The Next Generation

Hoofdstuk 60

Mijn moeder was nu officieel terug in New York. Ik hoorde dat ze een nieuw appartement heeft gekocht. Xander heeft nog steeds contact met haar en toen ik met mijn vader in de kantine stond te kletsen kwam Xander binnen die tegen een andere collega aan het praten was. 

Ze had een appartement in de buurt van Central Park. Het was al compleet gemeubileerd. Ze was blijkbaar toch met andere kantoren aan het overleggen voor een baan, maar iedereen weet  wie ze is, mensen waren bang dat als ze bij hun ging werken, mijn vader dat kantoor hard zou aanpakken. 

Het was wel raar om te horen dat mensen bang zijn voor mijn vader, maar ergens begrijp ik het wel. Hij heeft zo weinig zaken verloren, en als hij dan expres alle zaken tegen die andere firma zou doen, zouden die andere een hoop verliezen. 

Mijn vader schudde lachend zijn hoofd toen hij het hoorde. "Ze wil niet naar de kleine firma toe, maar grote willen haar niet hebben." "Had ze maar niet terug moeten komen" 

Maar de bitch die ik was, ik had zondag een meidenmiddag met June gehouden. We kwamen Jaden en Hanna tegen in een winkel. Jaden, die vrede wilde, begon een gesprek en vroeg wat we deden. Natuurlijk was ik zo eerlijk en het gezicht van mijn moeder was geweldig. 

Ze was oprecht gekwetst en normaal zou ik niet zomaar mensen kwetsen, tenzij ze het verdiende, en laten we eerlijk zijn, mijn moeder verdient het. 

Nu was het vrijdagavond en lag tegen Laurens aan op de bank. 

"Ik moet me zo echt omkleden" Merkte Laurens op. Ik zuchtte. Hij had zo dadelijk een etentje met collega's en daarna ging hij met hen mee op stap. Ik wilde niet de vervelende vriendin zijn die aan hem bleef hangen, maar ik wilde gewoon even wat tijd samen doorbrengen. 

"Ga anders iets leuks doen, desnoods eet je met je vader mee" Ik knikte. "Ik regel wel iets" Laurens drukte een kus op mijn voorhoofd. 

"Wacht niet op me, oké?" Ik knikte en keek toe terwijl hij zijn overhemd verwisselde voor een sportieve witte polo en zijn pantalon verwisselde voor een donkere spijkerbroek. 

"Veel plezier" Hij glimlachte en liep naar de deur. "Ga iets doen" "Ja, ja" 

De deur sloeg dicht en nu was ik alleen in het appartement. Ik zuchtte en luisterde naar de stilte.

Ik moest dit appartement echt uit!

Ik trok mijn jas aan en liep door de nooit lege straten van New York. 

Alleen uiteten was geen optie, maar ik kon altijd nog wat bestellen en dan mee naar huis nemen en dan daar opnemen. 

"Hailey Smith." Ik draaide me om. "David McCarven" Hij grijnsde naar me. 

"Wat doe je hier alleen?" "Hopen dat ik jou niet tegen zou komen" Hij rolde met zijn ogen. "Gaan we ooit nog vriendelijk tegen elkaar doen?" 

"Waarom zou ik?" Hij haalde zijn schouders op. "Omdat we hadden afgesproken dat we beste vrienden tot het einde zouden blijven" Ik lachte en beet op mijn lip. 

"We waren 7 toen we dat afspraken" "Dus? Ons leven is nog steeds niet ten einde" "Maar onze vriendschap wel" 

"Sinds wanneer?" "Sinds Kelsie" 

"En Chris en Laurens hebben hier niks mee te maken zeker?" Ik schudde mijn hoofd. "Het begon allemaal bij Kelsie" 

"Dat is niet hoe ik het me herinner" "Heb je een hersenschudding gehad? Misschien zijn namelijk de gebeurtenissen in je hoofd door elkaar gegaan. Jij kreeg met Kelsie, dumpte me voor je vakantie, toen kreeg ik een relatie met Chris en nadat Chris overleed speelde je mijn vader. Na een aantal maanden mocht ik van jou nog steeds geen plezier maken." 

"Dus het is eigenlijk allemaal mijn schuld?" 

"In principe wel ja" 

Hij keek me lang aan. "Kelsie is uit mijn leven, dus kunnen we het op zijn minst opnieuw proberen?" 

"Laurens is niet uit die van mij" 

"Dat komt nog wel" Ik trok mijn wenkbrauwen op. "Pardon?" "Je bent alleen verliefd geworden op hem omdat je iets van Chris in hem zag, en al die tijd heb je Chris nooit een plek gegeven, waardoor je nog steeds denkt dat je verliefd op Laurens bent" 

"Luister, Laurens en Chris hebben niks met elkaar te maken. En ik heb Chris een plek gegeven" 

David haalde zijn schouders op. "Dus je ziet jezelf met Laurens trouwen? Gelukkig worden?" 

"Waarom niet?" "Maak niet dezelfde fout als je moeder. Zij was ook met je vader gebleven in een waan dat ze met hem gelukkig kon worden. Wees nou slim en zet er op tijd een punt achter, voor het zo rommelig wordt als nu."

"Ik ben niks zoals mijn moeder, en dat zal ik ook nooit worden" 

"Niet? Je hebt nog steeds geen duidelijk antwoord gekregen of je nou gelukkig bent met Laurens. En dan bedoel ik 'ik wil de rest van mijn leven bij je blijven' gelukkig" 

Zag ik mezelf oud worden met Laurens, trouwen? Kinderen? Ik wist het eerlijk gezegd niet want alles waar ik nu aan kon denken was mijn baan. 

"Ik ben net 23, ik hoef nu nog niet te weten of ik met hem ga trouwen" 

"Waar is de Hailey die haar leven op een rijtje had?" 

Hij wist te goed wat ik wilde. Hij was na al die jaren nog steeds in staat om me aan het twijfelen te maken. 

Ik draaide me om en wilde weglopen maar David was sneller en trok me aan mijn arm. 

"Je weet zelf ook wel dat we niet langer zo door kunnen gaan. Alsjeblieft? Ik geef toe dat Kelsie een vergissing was en dat ik haar nooit voor had moeten trekken, maar luister alsjeblieft. Beste vrienden tot het einde" 

Hij kwam recht voor me staan met een paar centimeter afstand tussen ons. "Hailey?" Ik kon hem niet aankijken. Ik kon dit niet...