De Zeeënprinses - The Swords of Elementum

2

'Als je hoop wilt verliezen, ja.' Sara zucht. 'Hoop houdt ons sterk, maar zorgt dat het willen.'
Selene knikt en loopt weg.

Op de gang is het helemaal verlaten. Iedereen is vast buiten, denkt Selene. Ze loopt naar buiten. Wanneer ze net de drempel over is, knalt er iemand tegen haar aan.

'Auw, hey ik zocht je net,' roept een bekende stem.

Selene kijkt omlaag, op de grond ligt Merlia Kristalheart, haar beste vriendin.
'Hey, waarom zocht je me?'

'We zouden toch vandaag samen trainen?'

'Ohja, vergeten. Ik had zoveel aan mijn hoofd.'

'Het valt zeker niet mee als prinses,' zegt Merlia meelevend.' Laten we gaan trainen.'

Ze lopen samen door de binnenplaats.
'Zullen we in mijn tuin oefenen?' Vraagt Selene.

Merlia geeft niet direct antwoord. Ze staart een beetje treurig voor zich uit.

'Hey, ik vroeg je wat.'

'Sorry, wat zei je?'

'Ik vroeg of het je leuk leek om in de tuin te oefenen!' Selene herhaalt haar woorden.

'Ja leuk,' zegt Merlia niet echt overtuigd terwijl er een paar traantjes vallen.

Ze heeft echt iets ergs aan haar hoofd, normaal is ze niet zo, denkt Selene in gedachten. In stilte lopen ze door.

♡

Aan het eind van de binnenplaats staat een groote poort. Selene doet haar ring in een gat tussen de 2 deuren.

De poorten gaan langzaam open. Ondanks het feit dat Merlia al vaker in de tuin was geweest, snakt ze weer naar adem.

'Het is nog steeds de prachtigste tuin van Elementum.' Zegt Merlia.

'Het is waarschinlijk de enige koninklijke tuin waar je in bent geweest, dan is het bets logisch dat hij de mooiste is,' zegt Selene lachend terwijl ze de in tuin lopen.

De tuin is gigantisch, je kan het einde niet eens zien. Ik ben onder de indruk, ondanks het feit dat ik er al heel vaak ben geweest, dacht Merlia.

Maar Merlia was nogsteeds niet echt bezig in Elementum, maar eerder in haar gedachtenstelsel.

♡

Wanneer ze na een tijdje lopen eindelijk bij een open grasveld aankomen, is Merlia zowat in tranen gebarsten, de tranen staan op het punt om uit te komen.

'Oke, ik heb veel geduld, maar nu ben ik het echt zat. Wat is er nou? Je loopt al de hele dag te huilen! Ook ben je afwezig en luister je niet naar mij. Aquarel vond je altijd prachtig, zelfs al woon je er. Maar nu lijkt het alsof je alle schoonheid niet ziet.' Selene kan het niet meer aan zien dat haar vriendin staat ts huilen.

Nu stromen de tranen echt over Merlia's gezicht. 'Het is gewoon, het is, hik, ik,' Merlia haalt diep adem,' laatst, toen ik in Waterartemis was, kwamen mijn ouders langs. Mijn ouders willen dat ik weg ga. Ze willen dat ik naar een ander rijk ga. Puur omdat zij daar wonen. Dan moet ik weg uit Zeenia en ook weg van jou. Ik wou dat niet, toen kregen we knallende ruzie. Uiteindelijk zijn zij weg gegaan. Ze gaven me 1 jaar, als ik dan nog niet in hun rijk ben, ben ik geen famillie meer.'

'Wat erg,' zegt Selene geschrokken.' Is er geen andere mannier?'

'Jawel, maar dat is onmogelijk. Ik moet mezelf bewijzen. Bewijzen dat ik trouw ben aan Zeenia.'

'Wat moet je dan doen?' Misschien is er toch nog een kans, denkt Selene hoopvol.

'Ik moet Zeenia helpen als ze in de problemen zit. Maar dat gebeurt toch nooit!' Zegt Merlia moedeloos.

Het sprankje hoop in Selene verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ze beginnen met hun krachten trainen.

Dat valt niet mee, beide doen erg hun best, maar het lukt gewoon niet. Selene probeert een buitje te maken. Maar het mislukt fataal. Moedeloos kijken ze elkaar aan.

'Zullen we gewoon de tuin opknappen als ontspanning,' oppert Selene op. Dan is zij ook effe bezig.

'Oke,' zegt Merlia een stuk opgewekter.

Ze pakken allebei een schaar, zaadjes en een emmer die nooit leeg kan.

Dan lopen ze naar het eind van de tuin. Merlia begint aan de linkerkant, Selene aan de rechterkant.

Selene kijkt om zich heen. Wat is het hier prachtig. Selene geniet van het uitzicht, tot ze Merlia hoort roepen.

'Eh, Selene. Ik denk dat je dit moet zien. Kom vlug', roept Merlia hard.
Selene rent naar Merlia toe. Die staat bezorgt te kijken.

'Wat is er?'

'Kijk,' zegt Merlia terwijl ze naar de grond wijst.

Selene kijkt naar de grond, dan schrikt ze zich rot.
'Dat kan niet, dat is onmogelijk,' roept Selene terwijl ze naar de grond staart.
Op de grond ligt....