Science for Cupid || Larry Stylinson (Dutch)

Experiment 25

-Louis- _Meteora_

"Ik ga even in bad. Kom je me straks thee brengen?", vraag ik.

"Alles voor jou.", antwoordt mijn vriendje met een brede glimlach. Ik knijp hem zachtjes in zijn zij en loop de trap op. Wat houd ik toch van hem, en wat vechten we toch altijd om de stomste dingen. Ik moet echt leren dat Harry misschien wel gewoon van mij houd. Dat hij écht bij mij wil zijn en dat het niet allemaal acteerwerk is.
Misschien doet hij het wel niet voor het geld, misschien houdt hij wel echt van me.

Ik sta plotseling stil op de trap als een duizelig gevoel mij overvalt. Ik grijp de trapleuning stevig vast, zo stevig dat mijn knokkels er wit van worden.
Mijn maag knort en ik sluit mijn ogen om mijn evenwicht te hervinden.

Wanneer heb ik voor het laatst gegeten? Ik weet het niet meer. Een goed teken als je het mij vraagt. Harry daarentegen mag niets weten. Hij mag niet weten dat ik mooier probeer te worden voor hem.

En hij mag al helemaal niet weten wat er vroeger is gebeurd.

Langzaam trekt het duizelige gevoel weg, maar de leegheid in mijn maag blijft. Ik word er gelukkig van. Het betekent dat ik goed op weg ben.
Misschien zometeen een appelpartje. Alleen om Harry niet ongerust te maken.

Ik loop de badkamer binnen en trek langzaam mijn shirt uit. Mijn reflectie in de spiegel negeer ik. Ik wil het niet zien, daar word ik misselijk van.
Toch van ik een glimp op van mijn lichaam en vlug draai ik me weg, mijn ogen dicht knijpen.

"Draai eens een rondje, Tomlinson. Hoeveel weeg je ook alweer?"

"Daar hoef je niet eens naar te vragen, ik zie het zo al."

"Je kunt beter voor een carrière achter de camera kiezen, varkentje. Je gaat het nooit maken in deze wereld met dat vieze lichaam." 

Ik voel tranen branden in mijn ogen en veeg hard langs mijn wangen. Ik knijp mijn ogen dicht, probeer de stemmen weg te drukken. Ik weet dat het waar is wat ze die dag zeiden, maar dat betekent nog niet dat ik het graag wil horen.
Toch denk ik er vaak aan. Uiteindelijk waren zij wel de enigen die eerlijk tegen mij waren. Die mij zeiden waar het op stond. En misschien komt er ooit nog een dag waarop ik wel goed genoeg ben.

Een dag waarop ik voor hun neuzen zal staan, mijn shirt uit zal trekken en trots een rondje kan draaien. Een dag waarop ik ze trots in de ogen kan kijken en kan zeggen 'kijk, kijk, ik kan het wel...'

Ik schud mijn hoofd en zet de kraan van het bad aan. Misschien over enkele jaren, maar nu? Nu nog niet. Ik ben op de goede weg, maar ik ben nog altijd ongelooflijk dik.

Ik trek mijn broek en sokken uit en negeer het duizelige gevoel wat opnieuw bezit van mij neemt. Nog één keer, houd ik mezelf voor. Nog één keer vandaag en dan moet ik iets eten. Maar alleen omdat Harry niets mag merken. Anders zou ik al helemaal niets meer eten.

Op mijn knieën kruip ik naar het toilet.   Ik doe de bril omhoog en steun met mijn ellebogen op het koude steen. Het is niet moeilijk meer. Dat was het alleen in het begin.
Ik aarzel nog eventjes, heel kort, maar dan druk ik mijn twijfels weg. Ik duw mijn vinger achterin mijn keel en begin te kokhalzen.
Één keer.
Twee keer.
Bij de derde keer is het gedaan. Ik spoel het toilet door en draai mijn hoofd weg om mijn eigen maaginhoud niet te hoeven zien.

Ik voel me licht. Het is net alsof ik buiten mijn eigen lichaam treedt, alsof alles in slow-motion gebeurt. Ik voel mezelf wegzweven. Wat gebeurt er?
Ik probeer om hulp te roepen, maar er dansen zwarte vlekken voor mijn ogen.

Ik wil terug! Ik probeer te schreeuwen, maar plotseling voel ik niets meer. Mijn hand glijdt weg van de koude stenen badkamertegels.
Harry. Ik moet naar Harry.
Mijn lippen bewegen niet meer, het wordt steeds zwarter voor mijn ogen en het lijkt alsof ik steeds hoger zweef. Hoe lang voordat ik het plafond bereik? Of zal ik erdoorheen gaan?

Ik voel mijn lichaam vallen, maar er is geen geluid en geen pijn. Mijn ogen vallen dicht en plotseling is alles zwart.

...