The Next Generation

Hoofdstuk 48

Ik keek het kantoor van June rond. 

 "Hailey, wat een verrassing! Ik heb niet veel tijd"

"Het is maar kort" Ze knikte en ging achter haar bureau zitten terwijl ze door de bladeren op haar bureau ging. 

"Wat is het?" "Ik heb vandaag met de rector van Yale gesproken. Ik heb mijn opleiding gewisseld voor een andere opleiding" 

Ze keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 

"Ik ben vanaf volgende week een rechtenstudent op Yale. Naast mijn school wil ik hier graag helpen. Ik weet dat het niet goed gaat met de firma en jullie niet op zoek zijn naar nieuwe studenten die hier in de weg lopen. Maar ik ken de firma en je weet dat ik jullie wil helpen" 

Ze knikte. 

"En waarom kom je hiervoor naar mij, en niet naar je vader?" "Jij bezit 51% van het bedrijf, als hij nee zegt, kan hij er toch niet meer tegen in gaan"

"Denk je dan dat hij nee zou zeggen?" Ik haalde mijn schouders op. 

"Misschien. Hij zal waarschijnlijk denken dat ik mijn droom opgeef om die van hem staande te houden, maar dat is niet zo. Ik heb altijd al getwijfeld tussen mijn modedroom en mijn rechtsdroom." 

Ze knikte. "Doe je het voor hem?" Ik haalde mijn schouders op. "Ik heb hem de laatste tijd zo ongelukkig gezien dus ik zou liegen als het niet deels voor hem zou zijn, maar ik zou de keuze niet maken als mijn hart er niet in zou liggen"

June keek me lang aan. "Ik ga normaal niet over de studenten die hier rondlopen, dat is Xander" 

Ik knikte. "Ik zal hem vertellen dat we na schooltijden hier een extra student hebben rondlopen." 

"Dankjewel June" Ze glimlachte.

"Heb je nog van David gehoord?" Ik keek kort naar mijn handen en schudde mijn hoofd. "Nee zowel David als mijn moeder houden een radiostilte" 

"Je vader vertelde dat ze helemaal niet heeft gebeld" "Ze wilde me spreken, vlak voor ze vertrok, maar ik wilde er niks van horen. Het was te laat" 

"David stuurt me korte berichtjes, niet veel info. Hij heeft zijn keuze gemaakt. Ik kan er niks aan doen, hij is boven de achttien jaar" Ik knikte. 

"Mis je hem veel?" Ze knikte. "Hij houdt van me, dat weet ik, maar hij was altijd al meer een vaderskindje, veel verbazing had ik niet dat hij met hem mee ging. De verbazing was meer toen hij al wist van de affaire en me niks had verteld, of toen hij niet eens boos was op hem toen we uit elkaar gingen" 

"Die verbazing had ik ook" 

June glimlachte pijnlijk naar me. "Ik weet dat je je beste vriend mist, ik hoop dat je hem terug krijgt. Je bent afgelopen jaar veel verloren" Ik knikte. 

Ik staarde lang naar mijn nagels. "Hoelang is het geleden?" Vroeg ze voorzichtig. 

"Over 24 dagen een jaar" Ze zuchtte. 

"Het leven is oneerlijk" Ik knikte langzaam mijn hoofd terwijl ik mijn lippen op elkaar perste. 

"Hailey, ik weet dat ik niet je moeder ben. Maar ik heb je altijd als een dochter aanschouwt. Je mag daarom ook altijd naar me toe komen als je iets kwijt wil. Niet alles is geschikt voor de oren van een man" 

Ik glimlachte. "Dank je June, dat zal ik zeker onthouden" Ik stond op. 

"Hailey, ik heb je altijd al meer een advocaat gevonden, in plaats van een modedesigner" Ik glimlachte. "misschien heb je gelijk"

"Misschien moeten we een keer samen kleren kopen voor hier op kantoor" Zei ze. Ik knikte. "Niet dat ik die allang bezit, maar er kan altijd wat bij toch?" Ze lachte. "Zo ken ik je weer" Ik glimlachte. 

"Dank je June, hier ga je geen spijt van krijgen. Ook al ben ik de dochter van je partner, ik werk tot ik niet meer kan om je te bewijzen dat ik hier thuishoor" 

Ze knikte. "Ik hoor ik graag, ik ben benieuwd naar alle resultaten die je gaat behalen" 

Ik glimlachte naar haar. "Ik ook, ik denk dat ik nu eerst mijn vader ga inlichten" 

"Ik zal meegaan" 

Samen liepen we over de lange gangen van het kantoor. 

"Hailey, June?" Mijn vader keek verbaasd op toen we samen binnen kwamen. 

"Marc, ik wil je voorstellen aan onze nieuwe student. Naast haar schooluren komt ze hier werken" Ik knikte. 

"En vanaf volgende week ben ik rechtenstudente." Hij keek verbaasd van mij naar June. "Waar hebben jullie het over?" 

"Je weet dat ik allang twijfel tussen mode en recht. En ik weet dat het heel last minute is maar ik weet ook dat ik hier echt veel meer mee kan" Hij knikte. 

"June mag ik even alleen zijn met mijn dochter?" Ze knikte en glimlachte naar me. 

"Doe je dit voor mij?" vroeg hij direct toen June de deur dicht deed. "Nee. Misschien een beetje maar je weet dat ik altijd al naar recht heb gekeken" 

"Dus je gaat toch naar Harvard?" Ik schudde mijn hoofd. "Yale blijft het, anders kon ik toch nooit naast school hier komen werken" 

Hij ging rustig zitten en keek bedenkelijk voor zich uit. "Ik weet niet..."

"June heeft al ja gezegd en zij is 51% van de keuze, dus eigenlijk is dit meer een mededeling dan een vraag" Hij schudde zijn hoofd. 

"Je gedraagt je al als een advocaat" Ik lachte. 

"Dus je bent niet boos op me dat ik van opleiding ben veranderd?" Hij schudde zijn hoofd en liep naar me toe voor een omhelzing. 

"Ik kan niet boos op jou zijn" Fluisterde hij in mijn oor.