The Next Generation

Hoofdstuk 53

"Lieve Hailey, ik en June zijn zo trots op je. Al je harde werk wordt nu beloond. Je hebt niet alleen jezelf geholpen maar ook ons. We hebben veel stagiaires zien komen en gaan maar jij bent toch wel een van de beste die we in een lange tijd hebben gehad, en dat zeg ik niet alleen omdat ik je vader ben want iedereen hier op kantoor heeft je zien rond rennen en tot in de late uren door zien werken."

Alle mensen van het kantoor stonden in de vergaderzaal met een glas champagne om mijn diploma te vieren. Ik glimlachte naar mijn vader die met trots iedereen aan het toespreken was. 

"June en ik hebben ook lang gesproken over wat voor een cadeau we nou gepast vonden voor je, en uiteindelijk hebben we het perfecte cadeau gevonden. We hebben er met iedereen in deze kamer over gehad en iedereen was het er mee eens dat jij dit verdiende" 

Ik keek verbaasd naar mijn vader en June. 

"Loop maar mee" Zei June. 

June en mijn vader legde beiden een hand op mijn schouders en duwden me zachtjes vooruit richting mijn kantoortje wat ik vorig jaar had gekregen. 

En daar stond het... 

Hailey Smith, junior partner

Ik keek vol ongeloof naar mijn vader en June en alle werknemers achter hen. "Serieus?" Ze knikten. 

"We moeten toegeven dat je het hebt verdiend. Je bent een hardwerkende student geweest en het wordt tijd dat werd beloond. Vandaar dat je dit van mij en June krijgt. Het is je gegund" 

Ik sprong mijn vader om de hals en glimlachte breed. "Beste cadeau ooit!" 

Mijn vader en June glimlachte. 

"Ik weet dat we vandaag de hele dag je diploma zouden gaan vieren maar je weet ook dat er een belangrijke zaak is die ik moet oplossen. Dus ik laat je even alleen, maar vanavond vieren we weer uitgebreid verder" Mijn vader drukte een kus op mijn wang en liep terug naar zijn eigen kantoor. 

Ook de andere werknemers gingen weer aan het werk nadat ze me nog even persoonlijk hadden gefeliciteerd. 

June bleef bij me achter terwijl ik verwonderd naar de deur keek. 

"Ik ben zo trots op je" Ik keek haar aan en ik zag ook dat ze tranen in haar ogen kreeg van trots. "Ik aanschouw je als mijn eigen en ik eis eigenlijk ook wel een beetje van je geweldige carrière aan mij op" Ik lachte. "Dat mag ook, want ik heb zeker een hoop van je geleerd" 

Ze trok me in een stevige knuffel. "Hailey, ik ben zo blij voor je"

We liepen terug naar haar kantoor waar we nog een drankje deden.

"Je lijkt ver weg met je gedachtes" Ik schudde mijn hoofd. "Na mijn diploma-uitreiking  vanmorgen dacht ik... nee laat maar... het was vast een verbeelding" Ik keek naar mijn glas terwijl ik de champagne een beetje rond draaide. 

"Vertel" "Ik dacht dat ik David achteraan in het publiek zag staan" June viel even stil. "David?" Ik knikte. 

Ze keek naar buiten. 

Het was moeilijk voor haar om David zijn naam te horen aan gezien ze al in geen drie jaar meer iets van hem had vernomen. Af en toe met kerst een kaart waar enkel zijn naam in stond geschreven en een kaart met haar verjaardag. 

Hij belde nooit om te vragen hoe het met zijn moeder ging en dat deed June heel veel pijn. 

"Waarom zou hij terug zijn?" Ik haalde mijn schouders op. 

"Dat vroeg ik me ook al af, hij is echt niet hiernaartoe gekomen voor mijn uitreiking, dat weet ik ook"

"Misschien verbeelde je het. Ik weet het niet, maar waarom is hij dan naderhand niet naar ons toe gekomen?" Ik haalde mijn schouders op en liep naar haar toe. 

"Ik ga nu want ik had Laurens beloofd dat ik we nog even alleen zouden vieren voor we vanavond weer met zijn alle verder gaan." Ze knikte. 

"Laat me alsjeblieft nog iets horen als je iets van David hoort" Ik knikte.

Buiten stond Laurens op me te wachten. 

"En wat vond je van je cadeau?" "Jij wist het!" Hij haalde grijnzend zijn schouders op. "Al twee weken" 

Hij sloeg zijn arm om mijn middel en trok me mee. "Laten we eerst maar eens iets gaan eten en drinken want volgens mij heb je geen fatsoenlijk voedsel meer binnengekregen sinds je ontbijt" Ik knikte lachend. 

We liepen hand in hand naar een klein café in het centrum van de stad. We gingen aan het kleine tafeltje in de hoek zitten waar we altijd zaten als we hier gingen lunchen. 

Ik keek het kleine café door terwijl de ober onze bestellingen aan het maken was en daar aan de andere kant zag ik David, Addison, Judith en al mijn andere vrienden van de middelbare school bij elkaar aan een tafel zitten. Ze hadden ons nog niet gezien dus wende ik mijn blik weer snel af. 

Ik had geen van alle nog gesproken na de middelbare school en nu zag ik opeens iedereen weer samen. Ik wist dat zij wel contact hadden gehouden met elkaar en dat ik eruit was gevallen maar ik had geen enkel idee dat ze nog wel met David omgingen. 

Maar daar zat David dan toch echt, in levende lijve. Hier in New York...