The Broken Time-Turner

Κεφάλαιο 11

Προσπάθησα αρκετά να το ανεβάσω νωρίτερα και το κατάφερα YAYYYY *.*
Θέλω να ευχαροστήσω τους γονείς μου και την μητέρα μου και το ότι είμαι άρρωστη και....
Οκέι σταματάω >.<

Σας ευχαριστώ πολύ για την υπομονή και για το ότι είστε αναγνώστες αυτής της ιστορίας!

Σας αγαπάω ♡♡♡
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Ας φάμε" είπε ενθουσιασμένος και σήκωσε το ποτήρι του στον αέρα. Ακολούθησε ο Ντράκο σηκώνοντας το δικό του. Η Ερμιόνη αντέγραψε τον Ντράκο και τελευταία η Τζίνι σήκωσε το ποτήρι της. "Ας πιούμε για την επανένωση της παλιάς παρέας! Στην υγειά μας!"  τσούγκρισαν τα ποτήρια. Η Ερμιόνη ήπιε λίγο από το κρασί πριν αρχίσει να τρώει το κομμάτι με το χοιρινό που είχε μπροστά της. Ένιωσε την πικρίλα να πλημμυρίζει το στόμα της και να κατεβαίνει στο λαιμό της. "Αυτό το κρασί είναι από την Γαλλία" ήπιε ο Χάρι άλλη μία γουλιά "μου το χάρισαν και ήθελα να το δοκιμάσω". Μόλις ο Ντράκο αντίκρισε το μπουκάλι όλα πάνω του σκλήρυναν. Τα μάτια του πάγωσαν. Την κοίταξε και στο βλέμμα του διέκρινε έναν πόνο. Της χαμογέλασε και ήπιε άλλη μία γουλιά.

Η Ερμιόνη αποφάσισε να μην πιει κι άλλο. Ο Ντράκο φερόταν πλέον σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Γέλαγε. Έτρωγε. Έπινε. Ήταν σαν να είχαν γυρίσει πίσω στον χρόνο. Οι τρεις τους εναντίον του κόσμου. Οι τρεις τους... Νιώθει σαν να ήταν εκείνη η τρίτη αλλά δεν ήταν. Η τρίτη ήταν η άλλη η Ερμιόνη. Δεν είναι καν 2 μέρες σε αυτόν τον κόσμο και αρχίζει να σχετίζεται με αυτήν την περίεργη παρέα. Όμως δεν ήταν η τρίτη. Δεν ήταν ποτέ η Ερμιόνη αυτού του κόσμου. Όμως όλα της φαίνονται τόσο γνώριμα. Αυτό το γεύμα της θυμίζει κάτι. Μια εικόνα έρχεται στο μυαλό της. Ένα τεράστιο τραπέζι γεμάτο φαγητά. Και κόσμος. Πολύ κόσμος. Δίπλα της ο Χάρι. Ένα δείπνο πολύ παλιά. Απέναντι της ο Ντράκο. Τραγούδια και γέλια. Εκεί ήταν και ο Ρον ανάμεσα στην Λούνα και την Τζίνι. Η μυρωδιά στον αέρα ενός γλυκού. Του αγαπημένου της γλυκού. Τάρτα καρυδόπιτα. Ο Τζέιμς μίλαγε με τον Σείριους και τον Ρέμους. Η ζεστασιά του τζακιού την αγκάλιαζε. Ένιωθε χαρούμενη. Τόσο χαρούμενη. Όλα όμως σκοτείνιασαν αμέσως. Η παγωνιά την περικύκλωσε. Παράφρονες παντού. Έκλεισε τα μάτια της.

Ήταν ξανά στο μουντό δωμάτιο με τον αμυδρό φωτισμό. Ένα ρίγος την διαπέρασε και τα μάτια της έπεσαν πάνω στην Τζίνι η οποία την κοίταζε με μίσος. Δεν ακούμπαγε το φαγητό της. Έτσι η Ερμιόνη αποφάσισε να μην φάει άλλο κι εκείνη. Απλά κοίταζε τον Χάρι να τρώει. Πόσο ίδιος και πόσο διαφορετικός ήταν από τον δικό της Χάρι. Τα χαρακτηριστικά του ήταν τόσο αυστηρά, που φαίνονταν πολύ ξένα πάνω του, και το χαμόγελο του ποτέ δεν παρέσυρε τα μάτια του. Δεν φορούσε γυαλιά. Τώρα το πρόσεξε. Τα μάτια του φώτιζαν μέσα στο σκοτάδι. Και το σημάδι... Το σημάδι έλειπε. "Κοιτάς επίμονα" ο Χάρι την κοίταζε. "Εμμ... Συγνώμη απλά.. εμμμ.." προσπαθούσε να βρει τα λόγια της. "Λοιπόν εμείς πρέπει να φύγουμε σιγά σιγά" ο Ντράκο την διέκοψε αμέσως, σηκώθηκε από την καρέκλα κάνοντας νόημα και στην Ερμιόνη. "Μα μόλις ήρθατε" το βλέμμα του Χάρι σκοτείνιασε. "Μας περιμένουν" πέρασε το χέρι του στο χέρι της Ερμιόνης. Μια ζεστασιά την διαπέρασε.