The Next Generation

Hoofdstuk 50

de wind waaide door mijn haren heen. Miezer maakte alles vochtig, de grond waar ik op zat, mijn kleren, mijn haren. Alles werd vochtig en daarna gewoon simpelweg doorweekt.

De grauw grijze lucht maakte deze dag verdrietiger dan dat die al was.

Ik staarde lang naar de grijze steen voor me. De foto op het graf was het enige vrolijke te zien. De foto die ik van hem had gemaakt op vakantie. Hij lachte oprecht en de zee was op de achtergrond te zien. Dat kleine stukje op deze hele plek leek het enige te zijn wat straalde.

Druppels vormde zich op de blaadjes van de bloemen. Het leek me suf om bloemen mee te nemen naar het graf. Het leek me een cliché. Mensen nemen bloemen mee, die staan daar dan voor niemand om te zien.

Maar wat moest ik anders meenemen. Alles wat ik mee zou nemen zou voor niks zijn. Niemand zou iets hebben aan het feit dat er een bos bloemen lag bij het graf van een overleden jongen.

Aan de andere kant was het vreemd om naar een begraafplaats te gaan zonder iets mee te nemen.

Met bloemen zou mijn pijn niet minder worden. Met bloemen kreeg ik Chris niet terug. Met bloemen schoot ik geen meter op.

Alles leek nutteloos. Hier zijn leek nutteloos.

Ik kon het nog steeds geen plekje geven dat hij weg was en door hier te zitten kreeg ik niks terug. Maar weer, als ik niet zou komen leek het alsof ik hem vergeten was en ik verder was gegaan.

Was ik verder gegaan? Ja. En nee. Ik heb een nieuwe vriend maar ik denk nog iedere dag aan Chris en zijn aanrakingen. Zijn grapjes en zijn mooie lach.

Was dat vreemdgaan? Nee.

Vergeten zal ik nooit, maar misschien als ik het ruimte gaf kon ik het een plekje geven.

Iemand kwam naast me zitten in de natte kiezelsteentjes.

Mijn vader sloeg zijn arm om me heen.

Ik had nog niet gehuild maar nu ik iemand had om op uit te huilen hielp.

"Ik zou willen dat ik iets voor je kan doen" Zei hij.

"Ik ook"

~*~

Mijn natte haren waren in een knot gedraaid. Mijn vader was in de keuken chocomel aan het maken en onze natte kleren waren vervangen voor trainingsbroeken en een grote truien.

De open haard was aan en met een dekentje zaten we op de grond.

"Ik mis Chris en ik wenste dat David hier was maar dat is hij niet" Mijn vader staarde naar het vuur.

"Ik weet niet wat David nu doet. Of hij denkt aan Chris of niet. Daar kun je alleen achter komen als je hem belt. Vandaag moet je misschien de ruzie aan de kant zetten en gewoon met hem te praten. Ik begrijp dat je dat niet wil."

"Ik wil niet bellen. Als hij niet aan mij kan denken, ga ik ook niet aan hem denken"

Mijn vader knikte en keek me lang aan.

"Moet je trouwens niet werken?" "Moet jij niet op school zijn?"

Ik knikte. "Ik kreeg hier verlof voor" "Ik neem verlof wanneer ik dat wil en toen ik me realiseerde welke dag het was wilde ik er voor je zijn"

"Waarom is mam er niet?" Hij zuchtte en haalde zijn schouders op. "Als ik dat toch eens aan haar kon vragen"

Ik legde mijn hoofd tegen de schouder van mijn vader.

"Weet je hoe het gaat op hun kantoor?" Hij knikte. "Het blijkt dat ze wat opstartproblemen hadden maar dat ze nu toch wel goed op gang zijn. Ze moeten alleen langzaam beginnen want niet alle wetten zijn daar hetzelfde als hier."

"Soms wil ik haar terug, weer naar het verleden toen het nog wij met zijn drieën waren, met David, Jaden en June als een soort tweede familie. Toen alles nog perfect was. Maar dan bedenk ik me dat het wellicht nooit perfect is geweest en dat mam ons te veel heeft gekwetst. Ik wil haar op dat soort momenten niet terug"

"Ik snap het"

"Het is allemaal rot geregeld. We kunnen de mensen terug krijgen als we ons best doen, de mensen die we niet meer willen zien maar de mensen waar ik bergen voor zou verschuiven krijg ik niet terug, Chris bijvoorbeeld. Het is oneerlijk"

"Chris zal je niet meer terug krijgen, je moet een balans vinden tussen verdergaan met je leven maar hem toch eren en niet vergeten. Dat is de enige manier dat je pijn wat minder wordt. En ik snap het want de pijn van mijn zusje is er ook nog steeds."

"Waarom worden de goede dingen altijd toch afgepakt?"