Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Η μάχη

Ο Νίκολας αρχίσει να τα πολεμάει, αλλά αυτά είναι πολύ περισσότερα. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ, να βρω τη λάμψη μέσα μου, μα δεν καταφέρνω τίποτα. Μέσα από μία κρύπτη εμφανίζεται ο κύριος Φίλιπς κρατώντας μία μπλε πέτρα. Πλησιάζει αποφασιστικά τα πνεύματα και εκείνη τη.στιγμή αυτά πέφτουν κάτω ουρλιάζοντας.

-Τι είναι αυτό; Ρωτάω.

-Σαν την πέτρα που έχεις στον λαιμό σου μόνο που είναι πιο ενισχυμένη. Νίκολας, οι προδότες είναι ο Μάλκομ και η Βιβίνα. Έχουν αιχμαλωτίσει όλο το Συμβούλιο και ελέγχουν τα πνεύματα, λέει ανήσυχος καθώς τα πνεύματα αρχίζουν να σηκώνονται ξανά.

-Πως;! Αναφωνούμε και οι δύο ταυτόχρονα.

-Είναι αλήθεια. Ο τέταρτος όροφος φυλάγεται αυστηρά από πνεύματα και μαυροφορεμένους, ενώ είδα τον Μάλκομ και τη Βιβίνα να βγαίνουν από την αίθουσα, επιβεβαιώνει ο κύριος Φίλιπς.

Στο πρόσωπο του Νίκολας αποτυπώνονται ανεξήγητα συναισθήματα. Τώρα που έχω μάθει έστω και λίγο το παρελθόν του, μπορώ να καταλάβω πως νιώθει. Όλα τα πρόσωπα που θεωρούσε οικογένειά του τα αμφισβητεί. Το ίδιο συναίσθημα είχε και όταν του έστησαν ενέδρα οι μαυροφορεμένοι που αποδείχθηκε πως το οργάνωσαν ο Μάλκομ και η Βιβίνα.

Τα πνεύματα δεν επηρεάζονται πια από την πέτρα και ετοιμάζονται να μας επιτεθούν.
Τρέχω κοντά στον Νίκολας.

-Λυπάμαι πολύ, του ψιθυρίζω.

Το πρόσωπό του είναι σκοτεινό, σοβαρό. Όταν όμως, γυρίζει να με κοιτάξει τα γαλανά του μάτια λάμπουν.

-Μην λυπάσαι. Τώρα το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να τους βγάλουμε από τη μέση. Δεν πρέπει να καταστραθεί αυτό το μέρος, λέει και με χαιδεύει στο μάγουλο.

Ξαφνικά ένα πνεύμα ουρλιάζει και ο Νίκολας με σπρώχνει μακρυά για να το πολεμίσει.

-Άντρεα! Φωνάζει ο κύριος Φίλιπς καθώς ένα πνεύμα τον αρπάζει και ετοιμάζεται να τον χτυπήσει στο έδαφος.

Αρπάζω ένα σίδερο από κάτω και το πετάω πάνω στο τέρας. Αυτό δίχως να αφήσει τον κύριο Φίλιπς γυρίζει να μσ κοιτάξει εξοργισμένο.

-Ώρα να λάμψουμε, ακούγεται μία φωνή και αντικρίζουμε όλοι τον Μάλκομ και τη Βιβίνα να στέκονται μπροστά στη διελυμένη πόρτα.

-Προδότες! Καταστρέψατε τα πάντα. Αυτά που οι ίδιοι δημιουργήσατε. Όλοι οι κυνηγοί θα σας δείξουν-

-Πάψε Νίκολας, τον διακόπτει η Βιβίνα. Εμείς θέλαμε απλώς εξουσία, δυναμή. Και καταλήξαμε να μας δίνουν διαταγές ένα μάτσο άχρηστοι και να φροντίζουμε παιδιά με φονικές διαθέσεις.

-Θα το πληρώσετε ακριβά. Συνεργαζόσασταν τόσο καιρό με τον μεγαλύτερο εχθρό μας, συνεχίζει ο Νίκολας εξοργισμένος.

Ο Μάλκομ γελάει δυνατά.

-Μην γελιέσαι, μικρέ. Μπορεί να θέλουμε να εξουσιάζουμε αλλά δεν είμαστε τόσο χαζοί για να υποτιμήσουμε τη δύναμη τριάντα κυνηγών πνευμάτων.

-Εσείς στήσατε ενέδρα στη Τζούλι. Πυρπολήσατε το σπίτι της, φωνάζει ο κύριος Φίλιπς που τον κρατούσε ακόμα το πνεύμα.

-Φυσικά! Άλλωστε ήταν πολύ ξεροκέφαλη για να μας φανεί χρήσιμη. Η Άντρεα, όμως, είναι πιο δυνατή και τώρα θα έρθει μαζί μας. Πιάστε την, διατάζει τα πνεύματα.

Προσπαθώ να τρέξω, να τους χτυπήσω αλλά μάταια. Αυτά με γραπώνουν γερά.

-Αφήστε τη! Θα σας σκοτώσω όλους, ουρλίάζει ο Νίκολας αλλά ένα πνεύμα τον ακινητοποιεί πετώντα το σπαθί του.

-Σκοτώστε αυτούς τους δύο, διατάζει ο Μάλκομ και απομακρύνομαι από τον κύριο Φίλιπς και τον Νίκολας.

-Νίκολας!! Αφήστε με! Φωνάζω απεγνωσμένα.

-Θα σε σώσω Άντρεα. Το υπόσχομαι. Σε αγαπάω και θα σε αγαπώ.

Είναι το τελευταίο πράγμα που ακούω πριν πέσει το απόλυτο σκοτάδι.

Χίλια συγνώμη που άργησα ΤΟΣΟ να βάλω κεφάλαιο!!! Ελπίζω να σας άρεσε.

Σχολιάστε και λίγο βρε!!