Αναδρομή

238 33 0
                                    

Βρισκόμουν στο κενό. Κυριολεκτικά σε κενό! Δεν πατούσα πουθενά και γύρω μου ήταν σκοτάδι. Έκανα ένα βήμα. Ήταν λες και πατούσα σε γυάλινο δάπεδο. Γύρω μου άρχισαν να εμφανίζονται χιλιάδες φωτεινά αστέρια, μικρά και μεγάλα. Ύστερα απαλές φωνές. Ανθρώπινες φωνές.

-Που βρίσκομαι;, φωναξα αυθόρμητα και ακολούθησε αντίλαλος.

Δεν ήξερα τι να κάνω. Απλώς στεκόμουν στο κενό και στο σκοτάδι. Άρχισα να σκέφτομαι τη μαμά, την Κάιλι. Πόσο μου έλειπαν. Ηθελα να γυρίσω και να τις αγκαλιάσω. Αλλά όχι ακόμα. Έπρεπε να σώσω τους κυνηγούς. Αυτόν τον νέο κόσμο. Έπρεπε να σώσω τον Νίκολας. Τον αγαπούσα. Τον ποθούσα. Κι όταν θα γύριζα πίσω. Οταν πια όλα θα ήταν φυσιολογικά, σκόπεύω να μην τον αφήσω ποτέ.

-Ψάξε στη ψυχή σου, άκουσα μια φωνή να μου λέει.

Έκανα ένα βήμα πίσω και κοιτούσα γρήγορα γύρω μου.

-Ποιος είναι εκεί;, φώναξα.

-Πες τι θες να μάθεις περισσότερο. Τι ποθείς να γνωρίσεις. Όλα τα άλλα θα έρθουν, συνέχισε η φωνή.

Προφανώς δεν θα αποκαλυπτόταν οπότε έκανα αυτό που μου είπε. Βρισκόμουν κάπου όπου δεν ήξερα τίποτα, έτσι το μόνο που θα μπορούσα να κάνω είναι να ανακαλέσω αυτά που ήδη γνώριζα ή ήθελα να μάθω.

-Δεν ξέρω τι θέλω, φώναξα.

Το μυαλό μου βομβαρδιζόταν από σκέψεις, ανησυχίες και άλλα πολλά που δεν μπορουσα να διακρίνω τίποτα.

Άρχισα να κλαίω. Να κλαίω για τα πάντα. Ημουν ανίκανη. Όσο και αν ήθελα να σώσω τους πάντες ποτέ δεν θα ήμουν αρκετά δυνατή. Δεν θα γυρνούσα στο σπίτι και δεν θα έβλεπα ξανά τον Νίκολας, τη μαμά, την Κάιλι.

-Ηρέμησε χρυσό μου, ακούστηκε ξανά η φωνή.

-Δεν ξέρω τίποτα πια, λέω ανάμεσα στα αναφιλητά μου.

-Κι όμως ξέρεις, συνεχίζει αυτή και αμέσως το τοπίο αλλάζει.

Βρίσκομαι σε ένα στενάκι. Σε έν βρόμικο στενάκι και γύρω μου υπάρχουν κάδοι. Περπατάω περίεργη προς την έξοδο και βγαίνω σε έναν ήσυχο δρόμο. Παντού υπάρχουν μισά σχεδό διελυμένα σπίτια.

Ακούω φωνές παιδιών και εκείμητη στιγμή βλέπω μία παρέα έφηβων αγοριών να έρχεται προς το μέρος μου. Μόλις με φτανουν περνάνε από μέσα μου και βγάζω μία κραυγή!! Είμαι αόρατη!! Θεέ μου μα που βρίσκομαι;

Χωρίς δεύτερη σκέψη ακολουθώ την παρέα των αγοριών. Παρατηρώ πως φοράνε κουρελιασμένα ρούχα και είναι ξυπόλιτα. Περπατάω δίπλα τους. Και τα τρία πρέπει να είναι γύρω στα 16, ωστόσο ένα μου τραβάει την προσοχή με κάποιο περίεργο τρόπο...

Ποιό είναι αυτό το αγόρι;;

Αστεράκι και σχόλιο παρακαλώ♡♡

Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο Όπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα