Depression

Deel 7

Het was vreemd genoeg eigenlijk wel gezellig met Lloyd wat me een beetje angstig maakte. Hij mocht geen speciale plek in mijn leven krijgen. Mensen misbruiken je en moet je op afstand houden. 

Vanuit mijn ooghoek hield ik iedere beweging van Lloyd in de gaten maar halverwege de film had hij nog geen vreemde beweging gemaakt, hij hield zijn ogen op het televisiescherm gericht en hield zijn mond zoals ik had gevraagd. 

Het verbaasde me dat hij de regel nog niet had gebroken en dat hij zich op afstand hield. Hij wilde geen praatje maken om me te leren kennen, hij wilde niet meer me dwingen tot een vriendschap. 

Aan het einde van de film stond ik op en pakte ik iets te drinken. "Voel je je nooit eenzaam tijdens zo'n tour?" Voor zo ver de afstand en de stilte. 

"Nee, het is fijn om stilte na een concert te hebben" "Ik weet niet hoe je het doet" Ik haalde mijn schouders op. "Alleen zijn is niet lastig als je het bent gewend" 

Shit, Kinzly, niet zo persoonlijk! Houdt afstand!

"Zit niet echt in mijn familie" Ik keek hem vanaf de andere kant van de kamer aan. Ik wilde vragen wat hij daarmee bedoelde maar ik wilde niet persoonlijk worden. Ik ging niet vragen wat er was, maar dat hoefde ook niet want hij begon al met praten. 

"Mijn vader is toen ik nog maar twaalf jaar oud was in een ongeluk gekomen. Mijn vader reed rustig terug na een nachtdienst op zijn werk, en een dronken bestuurder onderschepte hem in de bocht en toen vloog hij met de auto een paar keer over de kop. Hij heeft nog een aantal weken in coma gelegen. Mijn moeder kon na zijn dood moeilijk alles alleen doen. Mijn zus en ik namen een deel van het huishouden op ons. We kunnen het niet goed alleen. Vooral mijn moeder niet. Daarom ga ik eigenlijk nu niet terug. Ze wil dan alles alleen doen maar dat kan ze niet. Het is gewoon te zwaar om haar te zien zonder mijn vader" 

Ik had werkelijk geen idee wat ik moest zeggen tegen hem. Ik opende mijn mond om te praten, maar woorden kwamen niet dus sloot ik mijn mond maar weer. 

"Daarom ben ik nu ook niet naar Londen, voor mij is tour een vakantie" Ik ging weer op de bank zitten waar ik net zat. "Ik verwacht niet dat jij me zal begrijpen. Voor jou is de tour iets heiligs lijkt wel. Je zal het thuis vast moeilijk hebben gehad. Rijke ouders, makkelijk leven, je succes lag voor het oprapen" 

Hij kan werkelijk niet verder van de waarheid zitten maar als ik dat zou zeggen wilde hij de waarheid weten en niemand hoefde de waarheid te weten. 

~ 2,5 maanden later

"Kinzly, je bent hier nu twee weken en je hebt sinds het vertrek van je moeder geen woord gesproken. Je slaat ieder bezoek van je vriend af en je lijkt in een andere wereld te leven. Heb je hier op te zeggen?" Ik keek de groep rond. 

De groep zat in een grote kring van twintig man. Iedereen vertelde hier hun zielige verhaal over hun verleden. Het leek wel een wedstrijd wie de grootste zelfmedelijden had. En ieder verhaal eindigde zo ongeveer in de woorden "... en dat zorgde er uiteindelijk voor dat ik depressief werd en eigenlijk helemaal niet meer wilde leven" Echt bij bijna iedereen. 

Ik niet. Ik was niet van plan om ook maar een woord te zeggen. Schreeuwen dat ik weg wilde hielp duidelijk niet met een vrijlating, mijn nieuwe manier was het dood negeren van iedereen. Ik irriteerde duidelijk iedereen kapot met mijn negeersessie maar dat was de bedoeling. 

De mensen in de kring wilde weten waarom Kinzly Ivory in hun therapiegroep was gekomen in het gekkenhuis en de verplegers wilden mijn gedachtes lezen om zo 'mij te kunnen helpen'. Werkelijk werden ze gek dat ze me niet konden helpen. En iemand die je niet kan helpen ga je toch niet eeuwig opgesloten laten? Die laten ze hopelijk eerder gaan. 

"Kinzly?" Ik had blijkbaar een deel gemist van de sessie. Dat was nog een voordeel. Ik hoefde niet op te letten wat er tegen me werd gezegd want of ik ze nou hoorde of niet, ik reageerde sowieso niet. 

Ze hadden geprobeerd om meerdere mensen me aan het praten te krijgen, privésessies en zelfs me in een kamer gezet met de woorden "je komt er pas uit als je praat". Het enige meubilair in die kamer was een stoel. Ze moesten me op een gegeven moment eten geven dus moesten ze me wel de kamer uit laten. En hoe meer ik ze op hun zenuwen werkten, hoe blijer ik werd, mijn vrijheid moest toch wel in de nabije toekomst liggen.