Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Μία ήσυχη μέρα

Ανοίγω αργά τα μάτια μου. Το ρολόι δείχνει 5:30 που σημαίνει πως σε λιγότερο από τρεις ώρες πρέπει να βρίσκομαι στο σχολείο.

Αναστενάζω και γυρίζω προς τη μεριά του Νίκολας. Πέφτω κατευθείαν στη τιρκουάζ θάλασσα των ματιών του. Απλώνει το χέρι του και βάζει τις τούφες των μαλλιών μου πίσω από το αυτί μου. Το άγγιγμά του με ανατριχιάζει ευχάριστα.

-Καλημέρα, λέει βραχνά.

Τον παρατηρώ για λίγο χαμογελώντας. Δεν τον έχω δει ποτέ τόσο ατημέλητο και η αλήθεια είναι πως δείχνει τόσο σέξι. Τα καστανόξανθα, μακριά μαλλιά του είναι μπλεγμένα και μερικά πέφτουν στο πρόσωπό του. Δεν φοράει μπλούζα με αποτέλεσμα οι καλογυμνασμένοι κοιλιακοί του να φαίνονται σε όλο τους το μεγαλείο.

Ύστερα, όμως θυμάμαι τα χθεσινά γεγονότα και το πρόσωπό μου σκοτεινιάζει.

-Πως νιώθεις;, με ρωτάει ο Νίκολας καταλαβαίνοντας την ανησυχία μου.

-Εσύ να μου πεις. Λάμπω ακόμα;

Με παρατηρεί για λίγο.

-Όχι, καθόλου. Ωστόσο χθες ήσουν σαν μεγάλο αστέρι. Πως το έκανες αυτό; Δεν έπρεπε να με ακολουθήσεις, λέει και ανασηκώνεται χωρίς να με αφήσει από την αγκαλιά του.

-Απλώς δεν ήθελα να σε αφήσω, Νίκολας. Και επιπλέον τα πνεύματα νόμιζαν πως ήσουν νεκρός μαζί με τον κύριο Φίλιπς. Δεν άντεξα και... ξέσπασα.

Πιάνει το πιγούνι μου με τα δάχτυλά του και γυρίζει το πρόσωπό μου για να τον κοιτάξω.

-Τρόμαξα πολύ με αυτό που είδα. Νόμιζα ότι θα εκραγείς και ούρλιαξα. Ποτέ δεν ένιωσα πιο αδύναμος, Άντρεα. Με τον Φίλιπς είχαμε καταφύγει πριν εμφανιστούν τα πνεύματα, λέει μαι ξεφυσάω ανακουφισμένη.

Το ξυπνητήρι του κινητού μου χτυπάει και πετάγομαι από δίπλα του. Αρχίζω να φοράω το φόρεμά μου.

-Θεέ μου, άργησα! Η μαμά θα φρικάρει που δεν θα με δει στο σπίτι, αναφωνώ.

-Μήπως να σε πάω μέχρι εκεί; προτείνει.

-Θα σε δω στο σχολείο, λεω και αφού του δώσω ένα φιλί, φεύγω.

Αφού μπήκα με τα χίλια ζόρια στο σπίτι και βεβαιώθηκα ότι η μαμά κοιμάται ακόμη, πήγα.στο δωμάτιό μου. Έβγαλα τα ρούχα και έκανα ένα ζεστό μπάνιο. Περιθώρια για επιπλέον υπνό δεν υπήρχαν οπότε φόρεσα ένα καθαρό τζιν με ένα πουλόβερ και αφού πήρα τη τσάντα μου κατέβηκα στη κουζίνα. Πάλι καλά που χθες το βράδυ θυμήθηκα να αλλάξω την κράτηση του εστιατορίου και να τη κάνω σήμερα.

Αφήνω στη μαμά ένα σημείωμα ότι έφυγα για το σχολείο νωρίτερα και φεύγω.

Μετά από μισή ώρα...

Έχω πει σχεδόν τα πάντα στη Κάιλι για το τι έγινε τις τελευταίες ώρες. Όπως κάθε φορά η αντιδρασή της είναι..επική. Ενα μείγμα, θαυμασμού, ενθουσιασμού και φόβου μαζί.

-Και ακόμα δεν βρήκατε τι είναι αυτή η λάμψη;, ρωτάει καθώς πάμε προς ένα παγκάκι την ώρα του διαλείμματος.

-Όχι, ακόμα. Δεν ξέρω πραηματικά τι να κάνω. Ο Νίκολας θα έδινε και τη ζωή του για εμέμα και εγώ δεν ξέρω καν τι είμαι, λέω αναστενάζοντας. Εκείνη τη στιγμή περνάει από μπροστά μας με μία παρέα αγοριών. Μου χαμογελάει και μου κλσίνει το μάτι. Η κολλητή μου με χτυπάει στον ώμο και χασκογελάει.

-Φαντασμένο μου κορίτσι. Αυφό το αγόρι σε αγαπάει πραγματικά. Και εσύ το ίδιο. Απλώς βρες ποια είσαι στη καρδιά σου, λέει κοιτώντας με στα μάτια.

Αναστενάζω και την αγκαλιάζω σφιχτά.

Λίγο βαρετό κεφάλαιο αλλά...ετοιμαστείτε!!!!♡♡♡