Love Me Too

Prologue

-"I love you... handa kitang ipaglaban. At kung sakaling may makauna man sa akin at magka-asawa ka na, gagawin ko ang lahat mabawi lang ulit kita,"...

 

 

-"I love you more than anybody else loves you or shall I say I need you more than anybody else needs you,"...

 

 

-"Habambuhay kitang mamahalin at wala akong ibang nakikitang makakasama buong buhay ko kundi ikaw lamang,"...

 

Yes.

 

 

I've heard all these...

 

 

Nasabi na sa akin ang mga linyang yan...

 

 

Iba't ibang lalaki pa nga ang nangako ng ganyang pagmamahal sa akin.

 

 

But the irony is... I feel all alone now. The men who uttered those sweet words ay lahat masasaya na sa kani-kanilang mga pag-ibig.

 

 

Walang pagmamahal na tumagal para sa akin. Kasi sabi nila, bato daw ako. Ako daw ang hindi marunong magmahal. Ako daw ang madamot. Ako daw ang may mali.

 

 

Because it happened repeatedly, I started believing what they said. Siguro ako nga ang may problema. Siguro ako nga ang may kasalanan...

 

  

Hanggang sa puso ko na ang sumuko. I changed the way I live. I stopped believing in love. Inuna ko ang pagmamahal sa pera, materyal na bagay at trabaho... Doon sa kung saan hindi ako masasaktan, hindi ako iiwanan at hindi ako makakarinig na ako ang may kasalanan.

 

 

Subalit, sa kabila ng aking tagumpay. I still feel the emptiness inside me. Ramdam kong may kulang, may nawawala at may dapat na dumating sa buhay ko. And then....one day a man came along. He slowly opened my eyes in the true meaning of love.

 

 

But the irony strikes again...

 

 

That person's love is meant for other woman at kailanma'y hindi magiging para sa akin...

 

  

Kaya't nandirito ulit ako sa sulok ng aking malamig na mundo. Nag-iisa... At patuloy na nagkukunwari bilang babaeng may matigas na puso...