Gizemli Kasaba

-46-

Kalbim inanılmaz bir hızla atıyordu.

Yerden kalktığımda Monica'nın beni itmesiyle kendimi tekrar yerde bulmuştum.

Monica ayağa kalkmamı engellemek için üzerime çıkmıştı ve elleriyle kollarıma bastırıyordu.

Vampir olduğundan çok güçlüydü. Hareket edemiyordum.

Vampir dişlerini boynuma geçirdiğinde bir çığlık attım.

Kanımın çekildiğini hissederken, aynı zamanda gücümü kaybettiğimi de hissedebiliyordum.

Ölümümün böyle olacağını hiç düşünmemiştim.

---

Monica kanımı içerken kolumu tutan ellerini yavaşça çekmişti. Bu fırsatı değerlendirmeliydim.

Ama kendimde gücü bulamıyordum. Kanımı en fazla 20 saniyedir içiyordu. Kendimi o kadar kötü hissediyordum ki..

Hayır. Böyle ölemezdim. Ölmemeliydim.

Arkadaşlarım yaşıyor muydu? Öğrenmeliydim.

Zorlukla yere düştüğüm zaman yanıma düşen çantama uzanmaya çalıştım.

Hadi Jenna yapabilirsin.

İçimden kendime bunları söylerken çantaya ulaşmıştım. Aradığım eşyayı bulmak için sağ elimle, zorlukla çantayı karıştırmaya başladım.

Bıçağı bulmak için.

Elime soğuk bir madde değdiğinde, onu çantadan çekip çıkardım.

Bayılmak üzereydim. Ama bir dakikanın dolmadığından adım gibi emindim.

Bıçağı Monica'nın karnına sapladığımda kendime inanamıyordum. Monica acıyla geri çekildiğinde ağzından kan akıyordu. Ama tabii ki ağzından akan kan benim kanımdı.

Bıçağı karnından çıkarıp eline aldı ve sinirli bir ifadeyle bana baktı.

"İşte bunu yapmamalıydın." dedi.

Ne düşünmüştüm ki? Bir bıçağın bir vampiri durdurabileceğini mi? Kurtulacağımı mı?

Bir eliyle omzuma bastırarak yerde kalmamı sağlıyordu. Diğer elindeki bıçağı koluma değdirdi.

"Biraz canın yanabilir." dedi.

Bıçağı koluma bastırıp yavaşça aşağı doğru indirmeye başladığında tekrar çığlık atmıştım.

"Dur. Lütfen dur." dedim. Gözlerimden yaş geliyordu. Canım o kadar yanıyordu ki..

"Peki." dedi ve bıçağı kolumdan uzaklaştırdı.

Kolumdan akan kanları görünce korkmama engel olamamıştım.

Monica bıçağı bu sefer boynuma dayadı ve hafifçe bastırdı.

"Sanırım bu dünyadaki zamanın doldu." dedi.

Gözlerimi kapattım.

Şu an gerçekten ölmek istediğime inanamıyordum.

Umudum kalmamıştı. Canım çok yanıyordu. Hem duygusal hem de fiziksel olarak.

Ya arkadaşlarım ölmüşse? O zaman kurtulsam da ne yapacaktım? Hayatımın geri kalanını büyük bir acıyla mı geçirecektim?