Destined with the Bad Boy

Chapter 54

Chapter 54

The Talk

Nag punta ako sa school garden. Buti na lang at walang tao dito, gusto ko kasing mapag-isa muna saglit.

Gusto ko munang huminga.

Ang sarap panuorin ng mga punong pumapagaspas ang mga dahon dahil sa hangin. Sa mga tunog ng mumunting ibon na humuhuni.

I closed my eyes.

And it's him who I saw. Even in the dark... Siya pa din talaga ang nakikita at naiisip ko.

Kung maaari lang mamuhay sa isang imahinasyon, baka ginawa ko na.

Lalo ko pang ipinikit ang mga mata ko.

"Apxfel... mahal na mahal kita." bigkas ko.

"I love you so much too, Abigail."

Nagulat ako ng may nag salita kaya naman dumilat ako kaagad.

Lumingon ako ng makita ko si Apxfel na nakatayo malapit sa inu-upuan ko. Nanlaki ang aking mga mata.

Is this real?

Umupo ito sa tabi ko.

Akala ko at nag i-ilusyon lamang ako pero hindi. Matagal ko siyang tinitigan. I really miss him. I miss every single thing about him.

Sa totoo lang, gusto ko talagang makausap siya. Pinanghihinaan lang ako ng loob. But now, I think this is the perfect time.

Huminga ako ng malalim.

"Walang sinabi sa'kin si Calix. Wala kasi... narinig ko mismo." I told him.

Agad naman din siyang napatingin sa akin kaya naman yumuko ako.

"At alam mo ngayon? Ngayon ko lang mas nakita yung reyalidad na... Na hindi na pwede maging tayo." dagdag ko pa.

Nagpakawala ako ng isang mapait na ngiti. Kasabay noon ang pag tulo pa ng mga luha ko. I don't know but.. in a minute, I wanted to take a glance of him. And I did.

Nakita ko ding tumutlo ang luha niya. And it breaks my heart even more.

"Hindi ko 'to gusto. Ayaw ko nito, Abigail. Pero wala naman akong magawa." he said while sobbing.

Hindi ko alam ngunit mas nasasaktan ako kapag nasasaktan siya. Ganoon yata talaga kapag nagmamahal ka.

"I understand." mahinang tugon ko rito. "I really do... masakit pero naiintindihan ko."

"I don't want to hurt you. I never wanted to hurt you." he said.

Tumango ako. "I know."

Silence embraces us after that. We're both looking at no where, crying our hearts out.

It's a hopeless case.

Walang kami. Wala ng mangyayaring kami. Kasi hindi pwede.

Ano pa nga ba ang magagawa namin? All we can do is to just accept it... and move on.

Mahirap pero kailangan kayanin. Kailangan tanggapin!

Hinubad ko iyong kwintas ko. Sa kwintas na 'yun ay doon ko nilagay iyong singsing na binigay niya sa akin.

I stop wearing it since the day he left... And starting wearing it by the use of this necklace because I hope that one day, masusuot niya ito ulit sa daliri ko.