The Next Generation

Hoofdstuk 46

Ik kroop voorzichtig uit bed en liep naar het balkon.

Langzaam liet ik mezelf op de grond zakken en haalde ik mijn telefoon uit mijn vestje.

Lieve mam...

Ik zuchtte en verwijderde het bericht.

Lang ik staarde naar het lege scherm.

Ik wilde mijn moeder laten weten wat ze met me deed. Wat haar acties voor gevolgen hadden maar ik wist niet hoe.

~Flashback~

"Harold, ze kan niet goed zijn voor hem" Een man zuchtte.

"Als Laurens gelukkig is laat het" Boos werd er op de vloer gestampt

"Ze komt godsamme uit een gebroken gezin, ze blijft niet bij hem, vroeg of laat wordt ze bang, loopt ze weg en blijft Laurens alleen achter met een gebroken hart"

"Mathilda, ik denk dat je nu overdrijft"

"Nee, Harold! Begrijp het dan! Het kind weet niet beter dan dat weglopen getolereerd kan worden. Haar moeder liep weg. Ik wil niet dat Laurens zo achterblijft. Hij kan beter krijgen dan haar!"

Het bleef een tijdje stil.

"Ze gaat niet zomaar weg bij hem. Zo is ze niet" "Ach, we kennen haar niet eens"

"Dan kan je ook niet zeggen dat ze toch wel vertrekt. Ze lijken gelukkig samen en voor mij is dat genoeg om haar te accepteren."

"Maar..."

"Mathilda! Stop! Je weet niet of ze hetzelfde is als haar moeder. Wie weet weerhoudt die actie haar juist van weggaan, want ze weet hoeveel verdriet er dan achter kan blijven, dat kon je over haar hele gezicht zien. We zien wel wat er gebeurd. Tot die tijd accepteren we haar, zoals Laurens graag wil"

"Als ze hem pijn doet..." "Mathilda..."

Voorzichtig keek ik naar Laurens die naast me lag. Hij lag nog te slapen en had geen seconde van het gesprek gehoord wat zojuist op de gang had plaats gevonden.

~End of flashback~

Nu werd ik zelfs aangekeken op het gedrag van mijn moeder.

Ik staarde lang voor me uit. Je zag de zee rustig erbij liggen. Een lege straat en boulevard. Je zag kleine puntjes van schepen verderop in de oceaan.

Opnieuw richtte ik mijn aandacht op het kleine schermpje voor mij.

Ik mis hoe we eerst iedere seconde van de dag samen konden lachen en hoe ik iedere minuut van de dag bij je terecht kon als er iets aan de hand was...

Mis je me dan niet eens...

Ik wil niet naar je opzoek of contact met je opzoeken als liefde niet wederzijds is...

Als je niet eens liefde hebt voor je eigen dochter...

Ik wil niet smeken om aandacht, dat zou een dochter niet moeten, die zou ze zelf van een moeder moeten krijgen...

Misschien is het maar goed dat je weg bent...

Misschien is het beter zo...

Misschien... ik ben beter af met alleen pap...

Heb je ooit van me gehouden als een dochter, of keek je alleen naar David en hoopt je dat je zijn moeder was?

Ik zuchtte.

Ieder bericht bleef ongestuurd achter.

Mijn moeder had wel echt contact gezocht als ze dat wilde.

Ik wilde haar niet zien... Want ik weet ook wel dat als ze naar me keek, ze mijn vader zag, en dat was niet de man die ze in mij wilde zien. Als ze naar David keek zag ze die man wel, maar niet zichzelf.

Blijkbaar was dat toch goed genoeg want ze heeft me verlaten. Ze heeft mijn vader verlaten.

We waren niet goed genoeg voor haar en nu kom ik uit een gebroken gezin.

Ik wist dat ik er vroeg of laat op zou worden aangekeken. Mensen me met medelijden gaan behandelen of juist niet. Zoals de ouders van Laurens, bang dat ik dezelfde stunts als hem zou uithalen.

"Hailey..."

Laurens kwam naast me zitten en ik begon met snikken.

"Ik laat je niet zomaar vallen" Hij keek verbaasd naar me en sloeg zijn arm om me heen.

"Wat bedoel je"

"Ik ben niet zoals mijn moeder. Ik laat je niet stikken" Hij drukte een kus op mijn voorhoofd.

"Je bent niet zoals je moeder. En dat weet ik. Hailey..."

Hij keek naar mijn telefoon en naar ongestuurde berichten.

"Hoezo denk je hier nu opeens aan? Wat is er aan de hand?"

Ik haalde mijn schouders op.

"Je ouders hoorde ik praten. Je moeder denkt dat ik zoals als mijn moeder ben en je pijn zal doen" Hij trok me dichter tegen hem aan.

"Ik hoorde het ook. Maar ik weet veel beter dan haar. Ik ken je wel, integendeel tot mijn ouders. En ik weet heel goed dat je me niet laat vallen zonder dat je daar een goede reden voor hebt. Wees niet bang"

Ik haalde diep adem.

"Hoe weet je zo goed dat ik niet zoals haar ben?"

"Omdat ik je zie" Hij keek me aan in mijn ogen.

Ik zag tranen in zijn ogen staan, pijn omdat ik moest huilen.

"Ik hou zo veel van je" ik drukte mijn lippen zacht op zijn mond.

"Dat weet ik, en je moet onthouden dat ik ook van jou hou, wat wie dan ook zegt"

Ik knikte en legde mijn hoofd tegen hem aan.

Hij legde zijn hoofd op mijn hoofd en keek naar de oceaan. "Je bent alles wat ik wil en er is geen kans dat ik je zomaar laat lopen" Ik glimlachte klein maar reageerde niet.

Ik genoot van de stilte.

Want alles wat ik nodig had was bij me...