This work of fiction may include potentially disturbing readings, scenes and discussions around topics such as sexual, self-harm, physical violence, emotionally triggering materials, death and suicide. Please engage in self-care as you read this wor...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
CHAPTER 228 : THE TRUTH 3
NAIH'S POV
"MAXPEIN is not coming back anymore, Deib Lohr." Hindi magawang tingnan ni Heurt nang deretso si Sensui. Maging siya ay nasasaktan para dito. Makikita ang kagustuhan niyang magpaliwanag sa paraang hindi masasaktan si Sensui. Pero mukhang walang ganoong paraan.
"What do you mean, Heurt?" Hindi maintindihan ang tono ni Tito Lohrton. Para siyang nagpipigil ng galit. "She's not coming back anymore? What do you mean by that? Tell us what's going on, please."
Tumitig si Heurt kay tito at kunot-noong lumuha. Hindi niya magawang sagutin ang tanong ni tito, basta na lang siya lumuha nang lumuha. At napakahirap niyong panoorin na lang basta.
Naiintindihan kong nahihirapan si Heurt sa sandaling iyon. Alam kong may mga bagay siyang hindi pwedeng sabihin, lalo na at nandoon ang mga kaibigan namin. Nasa pagkatao na nila ang pagiging malihim. Pero ang ugali nilang iyon ay may malalim na dahilan para panindigan nila habang-buhay. Nakuha at tanggap ko na ang ganoong ugali ni Maxpein, kaya hindi na ako nahihirapang intindihin ang ganitong sitwasyon ngayon ni Heurt.
"Was it because of the punishment?" gumaralgal ang tonong tanong ni Sensui. Ang pagkibot ng mga labi niya ay hudyat nang matinding pagluha. Pero gano'n siya kahusay sa pagpipigil niyon, at iyon mismo ang masakit makita.
Hindi ko na mapangalanan pa ang hitsura ni Sensui. Nasasaktan siya at nagagalit nang sabay. Pero wala siyang ginagawa para ilabas ang mga iyon, at iyon ang dumaragdag sa bigat na idinudulot niya sa dibdib ng nakakakita.
Awtomatiko akong napatingin kay Sensui. Napanood ko kung paanong bumagsak ang mga balikat niya at napabuntong-hininga. Ang mga mata niya ang nagpakita ng tunay na ibig sabihin ng salitang malungkot.
Natulala siya kay Heurt pero hindi na ito deretsong tinitingnan sa mga mata. Para bang iniisip niya pa at iniintindi ang katotohanang sinabi ni Heurt. Na para bang pinagdedesisyunan niya pa kung paniniwalaan niya iyon o hindi. Na para bang kinukuwestyon niya ang sarili kung tulog ba siya o gising.
Ang lahat ng naro'n ay natahimik, walang nagawang kilos ang sinuman. Lahat ay nakatingin kay Deib Lohr at pinapanood siyang masaktan. Ni isa sa amin ay hindi malaman kung ano ang gagawin, o sasabihin.
You will never truly know how damaged a person is until you watch Deib Lohr Enrile break down. He obviously wanted to cry but there's no tears coming down. And maybe he's more broken than what we can see and think.
"I'm so sorry, Deib Lohr," gumaralgal ang tinig ni Heurt.
"God..." bulong ni ate. Naiyak siya bigla at tumalikod para wala nang makakita. Nasisiguro kong nasasaktan siya para kay Sensui, dahil maging ako ay gano'n ang nararamdaman.
