We zitten aan tafel en het is echt stil. 'Moet je niet in de keuken gaan eten?' Esmeralda kijkt me gemeen aan. Sinds ik terug ben, wat nu al een week is, geeft Esmeralda steeds nare opmerkingen. Ze doet me steeds aan Jade denken. Ik kijk naar Herman maar hij kijkt weg, dan kijk ik naar violetta maar die negeert het ook. Ik zucht en sta op. 'Sorry mevrouw Esmeralda, u zult geen last meer hebben.' Ik loop naar mijn kamer. Ik heb geen honger meer. Soms zou ik zo graag willen verhuizen, maar ik wil violetta niet helemaal kwijt geraken. Ik sta terug op en loop naar het wiegje van Mila, ik neem haar er uit en loop daarna zachtjes naar de kelder. Als ik er kom, kijk ik achter me of dat niemand me ziet. Ik doe de deur open en stap naar binnen. Ik kijk rond overal zijn er dinges van Maria. Ik krijg een grote glimlach. Langzaam ga ik met mijn hand over een mooi goud boek. Ik pak het en veeg voorzichtig het stof weg. Ik draai me om en ga op het bankje zitten. Ik sla het boek open en begin te lezen. Met Mila nog steeds in mijn ene arm.
Liefste dagboek...
Vandaag is violetta geboren. Het is zo'n schatje. Eerst wisten Herman en ik geen naam. Maar toen kwam Angela mijn zusje. Ze kwam binnen en zag me met een baby. Ze kwam naar me toe en glimlachte. 'Is dat mijn nichtje? Hoe noemt ze?' 'Ja het is je nichtje en we hebben nog geen naam.' Antwoordde ik. 'Violetta!' Riep ze toen wat. Ik keek naar Herman en Herman naar mij. Hij knikt instemmend en toen was de naam "violetta" er.
X Maria.
Ik weet die dag nog goed. Ik was zo blij toen violetta was geborgen. Ik had me
Belooft om een goede tante te worden. Maar dat ben ik dus niet. Een traan verlaat mijn oog. Ik blader wat verder en begin hard op te lezen.
Liefste dagboek...
Herman kijkt zo geliefd naar Violetta. Het is ook zo'n schatje! Maar nu even naar mijn zusje Angela. Ze wilt echt het beste voor Violetta. Het is zo schattig om te zien. Ik weet zeker dat die twee een hele hechte band krijgen.
X Maria.
Meer tranen beginnen te stromen. 'Maar die hechte band is nu weg!' Ik kijk Mila aan. Alsof ze wat terug gaat zeggen. 'Kon ik maar gewoon met Violetta praten over alles! Dan was er nog iemand die om me geeft! Maar nee. Niemand doet dat. Misschien was het beter geweest bij de bevalling dat ik dood ging, maar dat zou ik jou nooit kunnen hebben aangedaan, Al een geluk heb ik jou nog.' Ik aai over Mila's gezichtje. Niemand weet het maar ik was er bijna niet meer geweest bij de bevalling. Ik sta terug op en loop de kamer rond. Totdat ik bij een spiegel kom, Ik kijk erin en zie dan violetta achter me staan. Ik schrik en draai me om. Ik leg mijn hand op mijn borst. 'Violetta!' 'Sorry, ik wou je niet laten schrikken.' Ze kijkt naar de grond. 'Is er iets?' Ik kijk haar aan. 'Wat je daarnet zei? Is het waar?' Ze kijkt terug op. Ik knik en hou mijn tranen tegen. 'Waarom zei je het nooit?' Ze komt dichter naar me toe. 'Je kijkt nooit om naar me! Je hebt alleen nog maar oog voor Esmeralda. Ik snap wel dat je me niet wilt kennen. Maar wat kan ik eraan doen dat ik je tante ben.' Ik kijk haar met betraande ogen aan. Het is even stil. Ik wil langs haar lopen, maar dan houdt ze me tegen met de vraag. 'Wou je echt dood bij de bevalling?' Ik hoor haar stem trillen. 'Tuurlijk wou ik niet dood, dat zal ik Mila nooit aandoen. De bevalling was wel moeilijk. Ik belde jullie maar niemand nam op, als die onbekende niet was gekomen had ik zowel Mila er niet meer geweest.' Zeg ik zonder naar haar te kijken. Weer valt er een stilte. 'Je hebt vast niks meer te zeggen.'' Zeg ik dan en loop de kelder terug uit. Waarom was ze daar ineens? En waarom keek ze zo bezorgd en met mee de lijden? Ze gelooft Esmeralda toch in alles, dus we zullen vast nooit meer die band van vroeger krijgen.
heeeeey, de mensen die het boek zo alleen hebben gelezen zullen vast wel denken dat ze dit hoofdstuk van ergens kennen! Maar ik heb besloten om de hoofdstukken van zo alleen hier in te verwerken natuurlijk wel wat aangepast zodat het beter bij dit verhaal hoort!
hopelijk in het nog een beetje leuk! :)
Xhaberl2001
