Depression

Deel 12

De woorden stonden in sierletters op het papier geschreven. Het schriftje had ik denk ik in een week tijd vol geschreven met nummers. 

De sierletters, mijn handschrift, het was lang geleden dat ik zelf iets had geschreven. 

Ik kocht mijn nummers, andere mensen schreven nummers en ik zong ze simpelweg en verdiende er miljoenen mee. 

Nu ik hier mijn eigen nummers zag staan bedacht ik me dat ik niet de zangeres was geworden die ik wilde zijn. Ik wilde die zangeres zijn die begrepen werd, die zong wat iedereen voelde maar als ik naar mijn carrière kijk weet ik niet of ik werkelijk werd begrepen door mijn fans. 

Hoe kon iemand me begrijpen. Ik begreep mezelf niet eens. 

Voorzichtig haalde ik weer de telefoon tevoorschijn en belde ik mijn manager. 

De telefoon was bijna leeg en als dit niet werkte had ik het laatste beetje van mijn batterij verspild. 

"Kinzly?" Ik begon te snikken. "Weet je nog toen je me net had ontdekt wat je toen tegen me zei?" Er viel een stilte. "Ik zou de zangeres maken die je altijd al had willen zijn" Ik slikte. 

"Dat ben ik niet. Ik wil mijn eigen nummers opnemen en mijn stem laten horen. Ik wil mezelf zijn" 

"Kinzly, wat wil je dat ik er aan doe, de laatste keer dat ik je zag werd ik ontslagen" ik snikte. "Ik wil dat je terug komt, jij bent een vader voor me geweest die ik nooit heb gehad en ik heb je niet erkend en je behandeld als stuk stront en het spijt me. Ik wil een nieuwe kans" 

Weer viel er een stilte. 

"Ik wil je die kans dolgraag geven want ik wist dat je altijd al meer in je mars had dan wat je liet zien maar ik wil dat je eerlijk bent tegen me." Je hoorde zijn diepe ademhaling door de telefoon. "Ben je depressief?" 

Ik liet een luide snik horen als antwoord. "Ik ben vanmiddag nog daar, wil je dat ik Emily meeneem?"  "Graag" 

Ik hoorde Paul aan de andere kant van de lijn nadenken. 

"Wil je dat ik de oude tour afzeg, dat we vanaf nu gewoon gaan werken aan de nieuwe Kinzly?" Ik dacht even na over mijn ouder tour, Up Sixteen, Lloyd, fans... "Zeg maar af" 

"Up Sixteen had het al over alleen doorgaan, dan doen we dat, hebben we in ieder geval minder verloren fans." 

"De fans kennen me niet" Paul zuchtte. "Hou je haaks meid, we zijn vanmiddag bij je"  Ik snikte een keer kort en toen viel de telefoon uit. 

Ik keek lang naar de lege telefoon voor ik hem weer verstopte in mijn matras...

~*~

"Kinzly" Ik keek op van de televisie en keek naar Lloyd die opeens in mijn kamer stond. "Ik wil het over vanmorgen hebben" 

Na een ongemakkelijk interview was ik snel naar het hotel gegaan om me op te sluiten met mijn favoriete serie. 

"Ik wil je begrijpen maar dat doe ik niet. Het ene moment ben je open en laat je bijna je muren een stukje zakken zodat ik erover kan kijken maar voor ik het in de gaten heb sluit je me weer buiten en trek je jezelf terug." 

Hij ging naast me zitten. "Je kan me niet vertellen dat je geen gevoelens hebt voor me want ik heb je gisteren gezien. Ik zag je naar me kijken en ik zag iets anders dan normaal in je ogen. Ik keek een keer niet tegen dezelfde muur aan. Ik keek jou aan" 

Ik beet op mijn lip. "Waarom kunnen we niet gewoon samen zijn?" Vroeg hij. "Ik kan het niet" 

"Dus je wil zeggen dat ik maar onzin praat en dat het helemaal niks betekende?" 

"Nee dat heb ik nooit gezegd. Ik ben gewoon geen relatiepersoon" "Dat is onzin, je bent gewoon bang om je muren te laten zakken" Ik zuchtte. 

Voor ik weerwoord kon geven drukte Lloyd zijn lippen op mijn mond. "Dan doen we het rustig aan. We laten het de buitenwereld nog niet weten. Je kan me vertrouwen en dat zal ik laten zien"

Wederom drukte hij zijn lippen op mijn mond. Hoe zeer ik me terug wilde trekken, mijn muren weer liet stijgen, zijn lippen waren verslavend. 

Ik ging met mijn hand door zijn wilde haren heen. Hij trok me op zijn schoot en trok me dicht tegen me aan. Onze borstkassen waren tegen elkaar gedrukt. 

Zijn handen gingen onder mijn shirt en hij hield me vast bij mijn heupen. 

"Lloyd..." "Stop met vechten" Mompelde hij midden door mijn zin. Zijn tong ging zachtjes over mijn onderlip waarna hij er zachtjes in beet. Langzaam ging hij met zijn lippen naar mijn hals. 

Hij had de macht hier. 

Hij was degene die al mijn gedachtes op nul kon zetten. 

"Kinlzy, tijd om je klaar te maken voor de show" 

Lloyd liet me los. "Je bent nog niet van me af" 

Ik stond op en trok me shirt recht. Lloyd keek me nog een keer grijnzend aan voor hij de kamer uit ging. Emily keek verbaasd naar Lloyd die wegliep en toen naar mij. "Ik wist dat er iets aan de hand was. 

Voor zover geheimhouding... Dit kon niet werken. Daar waren onze levens te druk voor, te openbaar. Er stond te veel op het spel, te veel kon kapot gaan. Ik kon er aan kapot gaan...