Hailey is het soort meisje dat geliefd is bij iedere jongen uit de klas. Het enige wat ze daar voor hoeft te doen is een keer met haar heldere blauwe ogen knipperen en haar lange blonde haren over haar schouders te gooien. Ze draait alle jongens om...
Ik kon mijn appartement naar mijn smaak inrichten. Geen compromissen sluiten. Dit appartement was van mij en niemand anders.
David stond tegen het aanrecht aangeleund en keek rond. "In een week tijd heb je het gewoon compleet afgemaakt" "Ik weet het, ik ben geweldig"
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik zat aan het kookeiland en keek David lang aan.
Het was zo gecompliceerd. Deze week had ik hem bijna niet gesproken omdat ik het druk had met werk en mijn appartement, een eerlijk gezegd, had ik hem gemist.
Maar nog steeds was ik boos en wist ik niet hoe ik hem kon vergeven. Zijn rol in mijn leven was zo onduidelijk. Ik wist niet wat ik met hem moest.
"Waar denk je aan?" Hij keek me serieus en met ernst aan. "Dit," ik wees van hem naar mij "is vermoeiend"
Hij knikte. "Maar dat is alleen omdat jij het vermoeiend maakt" Ik schudde mijn hoofd. "Nee, jij maakt het gewoon gecompliceerd" "Hoe dan?"
"Gewoon door hier te zijn. Zeggen dat je van me houdt, en die kus" Hij haalde zijn schouders op. "Voor mij is het niet zo gecompliceerd. Ik wil je als mijn vriendin en je met niemand delen. Ik wil je in mijn armen en ik ga voor je vechten en je overtuigen dat ik het beste voor je ben."
Ik verborg mijn gezicht in mijn handen en zuchtte. "Waar ben je in vredesnaam zo bang voor?"
"Dat je me weer laat stikken. En als ik je al een kans geef dat ik dan niet alleen mijn relatie kwijtraak maar ook nog beste vriend. Dat ik alles kwijtraak en dat kan ik gewoon niet. Niet nog een keer"
"Dat doe ik niet, maar ik ga je wel overtuigen"
Ik zuchtte. "Het gaat veel te snel" "Helemaal niet, je moet je gewoon over Laurens heen zetten" "IK WAS VIJF JAAR MET HEM SAMEN! DAT VERGEET JE NIET ZOMAAR" Ik keek hem gefrustreerd aan. "Hij ging vreemd, en met zo iemand kan je niet samen zijn"
"Wat weet jij daar nou weer van?"
"Je bent niet de enige op de wereld, Hailey. Heb je je ooit afgevraagd dat na ik je vertelde dat Kelsie uit mijn leven was, hoe dat kwam?"
Shit. Kelsie was vreemdgegaan...
"Het spijt me"
"Ik had een ring en alles, maar nog steeds was ik niet genoeg voor haar."
SHIT SHIT SHIT
"David..." "Nee, het is al goed. Maar ook ik heb me erover heengezet en ben verder gegaan want als iemand je als stront behandeld dan verdien je gewoon beter"
"Maar dat is het nu net! JE HEBT ME ALS STRONT BEHANDELD, DUS HOE KAN IK DAN MET JOU SAMEN ZIJN"
Hij viel stil.
"Jij vertrok naar LA en nam daarmee al mijn hoop mee dat jij en ik ooit nog goed zouden komen. Ik dacht dat ik je niet meer zou zien!"
Ik stond op en liep naar de woonkamer en keek naar buiten. "Hailey... Het spijt me zo erg"
"Dat weet ik want je blijft het me vertellen maar ik kan er niks aan doen. Ik vertrouw je niet want ik ben bang dat je me nog een keer in de steek laat. Ik had je nodig nadat Chris overleed, meer dan dat ik terug kreeg. Ik had je nodig als ik mijn studie even niet zag zitten, ik had je nodig als ik mijn vader vervelend werd, ik had je nodig al die keren dat ik mijn moeder miste maar ze was er niet. Maar dat was het nou net, jij was er OOK niet. Jij was er niet toen ik je nodig had. Ik wil niet dat ik nog een keer op je reken en dat je dan verdwenen bent. Ik kan het niet allemaal nog een keer"
Hij kwam naast me zitten en trok me in een omhelzing. Ik vocht er niet tegen en begroef mijn gezicht in zijn borst en liet alle tranen eruit komen. "Je was er niet meer en ik had je nodig"
Hij zei niks maar hield me heel stevig tegen hem aan. Ik voelde zijn lippen op mijn haarlijn. Hij zei niks maar ik wist dat hij spijt had en het liefste alles kon terug nemen maar ik weet niet of het nu nog kan. Is hij op tijd om alles nog te redden, of is alles over tussen ons?
De gedachte alleen al deden me pijn waardoor ik hard bleef door huilen.
Het vertrek van David en mijn moeder was zwaarder dan ik ooit heb durven toe te geven. Ik heb mijn gevoelens onderdrukt en ging verder alsof er niks aan de hand was, maar dat was niet zo, ik had twee belangrijke mensen uit mijn leven zien lopen en dat deed een hoop met me.
En nu, in de armen van David, vroeg ik me af of het allemaal ging werken. Hij zei dat hij voor me ging vechten, maar ik weet niet goed of er nog iets is om voor te vechten.
