Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Μία πρωτόγνωρη βόλτα

Ο άνεμος κάνει τα μαλλιά μου να λικνίζονται βίαια αλλά μου αρέσει. Στη πραμγματικότητα το λατρεύω και σε συνδυασμό με την άμεση επαφή που έχω με τον Νίκολας βρίσκομαι σε έκσταση.

Σταματάει τη μηχανή μπροστά στο Σηκουάνα. Το νερό είναι θολό και αναδίδει μία περίεργη μυρωδιά αλλα είναι υπέροχα που βρίσκομαι εδώ. Τα σπίτια είναι κολλητά το ένα με το άλλο, ωστόσο είναι πολύ όμορφα και.... ρομαντικά.

-Έλα, λέει ο Νίκολας και περπατάει κατά μήκος του ποταμού.

Τον φτάνω και περπατώ δίπλα του. Φαίνεται σκεπτικός αλλά πολύ διαφορετικός από τις άλλες φορές.

-Ο Μάλκομ πρέπει να έχει φρικάρει, λέω, και η Βιβίνα με θεωρεί πειραματόζωο.

Ήθελα κάπως να ξεκινήσω τη συζήτηση και στο τελός να τον ρωτήσω γιατί με άγγιξε.

Αυτός αναστενάζει και κοιτάει κάπου μακριά.

-Μη δίνεις σημασία. Δεν θα σε πειράξουν, απαντάει.

-Όλοι με κοιτούσαν λες και ήμουν κανένα φρικιό. Και τι δυνάμεις μπορεί να έχω; Τι θα μου κάνουν;, τον βομβαρδίζω με ερωτήσεις.

Συνεχίζει να κοιτάει το υπερπέραν, απαθής. Ο θυμός μου φτάνει κόκκινο με την ηλίθια χαλαρότητά του.

-Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τίποτα, πραγματικά. Είσαι ασφαλής. Σε προστατεύω.

Όλα τα αρνητικά συναισθήματά μου υποχωρούν και στη θέση τους έρχονται... Θεέ μου, τι είπε μόλις τώρα! Πως θα με προστατεύει, αυτός. Πριν λίγο καίρο ούτε να με βλέπει δεν ήθελε και τώρα με έχει πλησιάσει τόσο πολύ που φοβάμαι πως δεν είχα καν προετοιμαστεί.

-Εεε, ευχαριστώ, υποθέτω, λέω και του ρίχνω μία ματιά πριν μπω στο ψητό. Γιατί μου κράτησες το χέρι στο κεντρικό κτίριο;

Το βλέμμα του γίνεται σε μία στιγμή σκοτεινό, απόμακρο. Καταλαβαίνω πως η εκ βαθέων εξομολόγηση έχει μάλλον τελείωσει. Ωστόσο, σταματάει μ στραμμένο το σώμα στο ποτάμι και με κοιτάει. Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα, καθώς τα σαν αστέρια μάτια του βυθίζονται στα δικά μου.

-Συνήθιζα να έρχομαι εδώ τις πρώτες μέρες μου ως κυνηγός. Με ηρεμούσε, αυτή η ησυχία της περιοχής μετά από μία βίαιη και ξαφνική αλλαγή ζωής.

Κάνει μία παύση. Δεν διακυνδινεύω να τον διακόψω μιάς και μπορεί να καταστρέψω τα πάντα.

-Όταν υπήρχαν εντάσεις μεταξύ του Συμβουλίου και ήμουν μπροστά, ο Φίλιπς με χτυπούσε διακριτικά στη πλάτη. Μου έδινε κουράγιο, κατανόηση, συμπαράσταση.

-Κι εσύ γι'αυτό το έκανες αυτό; τον ρωτάω έκπληκτη και συγκινημένη.

Κοιτάει κάπου αόριστα με απαθές βλέμμα. Ανασηκώνει τους ώμους.

-Μάλλον το έκανα κατά λάθος, λέει και μένω ανοιχτό το στόμα.

Η σαστιμάρα μου δεν περιγράφεται αυτή τη στιγμή, καθώς σφίγγω τα χέρια μου σε γροθιές και μπαίνω μπροστά του. Νεύρα, θυμός, αγανάκτηση γίνονται ένα κουβάρι και αποτυπόνωνται στο πρόσωπό μου.

-Δηλαδή μου λες πως εκμεταλλεύτηκες την αδυναμία μου, το άγχος μου δημιουργώντας την ψευδαίσθηση πως έχω κάποιον να με κατανοήσει;!, σχεδόν ουρλιάζω.

Αυτός, με κοιτάει μσ το ίδιο απαθές βλέμμα αλλά παρατηρώ πως σφίγγει το σαγόνι του. Και πριν κάνω ένα βήμα πίσω, πέφτω στον ποταμό!!

Αστεράκι και σχόλιο αν σας άρεσε!!!♡♡♡