ΣΕ ΈΧΑΣΑ

7...

Έτρεχε στο κρύο, στην παγωνιά και όμως δεν τον ένοιαζε.

Έτρεχε και έτρεχε για να την βρεί. Να της ζητήσει συγνώμη... Όσο ανόητο και να ήταν το να ζητάει συγνώμη.. ήξερε πως αυτός θα ήταν ο μόνος τρόπος για να της ξαναμιλήσει, να την ξανά αγγίξει.

Ευτυχώς το μπάρ ήτανε ανοιχτό.

Μπήκε μέσα και προσπαθούσε μέσα στο μεγάλο πλήθος ανθρώπων να την βρεί. Κοιτούσε γύρο γύρο μα η Λία δεν φαινότανε πουθενά. Άρχισε να φωνάζει το όνομά της μα η φωνή του δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον ήχο της δυνατής μουσικής.

Δεν ήξερε τι να κάνει πλέον για να την βρεί. Δεν την έβλεπε πουθενά. Χανότανε μέσα στο στο πυκνό κόσμο. Ενώ όλοι οι ανθρώποι μέσα στο μπάρ έπιναν και χόρευαν σαν να μην υπήρχε αύριο αυτός έψαχνε επίμονα την Λία. Ανέβηκε πάνω στην πίστα. Εκεί που ήταν ο dj και του άρπαξε το μικρόφωνο χαμηλώνοντας την μουσική. Όλα τα βλέμματα ήτανε πλέον στραμμένα πάνω του.

"Λία, άν με βλέπεις και είσαι εδω μέσα έλα δίπλα μου. Συγνώμη, συγνώμη για όλα. Τα έμαθα όλα απο αυτό" είπε σηκώνοντας το ημερολόγιο της. Όμως η Λία δεν εμφανίστηκε.

Ο Ίαν κατέβηκε απο την σκηνή και κάθισε σε μια καρέκλα παραγγέλνοντας κάτι να πιεί.

Έπινε και έπινε λες και δεν θα σραματούσε ποτέ. Πίστευε πως το ποτό θα κατάφερνε να ηρεμήσει την ψυχή του. Την μετάνοια του. Δεν τον ένοιαζε για ακόμη μια φορά το μετά. Για πρώτη φορά στην ζωή του μίσησε τον ίδιο του τον εαυτό. Για πρώτη φορά κατάλαβε τι έκανε και για πρώτη φορά μίσησε το χρήμα αλλά και την ομορφιά του. Το σώμα του. Την ψυχή του. Τα πάντα.

Την κάθε καινούρια σκέψη την πλήρωνε με ένα ακόμη ποτίρι ποτό.

Μετά απο κάποιες ώρες σηκώθηκε να φύγει παίρνοντας μαζί και το ημερολόγιο που δεν το είχε αφήσει ούτε λεπτό απο τα χέρια του.

Βγήκε απο το μπάρ και άρχισε να φωνάζει..

"Που είσαι ρε Λία; γύρισα σου λέω. Το μετάνιωσα. Ναι είμαι εγωιστής. Ναι, είμαι ανόητος, χαζός. Είμαι ότι θές εσύ. Ότι πιο μισητό έχεις γνωρίσει. Μίσησε με αλλά βγές όπου και αν είσαι. Έλα άμα θες και σκότωσε με. Δεν φοβάμαι να πεθάνω πλέον. Απλός έλα να σε δω να σε αγγίξω. Να δω οτι είσαι καλά. Μην στέλνεις τα όνειρά σου σε αυτόν τον κόσμο των ονείρων. Δεν αξίζω να υπάρχω στα ονειρά σου ούτε στην καρδιά σου. Δεν ήξερα τι είναι το συναίσθημα. Δεν ήξερα τι είναι έρωτας. Αυτήν την στιγμή όμως ξέρω τι θα πουν τα πάντα. Με έμαθες εσύ. Εσύ που δεν είσαι καν κοντά μου. Έλα Λία όπου και αν είσαι. Έχουμε να μάθουμε ακόμα πολλά μαζί. Έλα"

Φώναζε καθώς κατευθηνόταν για ακόμη μια φορά στο σπίτι της Λίας. Η πόρτα ήταν πάλι ανοιχτεί έτσι ακριβώς όπως την είχε αφήσει. Μπήκε μέσα και κοιτούσε για άλλη μια φορά τις φωτογραφίες που ήταν κολλημένες σε κάθε σημείο του σπιτιού. Γυρνούσε και τις κοιτούσε πολλές φορές. Κάθε φορά ακόμη πιο μισητά. Με τα δυο του χέρια έπιασε το κεφάλι του και άρχισε να φωνάζει με όλη του την δύναμη. Με όλο του το πάθος. Με όσο μίσος είχε μέσα του. Για μια στιγμή αισθάνθηκε πως τρελαινότανε. Έχανε την γη κάτω απο τα πόδια του. Άρχισε να σκίζει όσο πιο πολλές φωτογραφίες μπορούσε. Όσες έπεφταν στα χέρια του.

Μετά κάθισε στο κρύο κρεβάτι και συνέχισε να διαβάζει. Η μάλλον προσπάθησε να διαβάσει μια και απο το πολύ μεθύσι με το ζόρι στεκόταν όρθιος. Έτσι ξανά αποκοιμήθηκε για ακόμη μια φορά στο κρεβάτι της Λίας. Ξανα αποκοιμήθηκε όμως αυτή την φορά περισσότρρο μετανιωμένος.

Ήθελε να βρει την Λία. Αυτήν που είχε διώξει τα πάντα για να κρατήσει στην καρδιά της μονάχα αυτόν.

Ο Ίαν πλέον αισθανόταν τύψεις...