik me eerst moe in een stoel liet zakken. De boodschappentassen staarde me aan en ik had totaal geen energie meer om het uit te ruimen. Ik was zelfs te moe om überhaupt nog op te staan zo meteen. 

'Lief?'
'Hmm..' ik probeerde mijn ogen te openen en rolde dichter tegen hem aan.
'Ben je nog wakker?'
'Nee.' Slapen kon ik niet maar wakker was ik ook niet meer.
'Sorry, slaap lekker.' Hij kuste me en ik duwde mezelf nog dichter tegen hem aan.
'Het gaat steeds beter met je ogen hè?' mompelde ik en hij drukte zijn lippen op mijn hoofd.
'Dat wilde ik vertellen.' Tevreden verstrengelde ik mijn vingers met die van hem.
'Ik merkte het vanmiddag.'
'Ik zie nog steeds niet goed en veel hoor, maar soms is het beeld wat scherper.'
'Ik vind het geweldig.' Ik keek omhoog en drukte een kus tegen zijn kin aan. 'Nog even, dan kan je misschien weer volledig zien.' hij knikte.
'Ik hoop het Eef.' Hij zuchtte even zachtjes. Ik wist wat hij dacht. Dan kon hij zijn kinderen weer zien.
'Dan kan ik mijn meiden weer zien,' ik voelde zijn hand over mijn rug strelen en dat stelde me gerust. Het bevestigde even dat we er allebei in geloofde dat het echt weer helemaal goed zou komen.
'Jasmijn is flink gegroeid,' vertelde ik hem trots. Dat zou hij over een tijdje dan ook echt kunnen zien. 'Robin en Fleur zien er wel nog het zelfde uit.' grinnikte ik daarna. Daar was niet veel aan veranderd.
'En jij?' wilde hij weten. Zijn hand verplaatste zich van mijn rug naar mijn buik.
'Ik heb m'n haar geblondeerd maar dat zie je vanzelf wel,' grapte ik en hij lachte. Toen het weer stil was kuste hij me waarna hij opnieuw zijn lippen op mijn hoofd drukte en allebei zijn armen om me heen sloot. Zodat ik niet meer weg kon.
'Je bent vast nog mooier dan ik me kan herinneren.'