The Billionaire's Obsession [R18]

CHAPTER 23 - LAST CHAPTER

One week.

One week had passed  but still no sign of him.

No calls. no texts.

Isang linggo na simula nang mangayari iyon. Pero hindi lang man siya pumunta sa akin.

I'm staying here at my condo unit since that incident.

My parents have no idea on what's happening about their daughter but I prefer it . It is more okay if they don't know on whats happenning.

Magagalit lang yun sila at mag-alala pag nalaman nila ang nangyari sa akin. 

Sa loob nang isang linggong pagkukulong sa apat na sulok nang unit na ito wala akong ibang ginawa kundi ang umiyak nang umiyak at magmukmok. Para na nga siguro akong aswang kapag tumingin ako sa salamin.

Pwede na akong mag apply bilang isang mananakot sa mga karnibAL.

Pero kahit paano ay kumakain pa din ako alang alang sa magiging anak ko. Kahit papaano ay may kinakapitan pa din ako at iyon ay ang anak namin. Ang anak ko.

Anak ko...

Masarap pakinggan ang salitang iyan. Pero mas masarap sanang pakinggan kung tanggap ka nang daddy mo. Kung wala sanang nangyaring ganito .

Baby kapit ka lang ha? Love na love ka ni mommy. Please kumapit ka lang asa akin. Ikaw nalang yung pag asa ko eh. Hihintayin pa natin si daddy mo ha? 

I love you anak ko..

Hanggang ngayon Iniisip ko parin kasi siya. Iniisip ko kung maaayos pa ba namin itong gulo na ito. Ang sakit kasi. Ang sakit-sakit na malaman mong hindi ka pinagkakatiwalaan nang taong mahal mo. Na mas pinili niya pang paniwalaan ang iba keysa sa akin.

Pero kahit ganun ang ginawa niya, hihintayin ko pa din siya. Mahal ko eh.

Kahit tinawag niya akong malandi, hihintayin ko pa din  siya. Tatanggapin ko pa rin siya kung sakali mang magbago ang isip niya.

Sana nga lang....

Siguro ang iba tatawagin akong tanga. Oo tanga na nga siguro ang humintay sa taong mahal niya na sinaktan siya. Pero ano ba ang magagawa ko? Mahal ko siya eh. At kahit kailan hindi nila mararamdaman ang nararamdaman ko ngayon.

Wala akong pakialam kahit sabihan pa nila akong Tanga. Wala sila sa pwesto ko para sabihin iyon o pigilan ako.

Maya-maya narinig ko ang pagbukas nang pinto ng kwarto ko at nakita ko ang mga magulang ko na nakatayo doon at lalapit sa akin.

Agad nama nila akong niyakap nang makalapit sila sa akin. At ako naman parang batang nawalan nang isang laruan dahil sa pag-iyak.

Hinagod naman ni mommy ang likod ko at pinapatahan ako.

"Ssshhh baby, don't cry" pag-aalo sa akin ni mommy

"Mom, bakit ganun? bakit ang sakit-sakit magmahal? bakit hindi niya ako pinaniwalaan?" tanong ko sa gitna nang aking pag-iyak. Bumitiw naman si mommy sa akin sa yakap at tiningan ako sa mga mata

"Andrienne, alam namin nang daddy mo ang nangyari sa iyo. Kung paano namin nalaman? Hindi na importante iyon. Baby, alam mo namang nandito lang kami nang daddy mo right? At yung tanong mo sa akin kanina. Ganun talaga kapag nagmahal ka anak, masasaktan at masasaktan ka talaga. Sabi nga nila hindi ka nagmamahal kung hindi ka nasasaktan. Challenge lang ito sa iyo anak at naniniwala kami nang daddy mo namalalagpasan mo ito." mahabang sabi ni mommy