Chapter 22

58 7 4
                                    


KAYLE

"Cal..."

My tears started to fall as I walked towards him.

It hurts a lot, it really does.

When I got close enough to him, I stared at his sleeping figure. He looks so angelic. I held his face, "Cal," my tears are still streaming down in my face.

"Kayle... lalabas lang kami."

I felt the door closed as his parents left both of us alone.

"Cal!" I screamed and hugged him tight. "Cal wake up," I hushed, holding his face up.

I cannot stop my sobs as I stare at him.

Why does he have to suffer?

There are a lot of tubes connected on his body, keeping him alive.

"Cal wake up please. I don't know what to do without you please wake up now, everything's going to be fine," I said. "Wake up Cal, wake up," I kept on repeating as I hold him tighter.


Mas lalo akong nanghina nang hindi gumalaw si Cal, alam ko naman ang lagay niya pero nag-aalala pa rin ako ng sobra.

I squeezed his hand. "I'll be waiting for you, Cal. I won't leave your side," I said as I calmed down and slowly laid myself beside him.


The pain came back as I thought of what Cal's condition is.


I rushed into the hospital after I got his mom's call.

"Tita?! Tita asan na po si Cal?" nagmamadali kong sabi, hindi ako mapakali, nahihirapan akong huminga.

Sabay kaming naglakad ni tito at tita papunta sa room niya.

Pagpasok namin, agad akong humagulgol ng iyak nangmakita ko si Cal, walang-malay.

Hinagod ni tita ang  likod ko.

"Inatake siya kanina," sabi niya.

"Bakit po?"

"Sabi ng doktor, maaaring may biglang naalala si Calibre sa nakaraan, na sobrang mahalaga sa kaniya. Pinipilit niyang alalahanin ito at hindi nakayanan ng utak niya."

"Huh? Ano pong ibig niyong sabihin?"

"Nagsisimula nang bumalik ang mga alaala ni Cal," kahit may luha, ngumiti si tita.

Bigla akong nabuhayan ng loob.

"Pero..." nagsimula na naman siyang umiyak. "Hindi pwedeng madaliin iyon, ngayong bumabalik na ang alaala niya, we must stop forcing him to remember things," pinikit niya ng mariin ang mga mata niya at mas lalong  umiyak.

Tito comforted her.

"His memories will come back willingly," she added.

"And if we force him..."

"Ano po?" I asked.

"If we force him," hindi na maipagpatuloy ni tita ang sinasabi niya, humagulgol siya.

"Ano po tita? Tito?" tanong ko.

"If we force him, his brain might not be able to take it and we will lose him... for good."

Shit.

My tears streamed even more. "Bakit niya po kailangan pang maranasan'to? He doesn't deserve this," I said, between my sobs, I covered my mouth and closed my eyes.

Your SongTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon