Η αρχή

1.4K 76 2
                                    

Ήμουν βαρετά περίεργη. Όχι τίποτα το ιδιαίτερο, δηλαδή. Δεν τραβούσα την προσοχή στο σχολείο και δεν το επιθυμούσα, φυσικά. Από την άλλη είχα μόνο μια φίλη και μου ήταν αρκετή. Αυτά διαπίστωνα καθώς κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Τα μαλλιά μου κατάμαυρα σαν τον έβενο απλώνονταν μέχρι τους ώμους μου. Τα μάτια μου ήταν πράσινα σαν το σμαράγδι. Είχα όμως γεροδεμένη κορμοστασιά. Μετά από επτά χρόνια κολύμβηση η πλάτη μου ήταν φαρδιά με γοητευτικό τρόπο και οι καμπύλες μου ήταν....χαριτωμένες. Ωστόσο δεν ήμουν αντιαισθητική, αντίθετα έδειχνα γυμνασμένη. Θα περιμένατε να υπάρχει πολύ ενδιαφέρον από την πλευρά των αγοριών αλλά κατηγοριματικά όχι, μπορώ να σας πω. Ούτε και από τηδική μου πλευρά. Απλώς δεν συνέβη και τα αγόρια του σχολείου δεν έχουν αυτό το "κάτι" που επιθυμώ.

"Άντρεα, κατέβα. Ήρθε η φίλη σου η Κάιλι" φωνάζει η μαμά μου.

Ρίχνω μία τελευταία ματιά στο είδωλό μου. Το μπεζ φόρεμά μου δείχνει μιά χαρά με τα λευκά αθλητικά, οπότε αεπάζω τη τσάντα και φεύγω από το δωμάτιό μου.
Η Κάιλι-η μοναδική φίλη που σας έλεγα- με περίμενε στη πόρτα με τη μαμά να της κάνει παρέα.

"Φτάνει μαμά με το κουτσομπολιό!"παραπονιέμαι.

Ελίζ. Η μαμά μου. Δεν χρειάζεται να την περιγράψω γιατί απλώς είμαστε ολόιδιες. Ωστόσο δεν θα έλεγα το ίδιο και για τον χαρακτήρα. Είναι υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων σε μία εταιρία οπότε φαντάζεστε πόσους φίλους και άλλους τόσους συνεργάτες έχει. Από τότε που πέθανε ο πατέρας μου -δηλαδή όταν ήμουν μόλις ενός- με μεγάλωνει μόνη της. Την θαυμάζω πραγματικά και εχουμε μία υπέροχη σχέση.

"Δεν κουτσομπλεύω! Ρωτάω απλώς αν υπάρχει κανένα...αγόρι" λέει αυτή και μου κλείνει το μάτι.
Το αγνοώ και της απαντάω:

"Σου είπα πως δεν υπάρχει κανείς"

"Και ούτε θα υπάρξει από ότι βλέπω" με διακόπτει η Κάιλι.
Ούτε αυτή έχει αγόρι αλλά έχει και κάποια άλλα κορίτσια με τα οποία κάνει παρέα. Είναι λίγο πιο κοντή από εμένα με σγουρά καστανοκόκκινα μαλλιά και καστανά μάτια.

"Ναι, φυσικά. Δεν έχουν αυτό το "κάτι"" λέει η μαμά παίρνοντας μία έκφραση αγανάκτησης" Τέλος πάντων. Πηγαίνετε γιατί θα αργήσετε στο σχολείο" συνεχίζει και εμείς βγαίνουμε από το σπίτι με κατεύθυνση προς το μεγάλο μπεζ κτίριο τρία τετράγωνα από εδώ.

Φτάνοντας μπαίνουμε στις τάξεις και καθόμαστε σε διπλανά θρανία. Αφήνοντας τη τσάντα μου στο έδαφος βλέπω κάτι να γυαλίζει. Απλώνω το χέρι και πιάνω μία λεπτή ασημένια αλυσίδα με ένα παντατίφ σε σχήμα αστεριού. Το φέρνω μπροστά μου και το περιεργάζομαι. Έχει μαύρα κρυσταλλάκια τα οποία κάθε φορά πουτο κουνάω στο φως του ήλιου φαίνεται πως κάτι κουνιέται μέσα στο μαύρο.

"Κοίτα τι βρήκα"λέω στη Κάιλι. "Ποιος λές να το έχασε"

"Είναι πανέμορφο και δεν νομίζω να ανήκει σε κάποιον από εδώ. Πρώτη μέρα στο σχολείο είναι. Πέρασαν μήνες. Κράτα το" λέει.

"Εντάξει."απαντάω και το περνάω γύρω από το λαιμό μου.

Νιώθω μία θέρμη μόλις το αστερι ακουμπάει στο στήθος μου.

"Περίεργο είναι. Σαν μαγικό" παρατηρεί η Κάιλι και συμφωνώ.

Μετά από λίγο μπαίνει ο καινούργιος καθηγητής φιλολογίας και το μάθημα ξεκινάει.

Νέα ιστορία!!!! Πρώτο κεφάλαιο!!! Δεν είναι ίδια με την προηγουμενη αλλά σας υπόσχομαι πως θα είναι εξίσου ρομαντική!!!!

Όπως πάντα αστεράκι και σχόλιο αν σας άρεσε.

Στη φωτό η Άντρεα.

Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο Όπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα