Let the 24th Hunger Games begin [ herschrijven ]

Hoofdstuk 5

'Ik heb niet zo'n honger,’ zeg ik als ik voor een gedekte tafel sta. ‘Waarom niet?’ vraagt Stacey geïrriteerd. ‘Ik heb haar zo’n pil gegeven,’ zegt Pheor snel. ‘Nou lekker dan, kon je niet even wachten?’ ‘Ze had vreselijke honger, Stacey,’ zegt Pheor boos. ‘Mag ik gaan?’ vraag ik tussendoor. Pearl knikt. Als ik wegloop hoor ik dat de discussie nog verder gaat. Ik loop door de gang naar mijn kamer en ga op mijn bed liggen. Ik ben moe, maar ik wil heel graag de parade terug kijken. Ik zet de televisie aan en ik zie dat over een paar minuten de herhaling komt, waarom een herhaling? Iedereen kijkt toch op zo’n moment? Misschien voor de mensen die op de tribune zaten. Er wordt op de deur geklopt, het is Pheor, want hij komt meteen binnen. ‘Hoor je niet te eten?’ vraag ik. ‘Geen zin om de discussie verder te voeren, zullen we je make-up eraf halen?’ ‘Ja is goed,’ nu ik moe ben, werkt mijn mascara erg tegen, mijn ogen willen steeds weer dicht gaan. Ik ga achter mijn make-up tafeltje zitten, Pheor begint met de diamantjes. Het kietelt een beetje, als laatst doet hij mijn mascara. Als alles er eenmaal af is, voelt het een stuk beter. ‘Dankjewel,’ zeg ik dankbaar. ‘Je ziet er veel mooier uit zonder make-up,’ zegt hij. Ik voel dat ik bloos. ‘Ik heb nu wel een beetje honger gekregen, vind je het erg als ik...’ hij wijst naar de deur. ‘Eetsmakelijk,’ zeg ik tegen hem, hij lacht en loopt de kamer uit. Als ik mijn jurk uit doe en mijn badjas aan hoor ik de stem van Cravium, ik spring op mijn bed en begin aandachtig naar de televisie te kijken. Ik zie hoe de witte paarden van District één te voren komen, ze hebben een glanzend zilver pak aan dat er best sterk uitziet. Het meisje heeft zwart kort haar en ziet er heel erg zelfverzekerd uit, de jongen is heel breed en heeft bruine haren. De paarden van District 2 komen ook te voorschijn, met hun pak waar stenen op staan. Hun stylist is weer heel creatief geweest dit jaar, maar niet heus. Het meisje kijkt nogal vreemd en de jongen, Dayo. Ik heb nog steeds niets met hem, zijn gemene bruine ogen, zijn blonde haar. Elke cel van zijn lichaam straalt dodelijkheid uit. Ik krijg kippenvel en besluit onder de dekens te gaan liggen. De volgende Districten zijn niet echt spectaculair, tot dat wij komen. Mijn mond valt open, vanaf hier zie ik hoe mooi we eruit zagen. Ik zie hoe de hand van Phox mijn lichaam verlaat en hoe de veugels tevoorschijn komen. Het ziet er heel mooi uit en ben trots op mezelf, ik zie er schattig uit en toch nog een beetje stoer. Maar ik ben vooral trots op Pheor, zonder hem was dit nooit gebeurt. Ik wil de tv uitzetten, maar dan zie ik hoe de paarden van District 12 naar binnen huppelen. Een jongen van 14, hij had zich vrijwillig aangeboden, terwijl hij maar één hand heeft. Ik zie de bangheid in zijn gezicht, maar dan valt mijn oog op het meisje wat ernaast staat. Ze is prachtig, haar ogen fonkelen in het licht en haar haar wordt naar achteren geduwt door de wind, haar zeeblauwe jurk die glittertjes op de grond achter laat. Ze is dertien, ik kan het me nog goed herinneren. Even oud als mij, maar zij is een stuk langer en ziet er sterker uit dan ik ben. Als we een rondje om het plein zijn gegaan zet ik de televisie uit en ga slapen.

‘Belangrijke dag, belangrijke dag, balangrijke dag,’ hoor is Stacey door de gangen roepen. Ik ben nog veel te moe om op te staan, ik wil het liefste nog een halfuurtje in bed liggen. Eigenlijk wil ik blijven liggen tot al deze ellende weg is, maar dat gaat helaas niet werken denk ik. Er wordt op mijn deur geklopt. ‘Opstaan, belangrijke dag,’ roept Stacey door de deur. Ik stap in mijn pantoffels en loop naar mijn make-up tafeltje voor mijn borstel. Als ik mijn haar heb geborsteld en het in een knot zit doe ik mijn badjas aan en loop naar de woonkamer. Alleen Stacey is er nog, ze ijsbeert door de kamer, als ik eerlijk mag zijn word ik een beetje zenuwachtig van haar. Ik ga op de bank zitten en staar naar de ochtend zon die achter het Capitool op komt. ‘Hoe laat is het?’ vraag ik. ik gok dat het ongeveer 7 uur is, maar ik wil het zeker weten. ‘Veel te laat,’ mompelt Stacey. Ik zucht. “En bedankt voor mijn antwoord…” Mijn gedachten zijn nu helemaal leeg, waar ik voor het eerst in mijn leven blij mee ben. Nu hoef ik niet de hele tijd aan de Spelen te denken. Tot Pearl naar de woonkamer komt wandelen en naast me komt zitten. Ik verbaas me hoe mijn gedachten in één seconde weer helemaal gevuld kan zijn. “Straks de training, mijn eerste ontmoeting met de andere tributen, mijn eerste en laatste kans om een goede indruk te maken. Ik moet een verbondje maken, niet met de Beroeps. Als ik dan iets niet goed doe is het afgelopen met me. Nee. Ik moet een verbandje met mensen sluiten die sterk genoeg zijn om me te beschermen” ‘Goede morgen, klein engeltje van me,’ zegt Pearl. Ik ben niet blij dat ze me een bijnaam geeft, zo hechten we elkaar steeds meer en wordt het steeds moeilijker om haar straks te verlaten. ‘Goede morgen, lekker geslapen?’ vraag ik. ‘Ja hoor, jij?’ Nou wat denk je? Elke nacht dat ik slaap brengt me dichter bij me dood. Nee ik slaap helemaal niet lekker onder die veel te dikke dekens. Ik heb steeds nachtmerries hoe ik vermoord word door Dayo. Ik mis mijn ouders en Jayden, ik mis nu zelfs mijn District een beetje. ‘Ja,’ antwoord ik. ‘Mooi, beetje klaar voor vandaag?’ Ik weet wat er vandaag op de planning staat, de training. Dit is de kans om aan de andere tributen te laten zien hoe sterk ik ben. ‘Ik denk het,’ zeg ik voorzichtig. ‘Wat zeg je?’ vraagt Pearl. ‘Ik denk het,’ zeg ik nu wat harder. ‘Ik hoor je niet,’ ik zie aan haar gezicht dat ze een spelletje met me speelt. ‘Ja, ik ben er helemaal klaar voor!’ zeg ik nu hard. ‘Zo wil ik het horen,’ zegt ze en begint me te kietelen. Ik lach, het voelt net alsof ik in het graanveld speel met Phox, en dat ik niet mee hoef te doen aan een vermaak spelletje van het Capitool. Ik voel me veilig bij Pearl. Stacey loopt naar de gang. Mooi, dan heb ik even de tijd om iets heel belangrijks te vertellen. ‘Pearl?’ vraag ik zacht. Ze kijkt me aan en ziet dat het serieus is. ‘Sinds de spelen is er wat veranderd,’ Pearl kijkt me nu ernstig aan. ‘Mijn band, met Phox,’ Ze knikt ‘Hij is nu bijna weg,’ Ik krijg tranen in mijn ogen, maar ik wil niet weer huilen. ‘Hij zegt niets meer tegen me,’ Mijn ogen lopen bijna over. ‘Ik zeg niets meer tegen hem,’ een eigenwijs druppeltje loopt over mijn huid richting mijn wang. Ik veeg hem snel weg, ik veeg al mijn tranen af. Ik zie Phox slaperig naar de woonkamer lopen, ik krijg gelijk een kleur en wijk af. “Wat is dit? Het is mijn broer! Ik heb dit nog nooit gedaan.” ‘Loop naar hem toe en vertel het,’ fluistert Pearl. ‘Opschieten, straks komen we te laat!’ Stacey komt aangelopen, ze duwt Pheor en Cledore vooruit. ‘Loop maar naar boven!’ zegt Stacey, ze is zo’n stresskip af en toe. Pearl draait met haar ogen en trekt me mee naar boven. Phox zit al aan de ontbijt tafel, ik wil op mijn eigen plaats gaan zitten maar Pearl duwt me naar de lege stoel naast Phox. Ik ga naast mijn broer zitten en kijkt aandachtig hoe hij zijn warme broodje besmeert met de heerlijke verse jam. Ik kijk hoe hij het brood naar zijn mond toe tilt en er een klein hapje vanaf eet. Pearl knipoogt naar me. Terwijl ik mijn beker vol schenk met melk vraag ik aan Phox: ‘Lekker geslapen?’ Eerst zegt hij niets maar dan is zijn antwoord:‘Mwua.’ Verder zegt hij niets, ook niet vragen aan mij of ik lekker geslapen heb. Ik weet het hij is niet z’on praten, maar je kan op z’n minst wel vragen of ik lekker geslapen heb. ‘Heb je zin in vandaag?’ vraag ik. ‘Mwua,’ is zijn antwoord weer. Niets terug, hij is best knap maar harteloos. Misschien heeft hij wel een hart, maar een hart van steen. Waarom zegt hij niets? ‘Heb ik iets verkeerds gedaan?’ vraag ik. Hij kijkt me aan. ‘Jij? Oh nee hoor, jij niets,’ Nu kijk ik hem raar aan. Waarom doet hij dan zo? ‘Ik vind het alleen zo jammer ons leven zo snel moet eindigen,’ hij klinkt emotieloos. ONS leven? Hij bedoelt dat ik geen kans maak. ‘Bedankt,’ zeg ik sarcastisch. ‘Alsjeblieft,’ is zijn antwoord. “Alsjeblieft? Is dat zijn antwoord?” Ik wil nog wat zeggen, maar Pearl schud haar hoofd. Op dit soort momenten ben ik heel eigenwijs en zeg dus toch wat. ‘We moeten als team werken, we moeten laten zien dat we samen sterk zijn. Maar dat moet van twee kanten komen, niet alleen van mijn kant,’ zeg ik op mijn kalmst. Maar niet kalm genoeg, want ik zie aan Phox’ gezicht dat hij boos is. ‘Van mijn kant? Van mijn kant? Je zult van jouw kant bedoelen!’ schreeuwt hij en loopt weg met zijn bord naar de bank. ‘Sorry,’ zeg ik als hij weg is. ‘Maakt niet uit, we snappen je,’ zegt Pheor. ‘Zullen we je gaan klaarmaken voor de training?’ Ik knik en loop achter Pheor aan.