The Next Generation

Hoofdstuk 27

Ik opende voorzichtig mijn ogen en keek om me heen. Mijn ouders lagen met hun hoofd ieder aan een kant van mijn bed. Alleen was dit niet mijn bed. Dit was een ziekenhuisbed. In mijn armen zaten allemaal draden en onder mijn neus zat ook een slangetje.

Piepende apparaten naast me maakten me bang. Ik begon ongemakkelijk te bewegen maar het ging niet. Mijn rechterbeen zat van mijn dijbeen tot aan mijn enkel in een groot gips. Er zat een groot verband op mijn hoofd en op mijn zij zat ook een rol verband.

Mijn moeder opende voorzichtig haar ogen. "Hailey, lieverd hoe voel je je?" Ik opende mijn mond. "Auw" Mijn vader opende zijn ogen toen hij geluid hoorde. Beide stonden op en legde voorzichtig hun hand op mijn hand.

"Waarom ben ik hier?" Vroeg ik zacht. "Je hebt een ongeluk gehad lieverd" Ik sloot mijn ogen. "Waar is Chris?"

Het bleef stil. Voorzichtig opende ik weer mijn ogen. "Mam?" Ze keek hopeloos naar mijn vader. "Lieverd, maak je geen zorgen" De dokter kwam binnen en begon met me te onderzoeken. Hij stuurde mijn ouders de kamer uit.

"Waar is mijn vriend?" De dokter ging met zijn lampje van links naar rechts. "Kan je met je handen in die van mijn knijpen?" Ik kneep zo hard als ik kon in zijn handen.

"Je hebt een ongeluk gehad en heel veel geluk. Je hebt 5 hechtingen in je voorhoofd, we hadden een interne bloeding moeten oplossen, vandaar het verband op je zij. Het litteken zal minimaal zijn. Je rechter been is op drie plekken gebroken. Je hebt een hersenschudding van de klap tegen een boom."

Ik slikte de pijn weg. "Waar is mijn vriend?" Ik moest weten waar Chris was.

"Hailey toch?" Ik knikte. De dokter ging op de rand van mijn bed zitten. "Je hebt veel geluk gehad. De auto is met volle snelheid geraakt aan de bestuurderskant, de auto van je is ver doorgedraaid tot er bomen stonden. De auto kwam dus weer met een klap stil te staan..."

"Dat is geen antwoord op mijn vraag" Mompelde ik door de pijn.

"Je vriend, Chris?" Ik begon me te irriteren aan de dokter. "Hij heeft het zwaarder gehad. Hij is geraakt door de spookrijder en de auto klapte ook tegen de boom met de bestuurderskant. Hij was in een shock toen we hem in de ambulance zette. Er waren veel bloedingen, net als bij jou, maar dan vier keer zo veel. De doktoren deden hun best om de interne schade zo klein mogelijk te maken..." Hij haalde even adem.

"De bloedingen hadden veel schade aangericht, schade waar het lichaam niet langer tegen kon vechten. We hebben alles gedaan wat we konden, maar hij heeft het niet gered" Ik begon te snikken.

"Waar is hij nu?" "Hij is beneden. Je mag hem zien zodra de ouders van Chris hier zijn." Ik begon harder te huilen. Mijn ouders kwamen binnen gerend. "Hailey..."

Ik sloot ze buiten. Ik sloot mijn ogen en raakte in een grote paniek. Dit was mijn schuld. Ik zei dat we verder moesten rijden. Ik haalde hem over om bij mijn huis weg te rijden terwijl het weer slecht was.

Chris had me verlaten. Chris had me in de steek gelaten... Hij zou me niet in de steek laten. Dat had hij me beloofd! Dit moest een hele slechte nachtmerrie zijn. Als ik wakker werd reden we gewoon nog op de weg onderweg naar het huisje van Kelsie.

Dit is een nachtmerrie! Hailey wordt wakker! Ik moet wakker worden! Ik kan Chris niet kwijt zijn... Wordt wakker!!!!

Chris kan niet weg zijn. Hij is geen opgever. Hij heeft niet opgegeven. Hij leeft nog. De dokter maakte een vergissing. Chris leefde nog. Dit moet een fout zijn

Chris is niet dood. Hij is een vechter.

Dit kan niet.

WORDT WAKKER!

Ik raakte in paniek. Ik drukte mijn ogen nog dichter op elkaar. Dit kon niet waar zijn! Chris kan niet weg zijn. Hij is er nog. Hij zou me niet verlaten. Hij zou me niet achterlaten in mijn eentje. Hij had het beloofd! Dit is niet waar!

WORDT VERDOMME WAKKER HAILEY!

NU!