Depression

Deel 11

 De Awards waren al weer een week geleden. Ik zat achterin in de auto samen met Lloyd. Er waren alleen kleinere auto's beschikbaar met drie plekken achter in ieder. In drie auto's gingen we naar het hotel na een geweldig concert. 

In de eerste auto zaten mijn manager, de manager van Up Sixteen en mijn agente Emily. Dan was er een auto met Shane, Dennis en Clyde. En dan bleven ik en Lloyd nog over. 

De muziek stond hard op en ik neuriede zachtjes mee. 

"Schrijf je je liedjes zelf?" Ik schudde mijn hoofd. 

"De label huurt daar mensen voor in. Ik hoef ze alleen te zingen" Lloyd keek me lang aan. "Schrijf je zelf wel eens nummers?" 

"Mijn hoofd zit de hele dag vol met liedjes. Ik schrijf ze op servetjes, bonnetjes en op notitieblaadjes die ik ergens zie. Ik heb een doos thuis vol met alleen maar mijn songs" 

"Waarom zing je dan niet die?" "Dat is niet de Kinzly die goed zal verkopen volgens het label, daar zijn ze niet naar op zoek" 

"Dus speel je maar alsof je iemand anders bent" "Ik ben nog steeds mezelf"

"Ik geloof niet dat je jezelf kan zijn zonder je emoties te laten zien of horen. Mag ik de teksten een keer lezen?

"Ze zijn niet zo speciaal" 

"Waarom niet? Je teksten zijn een stukje van jezelf, dus ze moeten wel speciaal zijn" 

Ik keek hem niet begrijpend aan. "Je bent speciaal Kinzly" 

Voor ik iets kon zeggen voelde ik zijn zachte lippen tegen mijn mond aangedrukt en zijn hand op mijn wang. 

"Lloyd..."

"Shhh..." 

Hij legde zijn andere hand op mijn heup en trok me dichter naar hem toe. 

Door de shock en door het aangename gevoel liet ik mijn gedachtes los en ging ik met mijn handen door zijn haren. 

Ik voelde de auto tot een stilstand komen. Ik keek Lloyd lang aan voor ik over hem heen kroop en uit de auto stapte. Voor het hotel stond het vol met paparazzi. Ik verborg mijn gezicht door mijn haren een beetje voor mijn gezicht te houden. 

Ik liep via de trappen naar mijn kamer op de eerste verdieping en ik voelde dat Lloyd achter me liep. Ik opende mijn door en werd direct naar binnen getrokken door Lloyd. 

Hij gooide de deur dicht voor de lampen aan waren en enkel door de ramen kwam licht van de straat. 

Hij duwde me tegen de muur en zoende me weer, dit keer met meer kracht, ruwer. Zijn handen gingen steeds verder naar beneden en hij greep hard in mijn bil. 

Ik kreunde zacht en ging weer met mijn handen door zijn wilde haren. 

Hij kuste me nog een keer en beet een aantal keer op mijn lippen terwijl hij me weer zoende. 

"Lloyd..." Hij tilde me op en duwde zichzelf harder tegen me aan. Hij liet kleine kusje in mijn nek. 

Ik genoot van zijn aanrakingen. Zijn lichaam tegen mijn lichaam. Zijn lippen op mijn nek en op mijn lippen. Mijn handen door zijn haren. 

Zijn geur

Zijn adem

Zijn... Zijn... 

HIJ!

Ik voelde mijn gedachtes verder en verder drijven terwijl hij langzaam naar het bed liep. 

Hij kwam op me liggen en keek me in mijn ogen aan. "Kinzly..." Hij beet op zijn lip en staarde kort naar mijn lippen en keek me toen weer aan in mijn ogen. 

Hij drukte weer zijn lippen op mijn lippen. Hard.

Net als hij. 

Hij ging met zijn hand onder het topje dat ik aanhad. Langzaam ging zijn hand verder naar boven en streek hij met zijn duim over mijn bh. 

"Ik kan je niet weerstaan" Kreunde hij zacht. 

Ik liet los, ik liet me los in zijn armen en ging mee met iedere beweging die hij maakte. 

~*~

Licht kwam weer door de ramen heen en lieten de vroege ochtend zon op het bed vallen. Ik draaide me om en keek recht in de ogen van Lloyd die me lang aan het aanstaren was. 

"Kinzly" 

Zijn stem was zwaar en schor. 

Ik leek te bevriezen terwijl ik hem aankeek. 

Herinneringen van de nacht ervoor kwamen mijn hoofd terug in. 

Ik had hem binnen gelaten. 

Dit was geen one night. Dit was anders. 

Ik heb mijn eigen regels verbroken en hem in mijn leven gelaten. 

Hij keek me onderzoekend aan voor hij zijn keel schraapte.

"Ik ga maar eens naar mijn eigen kamer, klaarmaken voor vandaag. We hebben een interview in een uur"

Hij stond op en trok zijn kleren aan voor hij me in mijn eentje achter liet in het grote bed. 

Ik zuchtte. 

Dit werd zo ingewikkeld. 

We konden niet persoonlijk worden, dit kon geen betekenis krijgen. Ik moest hem niet in mijn leven laten, dat zorgt voor problemen. 

Dit mocht niet nog een keer gebeuren...