Did he save me?

0,6

Leah's point of view
Ik gooide mijn oude, zwarte, kapotte eastpak op mijn bed neer en ging er zelf naast liggen. Weer een mislukte poging. Ben ik dan echt zo'n mislukkeling? Dat het me niet eens lukt op een einde aan mijn leven te maken? Kon ik niet gewoon voor een trein springen? Dan zou het zeker moeten lukken. Ik wil alleen niet dat ik andere mensen tot last ben en hen een trauma bezorg. Een keertje, een keertje was het me bijna gelukt. We hadden een feestje bij wat vrienden van mijn huisgenoten en hadden allemaal te veel gedronken en waren of dronken of zoals ik, aangeschoten. Ik was op het toilet en had een stuk glas in mijn pols geduwd. Er kwam toen, een voor mij onbekende, jongen binnen. Hij zag dat mijn pols heel erg bloedde en heeft toen voor verpleger gespeeld. Ik had tegen hem gezegd dat ik me open had gehaald aan een stukje glas van een kapot bierflesje. Hij had te veel gedronken om te beseffen dat dat niet zo'n diepe wond kon zijn. Hij had gezegd dat ik ermee naar de EHBO moest en ik had hem beloofd dat ik dat zou doen. Uiteindelijk heb ik het niet gedaan. Ik wist wel beter dan dat. Als ik naar het ziekenhuis zou gaan zouden ze ook mijn anderen wonden zien en zouden ze me meteen in een afkickkliniek gooien. Dat moesten we uiteraard niet hebben.

Ik draaide me om zodat ik op mijn rug kwam te liggen. Mijn kamer was het schoonste en veiligste in dit hele huis. Ik zat bijna altijd in mijn kamer, meestal om huiswerk te maken voor school. Het was trouwens mijn laatste jaar dat ik op school zat. Niet dat ik dit jaar examen deed, nee ik moest zelfs nog twee jaar! Ik stopte met school omdat ik het geld er niet meer voor had en aangezien ik achttien was, niet meer leerplichtig was. Op school ging het eigenlijk helemaal niet goed, ik vroeg me af of ik het überhaupt wel zou halen over twee jaar. Als ik niet met school bezig was las ik heel veel boeken, was ik buiten, aan het werk of was ik bezig met de voorbereiding van mijn dood. Dat laatste klonk misschien heel eng, maar voor mij was het niks anders dan normaal. Ik had al van alles uitgezocht en had al wat geld gespaard. Ik had een speciale USB-stick waar allerlei documenten en bestanden op stonden die over mij en mijn keuzes gingen. Als ik dan dood zou zijn werden de mensen die toch nog een beetje om mij gaven niet met een heleboel vraagtekens achtergelaten. Op de USB-stick stond bijvoorbeeld hoe ik me voelde en hoe ik over bepaalde dingen dacht. Er stond ook op dat ik mezelf sneed, waarschijnlijk zouden ze daar zelf wel achter komen als ik dood was, maar daar ging het even niet om. Eigenlijk was ik helemaal niet blij mee dat ik mezelf sneed, maar het was een echte verslaving geworden. Nu was het een deel van mij en iets wat ik niet zomaar kon loslaten.

Zoals ik al had verwacht hadden Barry, Stan en Lars, mijn huisgenoten, alweer mensen over de vloer. Ik heb een paar keer meegemaakt dat er mensen in mijn kamer zaten, zelfs een keer dat ze de liefde lagen te bevredigen op mijn bed. Sindsdien zat er een slot om mijn deur, die ik helaas soms vergat te sluiten. Ik deed de deur op slot als ik niet thuis was en als ik ging slapen. Ik had liever geen dronken of stoned persoon naast me in bed liggen. Ik hoorde dat mijn maag aan het rommelen was en besloot eens een kijkje in de woonkamer te nemen.

Op de bank in de woonkamer zat Lars, mijn beste vriend, vast geplakt aan de lippen van zijn vriendje. Ze hadden ongeveer twee maanden en ze waren schattig om te zien. Lars wist eerst niet of hij nou op jongens of op meisjes viel, dus zoende hij alles maar wat los en vast zat. Hij kwam er nu ongeveer een jaar voor uit dat hij gay was en dat hij daar trots op is was zeker te zien. Hij schaamde zich nergens voor en dat was soms best vervelend.

'Lars, is er nog pizza?' Eigenlijk was dat een domme vraag, er was bijna altijd pizza hier in huis. 'Moet je even op tafel kijken.' Giechelde hij. Volgens mij had hij weer het een en ander gerookt. Op tafel stonden drie dozen met pizza's, uit elke pizza was al een stukje genomen. Ik rook eerst of de pizza nog goed was en pakte daarna van alle soorten een punt. Ik pakte een glas uit het keukenkastjes en het verbaasde me dat er nog schone glazen stonden. Met een fles drank en een glas in mijn ene hand en een bord met pizza in mijn andere hand, ging ik op weg naar mijn kamer.
'Leah, we moeten echt weer eens samen gaan shoppen. Die kleren die je aanhebt zijn echt uit de mode.' Lars lachte en kroop voorzichtig op schoot bij zijn lieftallige vriend. 'Maar zwart is altijd goed,' mompelde ik. 'Dat zei je zelf.' Ik had geen zin om te gaan shoppen, dat moest hij maar lekker met zijn vriend doen. 'Ja, twee jaar geleden. Tegenwoordig zijn de pastelkleuren weer helemaal in.' Hij gaf zijn vriend nog een kus en keek hem verliefd aan. Ik had zin om over te geven. Dit was echt walgelijk. Dat hij gay was was oké, maar hij hoefde het niet heel de tijd te laten merken. 'Je weet dat ik daar een hekel aanheb,' zei ik terwijl ik met mijn ogen rolde. Ik wist niet goed of ik het nu had over de pastelkleurige kleding, of het feit dat hij zijn vriendje voor mijn neus zat af te lebberen. 'Ja dat weet ik en daarom gaan we een keer shoppen. Op mijn kosten.' 'Oké,' zuchtte ik, om van het gesprek af te zijn. 'Daar houd ik je aan.' 'Komt goed hoor, meid. Ga jij nu maar lekker genieten van je pizza en drank, niet te veel drinken he.' Hij knipoogde naar me, sukkel. 'Ik zou niet durven, eindig jij dan niet dronken, stoned en naakt op de bank? Net zoals de vorige keer?' Vroeg ik spottend. Hij keek weg en ik zag dat hij zo rood als een tomaat werd. Ik lachte zachtjes in mezelf. Ik liep terug naar mijn kamer en draaide de deur op slot.