The Broken Time-Turner

Κεφάλαιο 8

Δύο άτομα βρισκόταν στο υπερβολικά μεγάλο δωμάτιο για γραφείο. Και τα δύο την κοίταζαν. Το ένα πρόσωπο ήταν του Μαλφόι και το άλλο το αναγνώρισε αμέσως. Ήταν ο Σείριους Μπλάκ. 

Το κεφάλι του Σείριους εκτινάχθηκε προς το μέρος της Ερμιόνης. Η Ερμιόνη είχε μείνει αποσβολωμένη και κοίταζε την καθισμένη φιγούρα στην πολυθρόνα δίπλα στο γραφείο απέναντι της. Η   κοκκινομάλλα κοπέλα έτρεξε αμέσως στο δωμάτιο πέφτοντας σχεδόν πάνω στην Ερμιόνη. "Συγνώμη κύριε Μαλφόι! Προσπάθησα να την σταματήσω. Αλλά.... αλλάααα" φαινόταν λιγότερο αυταρχική μπροστά στον Ντράκο, σε σημείο που έχανε τα λόγια της "αλλάα δεν με άκουγε! Συγχωρέστε με κύριε Μαλφόι". Ο Ντράκο χαμογέλασε στην Ερμιόνη για δέκατα του δευτερολέπτου και γύρισε να κοιτάξει την  Τζασμίν με αυστηρότητα. "Τζασμίν, αγαπητή μου, δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς τους περίμενα". Στο άκουσμα της φράσης "αγαπητή μου" η Τζασμίν τέντωσε τον λαιμό της σαν γάτα που αποζητούσε περισσότερα χάδια. Τον κοίταξε γλυκά χαμογελώντας του με τσαχπινιά. Η Ερμιόνη έπιασε το βλέμμα της Τζασμίν και ένιωσε μια σφήνα ζήλιας στο στομάχι της. Όχι σαν αυτή που ένιωσε για τον Ρον αλλά μια διαφορετική ζήλια πιο βαθιά, πιο περίεργη. Έσπρωξε στην άκρη αυτήν την αίσθηση και επικεντρώθηκε σε αυτά που γίνονταν γύρω της. "Σε παρακαλώ τώρα Τζασμίν άφησε μας μόνους και μην αφήσεις ΚΑΝΕΝΑ να με ενοχλήσει αυτήν την φορά". Το χρώμα του προσώπου της Τζασμίν άλλαξε χίλια χρώματα μέχρι να εγκατασταθεί το κόκκινο και ντροπιασμένη μα πάνω από όλα εκνευρισμένη, κυρίως με την Ερμιόνη που την εξέθεσε στον κύριο Μαλφόι, έφυγε από το δωμάτιο κλείνοντας πίσω της την τεράστια γκρι πόρτα.

"Αφέντη εγώ έχω αρκετές δουλειές να κάνω. Να με συγχωρέσετε" ο Μπριτς κοίταζε με σεβασμό τον Ντράκο. "Βεβαίως κύριε Μπριτς είστε ελεύθερος". Ο Μπριτς χτυπώντας τα δάχτυλα του εξαφανίστηκε. "Αφού μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο γιατί χρειάστηκε να το περάσουμε όλο αυτό;" ακούστηκε ενοχλημένη. Ένα γέλιο ξέφυγε από τον Ντράκο. Τότε τον πρόσεξε καλύτερα. Δύσκολα μπορούσε να αναγνωρίσει τον μαθητή Ντράκο στην εικόνα του επιχειρηματία που έβλεπε μπροστά της. Ένας ξανθός άντρας με ένα ελαφρά γαλάζιο πουκάμισο, κόκκινη γραβάτα και σκούρο μπλε παντελόνι που στήριζε το σώμα του πάνω στο καφέ γραφείο του. Πέρασε τα χέρια του στα κοντά πλέον μαλλιά του τα οποία έπεφταν στο μέτωπό του τονίζοντας περισσότερο τα καταγάλανα μάτια του. Δίπλα του καθιστός ο Σείριους Μπλακ με κοντά μαλλιά, ελαφρά αξύριστος, ντυμένος πιο καθημερινά χωρίς όμως να ζηλεύει τίποτα από την αίγλη ενός επιχειρηματία. Από την αριστερή πλευρά υπήρχα βιβλιοθήκες γεμάτες βιβλία οικονομικά και επιχειρηματικά. Από την αριστερή πλευρά υπήρχε μόνο μία τεράστια τζαμαρία που έπιανε όλο το μήκος του τοίχου και είχε σαν θέα όλο το Λονδίνο. Το Λονδίνο σκέφτηκε Είμαι ακόμα στο Λονδίνο. "Ερμιόνη τι κάνεις; Πως είσαι;" ο Σείριους έτρεξε να την αγκαλιάσει. "Είσαι ζωντανός" τα μάτια της τον κοίταζαν ερευνητικά σαν να προσπαθούν να βρουν το λάθος. "Ναι... ναι πληροφορήθηκα ότι στην δική σου διάσταση είμαι νεκρός. Πολύ... πολύ ατυχές οφείλω να ομολογήσω" κάθισε στον καναπέ δίπλα από την πόρτα. Την έδειξε την θέση δίπλα του για να καθίσει. Προτίμησε να μείνει όρθια.