Yaralar vardır;
Hiç kapanmayacakmış gibi hissettiren.
Yaralar vardır;
Kapanmış olsa bile dokununca sızlayan.
Yaralar vardır;
Kapandığına dair bir iz bırakmayan.
✱
...
"Batu, Araz ağlıyor. Dün gece hiç uyutmadı oğlun. Sen baksana, ne olur."
Batu'dan ses gelmeyince diğer tarafa dönüp onu elimle iteklemeye kalktım ama elim boşluğa düştü. Sızlanarak gözlerimi açıp boş yatağa baktım. Neredeydi bu adam?
Araz'dan gelen ağlama sesi artınca mecburen kalktım yataktan ve koşarak yan odaya geçtim. Bir yandan da Araz'a sesleniyordum.
"Araz! Ağlama annem bak geldim!"
Araz beşiğinin içinde ağlamaya devam ederken kucağıma aldım ve pışpışlamaya başladım.
"Aşkım, ağlama ama. Araz, hadi bebeğim. Bak anne geldi. Ağlama kuzum."
Küçük kafasını hep yaptığı gibi boynuma gömünce giderek azalmaya başladı sesi. Ben sussun diye bir yandan sağa sola sallanıp bir yandan elimle sırtını sıvazlarken, Defne'nin boş yatağına takıldı gözlerim. Babası gibi erkenciydi kızım. Ya da hep yaptığı gibi erken uyanmış ve babasını da uyandırmıştı.
Araz susunca Defne'nin yatağına oturdum ve tişörtümü kaldırdım. Aç oğlum hızla yemeğine uzanırken gülümsedim. Geçen hafta beşinci ayına girmişti miniğim.
Araz dün gece bir türlü uyumamış ve dolayısıyla beni de uyutmamıştı. Batu işe gittiği için yorgun oluyordu ve bana yardım edemiyordu çoğunlukla. Evet, Araz sayesinde bir kez daha yatmıştı iş hayatım. Defne dört yaşındaydı. Aslında niyetim Defne beş yaşına girince kreşe veya anaokuluna vermekti. Böylelikle o okuldayken ben de işe gidebilecektim ama işler umduğum gibi olmamıştı ve işte kucağımdaki babasının yan sanayisi olan yakışıklı beyefendi ile yeniden eve mahkûm olmuştum. Aslında bundan çok da şikâyetçi olduğum söylenemezdi. Zira bu iki melekle vakit geçirmek gerçekten harikaydı.
Araz emmeyi bırakınca büzdüğü dudaklarına bakıp güldüm ve başını öptüm. Daha sonra üzerimi düzeltip Araz'ı kucakladığım gibi odadan çıktım. Merdivenlerin başına geldiğimde duyduğum sesle kıkırdadım. Ablasının şarkı söylediğini duyan Araz da kucağımda hareketlenirken merdivenlerden inmeye başladım.
Defne'nin söylediği Pepee şarkısı eşliğinde mutfağa girdiğimde gördüğüm görüntüyle kalbim sevgiyle kabardı. Batu kahvaltı hazırlarken Defne de sandalyelerden birinin üzerine çıkmış bir yandan babasını izliyor, bir yandan da şarkısını söylüyordu, ta ki beni görene kadar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Banaaaa," derken beni bulan, benimkilerin aynısı olan mavi gözleri korkuyla açılırken, her suçlu olduğunda yaptığı gibi elini ağzına götürdü ve "Hiiii!" diye bağırdı.
