My brother and his friends

Hoofdstuk 34 ~Luke

~ Één maand later.

Lola is niet wakker geworden toen het verwacht werdt. De dokters zeggen wel dat alles inorde komt maar ik geloof ze niet. Niet verkeerd opvatten, ik hoop zo hard dat alles goed komt met haar. Maar mijn gevoel, ik weet niet het. Mischien is het ook wel het gevoel van haar gemis. Deze keer kan ik niet doen alsof ze niet bestond. Nee, hier ligt ze. Slapend, ze heeft rust. Maar ik wil dat ze slaapt in mijn armen. Dat ik haar een knuffel en kus kan geven. Dat ik met haar kan praten, over grappige dingen, over serieuze dingen, gewoon over alles. Dat ik al met haar zou kunnen praten, zou geweldig zijn. Ik mis haar gewoon zo verdomd hard.

Ik schrik op uit mijn gedachten als Calum binnenkomt. Nu gaat het beter met hem, vooral dankzij Nikki. Xanthe voelt zich heel schuldig tegenover iedereen. Ze vindt dat ze harder had moeten roepen. Dat ze iets meer hadt moeten doen. En ik? Ik ben eigenlijk altijd hier. Ik moet en zal erbij zijn als ze ontwaakt.

"Luke?" Ik schrik weer op uit mijn gedachten. "Ja?" Vraag ik, er nog niet helemaal bij. "Kom je mee iets eten?" Vraagt Calum. "Nee dankje, ik blijf hier." Antwoord ik zoals als ik altijd doe. "Ik zal wel iets voor je meenemen dan." Zegt hij terwijl hij me bezorgd aankijkt. Ik let er niet op en knik als antwoord. Ik pak Lola haar koude hand vast en knijp er even in. Dat doe ik wel vaker en elke keer hoop ik dat ze terug knijpt. "Waarom jij toch? Waarom moet jij hier liggen? Oké, ik wens het niemand anders toe maar waarom jij? Ik mis je in mijn armen. Ik mis je lach. Ik mis jou kusjes. Ik mis jou knuffels. Ik mis jou stem. Ik mis jou. Ik mis mijn Lola. Wordt alsjeblieft snel wakker. Ik mis je en dat doet iedereen. Ik wil je terug in mijn armen kunnen sluiten. Ik weet niet of je het weet maar Xanthe heeft alles verteld. Van de bende waar jullie bij zitten. Dat je ons wou beschermen. Ik ben trots op je. Dat je dat allemaal deed voor onze bescherming. Maar je doet teveel veel voor onze bescherming. Je offerd je altijd op. Doe dat niet en wordt wakker. We hebben je nodig, ik heb je nodig. Alsjeblieft Lola." Ik voel dat ik weer begin te huilen. Ik laat de tranen maar lopen. Ik heb geen zin om ze weg te vegen. Iedereen mag zien dat ik mijn vriendin mis. Ze is niet alleen mijn vriendin maar ook mijn beste vriendin. Het meisje dat me beter kent dan wie dan ook. Het meisje waar ik geen geheimen voor heb. Mijn meisje.

Ik hoor geklop en maak een geluidje dat ze mogen binnenkomen. Ik zie dat Calum me bezorgd aankijkt. "Hier een broodje." Ik knik en pak het aan. Ik leg het ook weer meteen aan de kant. "Je moet echt wat eten Luke, je eet amper. Volgen mij ben je twee kilo afgevallen deze maand. Eet wat, voor Lola." Ik schrik van zijn woorden. Met tegenzin eet ik het dan toch op. Na kwart broodje heb ik al genoeg maar Calum laat me verder eten. "Ze vragen of je nog eens mee naar buiten gaat. Frisse lucht kan volgens mij niet kwaad." Ik kijk hem even aan en focus dan terug op Lola. "Nee dankje, gaan jullie maar. Ik heb er niet zoveel zin." Zeg ik als antwoord. "Komaan Luke, kom gewoon mee." Probeert hij weer. "Nee Calum, ik ga nergens heen. Ik blijf hier." Zeg ik vastberaden. Dat heeft hij volgens mij ook door want hij stapt op en loopt weg.

Een halfuur later komt Xanthe binnen. "Weet je. Dat ik me zorgen maak om jou." En ze kijkt me aan. Ze heeft rode ogen en zo te zien zijn haar wangen nat van het huilen. Volgens mij heeft ze net nog gehuild. "Waarom zou je je zorgen maken om mij? Ik ben in orde." Ik kijk haar even aan en draai dan terug naar Lola. "Je praat met niemand over hoe je je voelt. Ik weet dat je veel huild en dat je niet wilt dat anderen het zien. Ik huil ook veel Luke. Je bent niet alleen. We zijn er allemaal voor je. We zijn er allemaal voor elkaar." Als ze dat zegt geeft ze me een knuffel. "Dankje." Mompel ik. "En nu ga jij douche. Ik blijf hier en als er iets roep ik je meteen. In deze kamer is een douche dus je bent vlakbij." Ze duwt, of probeert toch, me in de badkamer. Met veel tegenzin douch ik me zo rap mogelijk. Ik droog me rap af en doe andere kleren aan. "Veel beter." Zegt ze trots. Ik knik en ga weer op mijn geclaimde plaats zitten.

"Ik wil ook dat ze wakker word." Zegt ze ineens. "Dat willen we allemaal." Ze begint te huilen dus pak ik haar in een knuffel. Ik voel ook de tranen opkomen en laat ze gaan. Zo zitten we daar beide huilend in een knuffel. "L-luke?" Wordt er met een schorre stem gevraagd.