Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Η πρώτη μέρα

Φτάνοντας στο σπίτι ετοιμάζομαι για ένα καταιγισμό ερωτήσεων από τη μαμά. Αναστενάζω και κοντοστέκομαι στη πόρτα. Ίσως και να είναι στη δουλειά οπότε προλαβαίνω να προετοιμαστώ ψυχολογικά. Ίσως, όμως, να έμεινε σπίτιαπό την αγωνία της.

Δεν έπρεπε να συμβούν όλα αυτά. Από την άλλη, αυτό, δεν ήταν στο χέρι μου. Νιώθω τόσο μπερδεμένη και ταυτόχρονα θυμωμένη γιατί κανείς δεν ρώτησε τι θέλω εγώ. Κανείς δεν μου είπε να μείνω ψύχραιμη ή...μα τι στο καλό λέω; Ταξίδια στο χρόνο, τέρατα, κυνηγοί. Ποιος θα με προετοίμαζε όταν όλα αυτά υπάρχουν μόνο στα βιβλία.

-Θα μπεις μέσα ή θα τη βγάλεις εδώ έξω; ρωτάει ο Νίκολας που στέκεται από πίσω μου.

Γυρίζω και του ρίχνω ένα οργισμένο βλέμμα αλλά δεν πτοείται καθόλου.

Αναστενάζω και ανοίγω την πόρτα. Τον κοιτάω καθώς στέκεται στη βεράντα και σαρώνει με το βλέμμα του τη περιοχή.

-Εσύ που θα μείνεις; ρωτάω

-Το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι πως θα βρίσκομαι μαζί σου 24 ώρες το 24ωρο, λέει δίχως να με κοιτάξει. Αντίθετα φεύγει και μένω με ανοιχτο το στόμα να τον παράτηρώ. Τη απαίσιος! Κούκλος απαίσιος..

Κλείνω την πόρτα θυμωμένη με την ηλίθια συμπεριφορά του. Περνώντας από το χολ κοντοστέκομαι στο ρολόι. Είναι μόνο 6 το πρωί. Που σημαίνει ότι έλειψα κάτι λιγότερο από 5 ώρες. Η μαμά δηλαδή, έχει γυρίσει από τη δουλειά πριν από περίπου 2 ώρες και τώρα μάλλον θα κοιμάται. Αυτό που θέλω να πω είναι πως λείπω πολύ λιγότερο από ότι πίστευα, άρα στη μόνη που πρέπει να δώσω εξηγήσεις είναι η Κάιλι. Από τη μία κάνει τα πράγματα πιο εύκολα, από την άλλη όμως είναι η κολλητή μου και αυτό τα λέει όλα.

Σχεδόν ανακουφισμένη ανεβαίνω στις μύτες των ποδιών μου, στο δωμάτιό μου. Κλειδώνω την πόρτα και πέφτω στο κρεβάτι. Εχώ ανάγκη από λίγο ύπνο, τουλάχιστον μεχρι να πάω σε 2 ώρες στο σχολείο, αλλά βλέποντας με αλλάζω γνώμη. Φοράω το χθεσινό κοκτέιλ φόρεμα, το οποίο είναι για πέταμα και τα μαλλιά μου κυριολεκτικά ουρλιάζουν για ένα μπάνιο.

Σηκώνομαι με βαριά καρδιά και αφού βγάλω τα ρούχα, χώνομαι κάτω από το ζεστό νερό της μπανιέρας.

Μετά από λίγο είμαι καθαρή, με ένα ζεστό φόρεμα και λίγο άρωμα ροδάκινου και βανίλιας. Βάζω λίγο πούδρα για να καλύψω τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου και αφού πάρω την τσάντα μου κατεβαίνω για πρωινό.

Η μαμά έχει ξυπνήσει, φοράει τα ρούχα της δουλειάς και πίνει καφέ.

-Καλημέρα, γλυκιά μου. Πως περάσατε χθες; ρωτάει χαμογελώντας.

-Εε, πολύ ωραία. Όλα ήταν μιά χαρά, απαντάω διστακτικά.

-Χαίρομαι γι'αυτό! Βασικά χαίρομαι που επιτέλους ανοίγεσαι λίγο, συνεχίζει και καταλαβαίνω που το πάει.

-Ναι μαμά και εγώ χαίρομαι αλλά ας μην μιλήσουμε πάλι περί αυτοπεποίθησης και δημοτικότητας. Πρέπει να φύγω, λέω και αφού της δίνω ένα φίλι, φεύγω για το σχολείο.

Βγαίνοντας από την πόρτα κοντοστέκομαι και κοιτάω με ανοιχτό το στόμα. Ο Νίκολας φοράει τζιν, μαύρο μακό, γυαλιά ηλίου και στέκεται πάνω σε μία μαύρη BMW! Μα τι στο καλό!; Πρέπει να ονειρεύομαι.

Τον πλησιάζω και καρφώνομαι πάνω του. Αυτό το αγόρι έχει εξωπραγματική ομορφιά και απαίσιο χαρακτήρα.

-Θα με κοιτάς κι άλλο; λέει ειρωνικά.

Κοκκινίζω και στρέφω το βλέμμα μου στο δικό του.

-Μα πως..; καταφέρνω να αρθρώσω.

-Ταξιδεύω στο χρόνο. Χρειάζομαι κάλυψη, οπότε το Συμβούλιο μου τη παρέχει, λέει και μου ανοίγει τη πόρτα του συνοδηγού.

-Τι; Μην μου πεις πως θα με πάς στο σχολείο; Δεν νομίζεις πως είναι παρακινδυνευμένο;

-Μου είπαν να σε προσέχω και αυτό θα κάνω θες δεν θες. Οπότε δεν έχεις άλλη επιλογή από το να κάνεις αυτό που σου λέω.

Σφίγγω τα χέρια μου σε γροθιές. Πρώτη φορά θέλω τόσο να βαρέσω κάποιον. Ο άνθρωπος είναι κυριολεκτικά για δεσιμο και 100% χωρίς αίσθηση της ευγένειας. Όσο όμορφος και να είναι με αυτή τη συμπεριφορα...σκοτώνει και ζώο!

Μπαίνω μέσα και βαράω την πόρτα. Αυτός έρχεται στη θέση του οδηγού.

-Τα νευρακια
σου δεν θέλω να τα υποστεί η πόρτα μου, λέει και βάζει μπρος.

-Προτιμάς να τα υποστείς εσύ; ανταπαντάω αλλά πριν προλάβω να πω οτιδήποτε άλλο το αυτοκίνητο τρέχει με εξωγήινες ταχύτητες!

Αρχίσαμε για τα καλά!!!!
Αστεράκι και σχόλιο!♡♡♡