My brother and his friends

Hoofdstuk 36 ~Luke

Nu zijn ik en Lola alleen. Ik ben zo blij dat ze haar geheugen terug heeft. Ik ben zo blij dat ze alles herinnerd. "Luke? Wat gaan we doen?" Vraagt ze. "Wat wil je doen, liefje?" Ik geef haar een kus. Ze begint te blozen. "Maakt niet uit zolang jij er maar bent." Zegt ze lief. "We kunnen samen een film kijken? Er ligt hier nog wel ergens snoep en drank." Zeg ik met een blos. Ik stap uit het bed en loop naar het kleine keukentje. Ik doe een kast open en haal er twee zakken chips uit. Ik pak nog een grote snoepzak die ze had gekregen. Het drinken staat er al en ondertussen heeft Lola een film gekozen.  Ze heeft een super zielige film uitgekozen, hachiko. "Waarom deze film?" Vraag ik toch wat verbaasd. "Ik weet het niet, ik was een film aan het zoeken en kwam op deze uit. Maar moet ik een ander opzetten?" Ze kijkt me even aan. "Nee, het is een geweldige film." Tijdens de film hebben we beide moeten huilen. De film blijft mooi en zielig.

Lola heeft nog altijd tranen. "It's just a movie, sweetie." Fluister ik. "Dat is niet de reden." Zucht ze. Ik kijk haar verbaasd aan. "Wat is de reden dan?" Vraag ik nog steeds verbaasd. "Ik...ik voel me schuldig. Ik heb jullie weer pijn gedaan. Ik heb jullie weer alleen gedaan. Ik heb het gevoel dat ik jullie alleen maar meer in de problemen breng. Jullie hadden een goed leven voor mij. Ik was aan het denken..." Ik laar haar niet uitpraten want ik weet wat ze wilt zeggen. "Nee! Je gaat ons niet verlaten Lola. Je hoort bij ons. Ik zou het niet aankunnen om jou nog eens te verliezen. De eerste keer, ik heb toen een jaar depressief op mijn kamer gezetten. Dat we stuurde hielp wel maar ik miste je verschrikkelijk hard. Toen kwam ik Calum, Michael en Ashton tegen en ging het beter. Ik dacht dat als we minder contact zouden hebben of geen dat ik je dan minder zou missen. Ik heb daar zoveel spijt van maar nu ben je bij mij. Ik laat je nooit meer los Lola." Ik voel de tranen in mijn ogen branden. "Luke...ik...het spijt me." Mompelt ze en ze draait haar hoofd weg. Ik pak haar kin rustig vast en draai haar hoofd naar mij. "Ik hou van je, Lola Julia Hood." Ik geef haar een kus. Ze grinnikt even. "Je hebt mijn tweede naam onthouden." Zegt ze verbaasd maar grinnikt toch. "Hoe kan ik die nu vergeten." Grinnik nu ook. "Rustig aan hé. Lucas Robert Hemmings." Grinnikt ze. Ik kijk haar nepboos aan. "Je weet dat ik niet graag Lucas genoemd word." Zeg ik mopperend. "I know, Lucas." Grinnikt ze en ze kust me. Al snel gaat onze kus over in een intense tongzoen. Na een drietal minuten trekken we terug.

Ik voel dat ik bloos. Als ik opkijk zie ik dat ze ook bloost. Onze hoofden zijn nog altijd vlak bij elkaar. Ik staar naar haar ogen en kijk dan naar haar lippen. Al snel liggen onze lippen weer op elkaar. Als we net terug kussen komt er een verpleegster binnen, we laten elkaar snel los. Ik zie dat ze haar boos aankijkt. "Jij hebt mij verdomme slaappillen gegeven." Zegt ze boos. "Jep, en ik was bijna ontslagen door jou." Zegt de verpleegster boos. "Spijtig dat het maar bijna was." Mompelt ze. Blijkbaar heeft de verpleegster het gehoord want ze kijkt haar bijna woedend aan. "Wat is er gebeurd?" Vraag ik dan maar. Het begon een klein beetje raar te worden. "Toen ik net mijn geheugen had wou ik al naar jullie komen. Ik was dus aan het wegsluipen toen zij kwam. Ze zei dat als ik zou meewerken dat ze me zou helpen. Ze gaf me 'pijnstiller' tegen de pijn maar dat waren slaappillen." Zegt ze duidelijk boos. Ik kijk verbaasd van Lola naar de verpleegster. "Waarom?" Vraag ik verbaasd aan de verpleegster. "Er mogt geen bezoek meer komen." Zegt ze luchtig. "Had dat dan gewoon gezegd in plaats van te liegen." Zegt ze nog steeds boos. Ik knik instemmend. De verpleegster trekt haar schouders op.

"Voor wat kwam je." Zeg ik na een tijdje stilte. "Ik weet het niet meer." En weg is ze. "Dat was raar." Mompel ik. "Ja, ik mag dat mens niet." Mompelt ze. Ik zie dat ze vuisten maken. Haar knokkels worden er wit van. Ik leg mijn handen op haar vuisten. "Rustig, het is niet erg oké? Laat het rusten." Ik probeer haar rustig te maken. Ze schrikt op uit gedachten. "Sorry." Mompeld ze. Ik knik en geef haar een kus. Ze grinnikt en woelt door mijn haar.