Προστασία

500 55 2
                                    

Μόλις βγαίνουμε από τη πύλη αναγνωρίζω αμέσως το μέρος. Ψηλές ιτιές απλώνουν τα τεράστια κλαδιά τους σχηματίζοντας κάτι σαν κουρτίνα. Διάσπαρτα παγκάκια σχεδόν ξυλωμένα βρίσκονται εγκαταλελειμένα εδώ κι εκεί. Είναι το παλιό πάρκο της πόλης.

-Εδώ θα μπορούμε να μιλήσουμε με την ησυχία μας, λέει ο κύριος Φίλιπς ξεσκονίζοντας με τα χέρια ένα παγκάκι.

Ο Νίκολας απομακρύνεται, μάλλον για να ελέγχει τη περιοχή.

-Λοιπόν θα μου πείτε τι συμβαίνει; λέω αγανακρισμένη.

-Με εσένα; Πραγματικά δεν ξέρουμε ούτε εμείς. Έχουμε διαβάσει σε βιβλία για τους ανιχνευτές πνευμάτων αλλά δεν έχουμε βρει τίποτα στο Φοίνικα.

Ο κύριος Φίλιπς σαν να καταλαβε πως θέλω να ρωτήσω για τον Φοίνικα και με προλαβαίνει.

-Ο Φοίνικας είναι το πιο πολύτιμο αντικείμενο μας. Δημιουργήθηκε από τους πρώτους κυνηγούς πνευμάτων για να ανιχνεύει τα πνεύματα σε άλλες εποχές. Επίσης κρύβει μέσα του όλη την ιστορία μας.

-Μα πως δημιουργήθηκαν όλα αυτά; Είστε και εσείς κυνηγός; ρωτάω. Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή.

-Όχι, δεν είμαι κυνηγός. Ας πούμε πως είμαι κάτι σαν γραμματέας. Ανήκω στο Συμβούλιο το οποίο αποτελείται από γηραιούς κυνηγούς, αλλά, έχω κατώτερη θέση. Πραγματικά είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να μάθεις, λέει και ετοιμάζεται να ανοίξει μία χρονική πύλη.

Απομακρύνομαι εκείνη ακριβώς τη στιγμή που εμφανίζεται ο Νίκολας.

-Πως;! Όχι, εγώ θα γυρίσω στο σπίτι μου, λέω.

-Λυπάμαι Άντρεα. Σου είπα πως θα δεις τους δικούς σου αλλά δεν μπορείς να μείνεις. Διαθέτεις σπάνιες δυνάμεις, τις οποίες δεν μπορείς να ελέγχεις και επιπλέον κυνδινεύεις.

Καταπίνω το θυμό μου. Έχει δίκιο σε όλα. Δεν ξέρω τι θα κάνω αν δω ξανά ένα τέτοιο τέρας και με τον τρελό πονοκέφαλο που έχω μπορεί και να με σκοτώσει. Από την αλλή όμως, τι πρέπει να κάνω; Να εγκαταλείψω τη μαμά μου και τη Κάλι για κάτι τόσο τρέλο;

-Δεν μπορώ να φύγω. Η μαμά θα τρελαθεί από τη θλίψη της, λέω τελικά.

Ο κύριος Φίλιπς κάθεται για λίγο σκεπτικός. Ύστερα με πλησιάζει και βάζει το χέρι του στον ώμο μου.

-Δεν πειράζει, λέει, θα μείνει ο Νίκολας να σε προσέχει όσο εγώ θα προσπαθώ να μάθω περισσότερα για τις ικανότητές σου.

-Τι;! λέμε ταυτόχρονα, εγώ και ο Νίκολας.

-Δεν το εννοείς αυτό! Έχω σημαντικότερα πράγματα από ρο να κάνω μπέιμπι σίττινγκ, λέει ο Νίκολαε και πλησιάζει τον κύριο Φίλιπς σχεδόν απελπισμένος.

Τι είπε μόλις τώρα;! Εγώ δεν είμαι μωρό κανενός και πολύ περίσσοτερο αυτού του αντιπαθέστατου πλάσματός.

-Πρέπει να μείνεις. Προς το παρόν αυτό είναι το σημαντικότερο που έχεις να κάνεις. Θα σε ενημερώνω, συνεχίζει ο κύριος Φίλιπς.

Ο Νίκολας με κοιτάει και η απελπισία έχει τώρα μετατραπεί σε οργή. Ανασηκώνω τα φρύδια και σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου.

-Σου φαίνεται πως εγώ χαίρομαι με την ιδέα να είσαι συνεχώς στα πόδια μου; του λέω.

Βλέπω τα χέρια του να σφίγγουν σε γροθιές αλλά για κάποιο διεστραμμένο λόγο μου αρέσει.

-Λοιπόν να πηγαίνω εγώ, λέει ο κύριος Φίλιπς και πριν μπει στη πύλη προσθέτει: και να προσέχετε.

Ύστερα μένουμε μόνοι μας στο εγκαταλελειμένο πάρκο.

-Προχώρα, διατάζει ο Νίκολας και φεύγει.

-Έι σαίνι! Από την άλλη μερία είναι το σπίτι μου, του φωνάζω και τον βλέπω να επιστρέφει και να ακολουθεί το δρόμο που του έδειξα.

Συγκρατώ τα γέλια μου και αρχίζω να περπατάω. Έχω ένα προαίσθημα πως η ζωή μου αρχίζει τώρα.

Ελπίζω να σας άρεσε♡

Αστεράκι και σχόλιο♡♡

Στη φωτό ο κύριος Φίλιπς( χωρίς μουστάκι χεχε)!

Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο Όπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα