The Next Generation

Hoofdstuk 29

Mijn vader kwam de kamer in en ging naast me op mijn bed liggen. "We gaan even weg" Ik knikte kort en staarde naar buiten. "Ik bedoelde jij en ik." Ik draaide langzaam mijn hoofd naar hem toe. "Waar?" Hij haalde zijn schouders op. "Dat zie je dadelijk wel"

Hij stond weer op en haalde een trainingsbroek uit mijn kast, een shirtje en mijn leren jasje. Hij hielp me omhoog en trok mijn kleren aan. Voorzichtig tilde hij me op en bracht hij me naar de auto.

We reden de stad terug in. Mijn vader reed een verlaten parkeerplaats op en stopte de auto.

"Wat doen we hier?" Hij staarde lang voor zich uit voor hij iets zei.

"Hier is mijn zusje vermoord. Hailey, daar ben je naar vernoemd, dat weet je" Ik knikte langzaam. "Toen Hailey overleed sloot ik me ook op. Ik was 23 en was net een stagiair bij de firma. Ik sloot me op in mijn werk. Ik sliep niet, ik at weinig en ik verdiepte me in de stapels werk zodat ik niet aan Hailey hoefde te denken."

Hij keek me lang aan. "Hailey, het duurde lang voor ik uit die periode werd getrokken. Ik weet dat het zwaar is want ik heb het meegemaakt. Ik wil dat je weet dat je met mij kunt praten" Een traan liep over mijn wang.

"Ik kan niet stoppen met denken dat dit mijn schuld is" Mijn vader pakte mijn hand vast. "Het is absoluut niet jou schuld. Toen Hailey dood ging gaf ik mezelf ook de schuld. Dat is gewoon een fase van het rouwproces."

"Hij is overal, alles doet me aan hem denken" Mijn vader gaf een klein kneepje. "Dat begrijp ik lieverd." "Wat als ik vergeet hoe hij klonk? Wat als ik hem vergeet?"

"Je zal Chris nooit vergeten. Ik ben Hailey ook nooit vergeten. Je zal minder vaak aan hem denken, omdat je verder zal gaan met je leven, maar ze blijven altijd in je hart." Ik begon te snikken. "Hij had me beloofd niet te verlaten"

Mijn vader boog naar me toe en trok me in een stevige knuffel. "Hij heeft je niet verlaten, hij zou je nooit verlaten. Chris hield zo veel van je en jullie tijd samen was veel te kort, dat klopt. Maar ik weet zeker dat als hij hier nu kon zijn, dan was hij er"

Ik keek mijn vader lang aan. "Waarom voel ik me dan zo zwak?" "Omdat je pijn hebt. Je bent een belangrijk persoon verloren en daar is nu een gat en je weet niet hoe je het moet opvullen want je wil hem niet vervangen"

"Hoe heb jij dat gat dat gevuld?" "In het begin met hard werken, daarna met je moeder. Zij werd het belangrijkste voor me, dat heeft lang geduurd, misschien te lang" "Waarom niet eerder?" "Omdat ik er niet klaar voor was. Je moeder was ook niet gepland, maar als je genoeg van iemand houdt komen ze vanzelf in dat gat, zonder dat je het in de gaten hebt"

"Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan niet lopen, waarschijnlijk kan ik dansen zo god als opgeven en het is allemaal anders zonder Chris"

"Ik weet het, maar je moet verder lieverd. Begin met terug naar school gaan en dan maak je zo langzame stapjes terug. Beginnen we met maar een paar uur tot een volle schooldag." Ik zuchtte. Dat was nou net het gene wat ik uit wilde stellen. Maar ik moest eigenlijk wel verder anders moest ik volgend jaar terug komen en kon ik niet met mijn vrienden gaan studeren.

"Ik ben hier niet meer geweest sinds Hailey is overleden" Zei mijn vader na een lange stilte. "Waarom niet?" "Het is te veel, omdat ik ook af en toe mezelf de schuld geef. Ik was haar grote broer ik had haar moeten beschermen"

Ik haalde mijn schouders op. "Het is niet alsof je haar altijd moest beschermen. Ik snap dat je dat wil maar je kan er niet 24 uur per dag voor mensen zijn" Hij keek me aan. "Ik doe me best om dat wel te zijn voor je" Ik glimlachte klein.

"Dat is fijn" Ik legde mijn hoofd nog een keer tegen mijn vader aan en zuchtte. "Ik zou willen dat Chris hier was" Mijn vader ging met zijn hand over mijn arm. "Snap ik meisje, ik snap het"